ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5397

ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงโอวป๋อจวินเห็นว่าท่านเอิร์ลฉางเซิ่งกับท่านเอิร์ลจงหย่งรายงานข้อมูลเสร็จแล้ว จึงกล่าวอย่างเคารพ : "ผู้มีพระคุณ ขณะนี้ข้าน้อยกำลังตรวจสอบเบาะแสการสูญหายของม้ากล้าอยู่ เพียงแต่ว่าเวลานี้ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ ผู้มีพระคุณโปรดลงโทษด้วย!"

ผู้มีพระคุณกล่าวว่า : "ทหารหน่วยกล้าตายในนครนิวยอร์ก รวมถึงทหารม้ากล้าในยุโรปเหนือที่หายสาบสูญไป ผู้บงการอยู่เบื้องหลัง น่าจะเป็นคนคนเดียวกัน หรือองค์กรเดียวกัน ฝ่ายตรงข้ามมีศักยภาพที่แข็งแกร่ง มีการดำเนินการที่รอบคอบ คิดอยากจะตรวจสอบให้ชัดเจน มันไม่ใช่ง่ายดายขนาดนั้น"

พูดจบ ผู้มีพระคุณยังกล่าวอีกว่า : "ฉันคิดว่า เมื่อเทียบกับความพ่ายแพ้สองครั้งนี้ ปัญหาที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้ถึงความเคลื่อนไหวของเราเป็นอย่างดี ภารกิจสองครั้งนี้เป็นความลับในลับที่สุด ก่อนปฏิบัติภารกิจ แม้แต่พวกคุณสี่คนฉันก็ไม่เคยบอกกล่าวด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายกลับสามารถทราบล่วงหน้าได้ และสามารถซุ่มยิงได้อย่างถูกต้องแม่นยำ แสดงว่าต้องมีคนจากอีกฝ่ายแทรกเข้ามาส่วนในของเราอย่างแน่นอน"

ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงโอวป๋อจวินวิจารณ์อยู่ในใจ : "อันที่จริงแล้วครั้งสุดท้ายที่หลินหว่านเอ๋อร์ปรากฏตัวที่ยุโรปเหนือ แทนที่ผู้มีพระคุณจะส่งกองกำลังทหารไปจัดการ สู้ส่งคนใดคนหนึ่งในพวกเราสี่คนไปที่นั่นจะดีกว่า หากเป็นเช่นนั้น ไม่เพียงแต่จับเป็นหลินหว่านเอ๋อร์ ยังสามารถจับอิทธิพลลึกลับที่มุ่งเป้าไปยังองค์กรพั่วชิงอย่างลับๆ ได้อีกด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย! ก็ไม่รู้ว่าทำไมตาแก่นี่ถึงทิ้งพวกเราสี่คนไปโดยเปล่าประโยชน์ ทำตัวใกล้เกลือกินด่าง ส่งกลุ่มทหารม้ากล้าออกไปปฏิบัติภารกิจสำคัญเช่นนี้!"

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็กล่าวทันทีว่า : "ผู้มีพระคุณครับ ครั้งหน้าหากมีข่าวคราวของหลินหว่านเอ๋อร์อีก ข้าน้อยสมัครใจที่จะไปสู้ตายครับ!"

ผู้มีพระคุณไม่พูดอะไร ผ่านไปสองสามวินาที จึงเปลี่ยนประเด็นสนทนาโดยตรง กล่าวว่า : "ฉันคิดว่าคุณอยู่ที่ยุโรปเหนือจะไม่สามารถค้นหาเบาะแสใดๆ ได้ สู้สืบสาวไปถึงต้นตอจะดีกว่า เพื่อดูว่าข่าวคราวของเรารั่วไหล่มาจากที่ไหนกัน"

ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงตกตะลึงไปชั่วขณะ ในตอนแรกเขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมผู้มีพระคุณถึงได้เมินเฉยต่อท่าทีความภักดีของตนเอง แต่ในเวลานี้ เขาตระหนักได้ว่า ดูเหมือนตนเองจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่ซะแล้ว!

เขาแอบคิดไตร่ตรองอย่างไม่สบายใจ : "ในตอนนั้นที่ผู้มีพระคุณไม่ให้เราสี่คนไปจับกุมหลินหว่านเอ๋อร์ ดูเหมือนว่าจะไม่ปรารถนาให้เรามีโอกาสได้ใกล้ชิดกับหลินหว่านเอ๋อร์มากจนเกินไป กระทั่งเป็นกังวลว่าเราจะได้รับแหวนที่เขาใฝ่ในเอาไว้ คาดไม่ถึงว่าที่ฉันขอนำทัพเพื่อปฏิบัติการด้วยตนเอง นี่ไม่การทำให้ตนเองอับอายขายหน้าหรอกหรือ?"