ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5388
เมื่อเย่เฉินขับรถออกมา หงฉางชิงที่รออยู่ที่ทางแยกมาเป็นเวลานานเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นบีเอ็มดับเบิลยูคันนี้ที่เขาขับมาจากที่ไกลๆ
ด้วยเหตุนี้หงฉางชิงจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินมายังข้างถนน บนใบหน้าฝืนยิ้ม รอเย่เฉินมาถึง
เย่เฉินก็เห็นหงฉางชิงมาตั้งแต่ไกลแล้ว
อันที่จริงเย่เฉินก็คาดเดาไว้แล้วว่าเขาจะต้องมา อีกทั้งจะต้องรอตนเองอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้ เมื่อเขาขับรถมาถึงข้างหน้า จึงจงใจลดความเร็วลง แล้วหลังจากนั้นก็จอดลงข้างๆ หงฉางชิง แล้วเปิดกระจก ยิ้มพลางกล่าวว่า: "อ้าว อาจารย์หงทำไมมาถึงที่นี่ได้ล่ะ? อยากจะแช่น้ำพุร้อนเหรอ?"
หงฉางชิงรีบกล่าวอย่างประจบสอพลอว่า: "อาจารย์เย่......ข้าน้อย......ข้าน้อยมารอท่านอยู่ที่นี่ครับ......"
"รอฉัน?" เย่เฉินกล่าวถามด้วยสีหน้าที่ขบขัน: "คุณยังไม่รีบเตรียมตัวกลับไปสหรัฐอเมริกาอีกเหรอ มารอฉันที่นี่ทำไมกัน?"
หงฉางชิงรีบกล่าวอ้อนวอนว่า: "อาจารย์เย่ครับ ข้าน้อยสำนึกผิดแล้วจริงๆ ท่านได้โปรดให้โอกาสข้าน้อยอีกสักครั้งนะครับ"
เขาพูดพลาง รีบหยิบกระดาษสองสามแผ่นที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือ ส่งไปยังตรงหน้าเย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างเคารพนบนอบว่า: "อาจารย์เย่ครับ นี่ก็คือวิชาของเต๋าไท่เจินของพวกเรา ข้าน้อยได้เขียนเอาไว้โดยไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่คำเดียว เชิญท่านอ่านดูได้ครับ!"
เย่เฉินกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: "อาจารย์หง ทำไมจู่ๆ คุณถึงตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่งของบรรพบุรุษล่ะ?"
หงฉางชิงกล่าวอย่างเขินอายว่า: "อาจารย์เย่ ท่านอย่าหยอกล้อข้าน้อยอีกเลยครับ......."
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า: "อาจารย์หง พูดตามตรงแล้ว ฉันจะทำให้คุณรู้สึกผิดต่อบรรพบุรุษได้อย่างไรล่ะ? ฉันคิดว่า คุณรีบเก็บกระดาษนี้กลับไปเถอะ!"
หงฉางชิงกัดฟันเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยความแน่วแน่ว่า: "อาจารย์เย่ครับ ต่อไปข้าน้อยก็จะไม่ใช่หัวหน้าสำนักของเต๋าไท่เจินแล้ว! ข้าน้อยตัดสินใจแล้วว่า จะมอบตำแหน่งหัวหน้าสำนักของเต๋าไท่เจินให้กับลูกศิษย์ของฉัน และในอนาคตก็จะทุ่มเทรับใช้ท่านอย่างสุดความสามารถครับ!"
เย่เฉินได้ฟังคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว: "ไม่เป็นหัวหน้าสำนักแล้วเหรอ?"
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "เช่นนั้นก็ขึ้นรถเถอะ"
หงฉางชิงจึงเปิดประตูแล้วขึ้นมานั่งบนรถ
พอขึ้นมาบนรถ เย่เฉินก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นจากในมือของเขาไป เมื่อเห็นหัวข้อในนั้น จึงขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: "《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》? นี่ก็คือวิชาเต๋าไท่เจินของพวกคุณเหรอ?"
"ใช่ครับ!" หงฉางชิงกล่าวขึ้นมาทันทีว่า: "ปรมาจารย์ผู้ก่อตั้งของเต๋าไท่เจิน พอดีบังเอิญได้รับ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》บทนี้มา ฉะนั้นจึงก่อตั้งเต๋าไท่เจินขึ้นมา........"
เย่เฉินรู้สึกตกตะลึง 《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》นี้ก็มีบันทึกอยู่ใน《ตำราเก้าเสวียนเทียน》เป็นส่วนหนึ่งของบทความที่ยาวที่สุด ในวิชาจำนวนมากของบันทึกใน《ตำราเก้าเสวียนเทียน》
《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ฉบับสมบูรณ์มีทั้งหมดสามเล่มยี่สิบเจ็ดบท รวมเกือบห้าหมื่นคำ แต่ที่หงฉางชิงเขียนใส่ในกระดาษ ไม่เพียงแต่มีเพียงหนึ่งพันคำเท่านั้น แต่คิดๆ ดูแล้วก็น่าจะเป็นเพียงแค่บทเดียวของเล่ม
ใน《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》 บทแรกก็คือวิชาความรู้เบื้องต้นที่สมบูรณ์แบบ ส่วนใหญ่ผู้สอนก็จะกล่าวถึงการเริ่มฝึกฝนวิถีบู๊อย่างไร การรับรู้ถึงจุดตันเถียนและเส้นลมปราณของตนเองอย่างไร วิธีการเปลี่ยนผ่านจากการฝึกหายใจกลายเป็นชี่แท้อย่างไร อีกทั้งการทะลวงผ่านเส้นลมปราณแต่ละเส้นของตนเองเป็นลำดับ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...