ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5386
"ไม่ให้เขาเข้ามาเหรอครับ?"
หงห้าได้ฟังคำพูดของเย่เฉิน จึงกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: "อาจารย์เย่ ท่านไม่พาครูฝึกผู้นั้นเข้ามาเพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเหรอครับ? ทำไมถึงไม่ยอมให้เขาเข้ามาล่ะ? ข้าน้อยไม่เข้าใจเลยจริงๆ ......."
เย่เฉินหัวเราะในลำคอ แล้วกล่าวออกมาโดยไม่ต้องคิดว่า: "เขาไม่ค่อยรู้ว่าอะไรควรไม่ควร กับคนที่ไม่รู้เรื่องเช่นนี้ จะต้องเฆี่ยนตี ไม่เช่นนั้นในอนาคตก็คงจะไม่รู้ความพลาดพลั้งเป็นอย่างไร"
หงห้าเข้าใจในทันที จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ฉันเข้าใจแล้วอาจารย์เย่! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องไปสนใจเขาชั่วคราว ฉันจะพาท่านเข้าไปดูสักเล็กน้อยก่อน ถือโอกาสให้ฉันได้บอกแนวคิดการปรับปรุงบางอย่างกับท่านสักหน่อย ถ้าหากท่านมีความต้องการอะไรสามารถบอกฉันได้ทันที ฉันจะพยายามให้เต็มที่เพื่อให้บรรลุผล"
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวกับหงห้าว่า: "ไปกันเถอะ!"
ในขณะเดียวกันนี้
หงฉางชิงนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ ที่ขับมาถึงสามแยกที่น้องหงห้ากำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่
คนขับแท็กซี่ชะลอความเร็วลง ชี้ไปที่ป้ายระหว่างทาง แล้วกล่าวกับหงฉางชิงที่นั่งข้างๆ ว่า: "ท่านพรต ทางนี้ผ่านเข้าไปไม่ได้แล้ว ถ้าหากท่านจะไปช็องเซลีเซียนสปา ก็ทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปเท่านั้น"
หงฉางชิงพยักหน้าด้วยความโกรธเคือง แล้วกล่าวว่า: "จอดตรงนี้ก็แล้วกัน ฉันจะลงตรงนี้"
คนขับแท็กซี่จอดรถลง หงฉางชิงชำระเงินแล้ว ก็เปิดประตูลงจากรถไป
เวลานี้ หงห้าน้องชายผู้นั้นก็เข้ามาต้อนรับ แล้วกล่าวถามว่า: "อาจารย์ครับ นี่คุณจะไปไหนเหรอครับ?"
ขอบตาของหงฉางชิงยังคงบวมแดง แล้วกล่าวด้วยความห่อเหี่ยวอย่างมากว่า: "ฉัน.....ฉันมาพบอาจารย์เย่เย่เฉิน......"
เพียงน้องชายคนนั้นได้ฟังคำนี้ ก็รู้ว่าคนคนนี้น่าจะเป็นตาแก่แซ่หงคนนั้นที่เย่เฉินกล่าวถึง
เพียงแต่เพื่อความปลอดภัย เขายังถามอีกประโยคหนึ่งว่า: "คุณแซ่อะไรครับ?"
หงฉางชิงโค้งคำนับ: "แซ่หง"
น้องชายยักไหล่ แล้วกล่าวว่า: "แล้วแต่คุณก็แล้วกัน"
หงฉางชิงจนใจ จึงเดินไปข้างถนนคนเดียวเงียบๆ และหาใต้ร่มใต้ แล้วเริ่มนั่งขัดสมาธิ
ไม่ใช่ว่าเขามีกะจิตกะใจฝึกฝนหรือมีจิตใจที่สงบ ตรงกันข้าม สภาพจิตใจของเขาในตอนนี้แทบจะระเบิดอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงเคราะห์ร้ายที่ประสบพบเจอในวันนี้แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ใจ คนคล้ายกับตกลงไปในบ่อที่เต็มไปด้วยยางมะตอย ไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาโดยสิ้นเชิง ภายใต้ความรู้สึกจนใจ ก็ทำได้เพียงใช้วิธีการฝึกหายใจของลัทธิเต๋า บังคับให้ตนเองสงบสติอารมณ์ลงมา
เพียงแต่การทำเช่นนี้ก็ไม่ได้ผลแต่อย่างใด ภายในใจของเขายังคงเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดเฉือน
เวลานี้ มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเขาจะจิตใจสับสนวุ่นวาย แต่ก็ยังคงหยิบมือถือออกมาดู แต่เพียงแค่เห็น ความรู้สึกคับข้องใจไม่รู้จบในหัวใจของเขาที่ราวกับแม่น้ำที่เชี่ยวกราก ก็ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นในชั่วพริบตา
เพราะว่าคนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น ก็คือคุณยายของเย่เฉินนั่นเอง
หงฉางชิงมองรายชื่อที่โทรเข้ามา น้ำตาก็ไหลพรากออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...