อาจารย์ชิวจื้อหยวนของว่านพั่วจวินที่ฟังอยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังโดยไม่รู้ตัว ด้วยลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ทรงพลังเช่นนี้ เขารู้สึกว่าไม่สามารถรับมือได้แม้แต่นัดเดียว ถ้ายิงออกไปเป็นร้อยเป็นพันนัดจริงๆ เกรงว่าเทพเซียนก็จะต้องมาถ่ายทอดงานอยู่ที่นี่แล้ว
และเวลานี้ ว่านพั่วจวินก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และถามเขาว่า : "หากเป้าหมายหลายเป้าหมายปรากฏออกมาในเวลาเดียวกันล่ะ?"
ผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธกล่าวว่า : "หากเป้าหมายหลายเป้าหมายปรากฏขึ้นพร้อมกัน ระบบก็จะส่งเตือนภัยล่วงหน้า หากคุณเลือกที่จะยิง ระบบจะทำการล็อกเป้าหมายตามลำดับอย่างต่อเนื่อง ตามแนวทางความร่วมมือของปืนใหญ่สามคันนี้ มาทีละคันๆ"
พูดจบ ผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธอธิบายเพิ่มเติมว่า : "เนื่องจากการยิงนั้นรวดเร็วมาก โดยพื้นฐานแล้ว เป้าหมายสามารถจัดการได้ในเวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาที ดังนั้นต่อให้เข้ามาพร้อมกันหลายสิบคน เพียงแค่กดสวิตช์ ปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดจะเก็บกวาดทีละอย่างๆ ด้วยตนเอง คาดว่าการต่อสู้จะคลี่คลายภายในยี่สิบวินาที"
ต่อจากนั้น เขายังกล่าวอีกว่า : "ฉันจะจำลองให้ท่านดูสักเล็กน้อย"
ทันทีหลังจากนั้น เขาเอาเครื่องวิทยุสื่อสารขึ้นมา และกล่าวว่า : "ทหารม้ากล้าที่รออยู่ข้างนอกทั้งหมด เข้ามาพร้อมกันเลย"
เมื่อคำพูดจบลง ทหารม้ากล้าสิบกว่าคนก็กรูกันเข้ามาในขอบเขตแจ้งเตือนระดับที่สอง และข้อความเตือนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าว่านพั่วจวิน
ปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดได้ล็อกทหารม้าที่เข้ามาคนแรก ปากกระบอกถูกปรับอย่างต่อเนื่องเพื่อติดตามการเคลื่อนไหวของพวกเขา
เวลานี้ ผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธก็กล่าวกับว่านพั่วว่า : "ประมุขครับ อันที่จริงตอนนี้ท่านสามารถเลือกยิงได้เลยครับ ปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดยังไม่ได้โหลดกระสุน ท่านลองกดดูก็ได้ ปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดชุดนี้ไม่ได้ฉลาดพอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้โหลดกระสุน มันก็จะถูกขับเคลื่อนโดยโปรแกรม เพื่อทำขั้นตอนการโจมตี"
พูดจบ เขาก็กล่าวกับอาจารย์ชิวจื้อหยวนที่อยู่ข้างๆ ว่า : "อาจารย์ครับ รบกวนท่านแจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ไม่อนุญาตให้ทุกๆ คนออกจากเหมือนแร่ทองแดงนี้ไปแม้แต่ครึ่งก้าว"
ชิวจื้อหยวนกล่าวทันทีว่า : "ตกลง ฉันจะออกคำสั่งต่อไป!"
ว่านพั่วจวินพูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ว่า : "ให้เฮลิคอปเตอร์กลับไปที่เรือบรรทุกสินค้าที่ท่าเรือ และรอคอยคำสั่งตลอด 24 ชั่วโมง เมื่อได้ยินเสียงปืนใหญ่ ให้เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นทันทีเพื่อยกปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดมาติดตั้ง ด้วยความเร็วของปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดสามคันนี้ เมื่อนักบินได้ยินเสียงปืนใหญ่ และเริ่มสตาร์ตเครื่องยนต์ การต่อสู้ก็จบสิ้นลงแล้ว พวกเขาใช้เวลาห้านาทีเพื่อบินมาถึงที่นี่ เวลานี้ก็เพียงพอที่สลักเกลียวระเบิดจะระเบิดออก การเตรียมการทั้งหมดก่อนการยกติดตั้งก็เสร็จสิ้น"
ลูกน้องคนนั้นกล่าวว่า : "ตกลงครับประมุข ข้าน้อยจะไปจัดการทันที!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...