ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5454

เห็นหงฉางชิงคุกเข่าลง เย่เฉินไม่ได้ยื่นมือไปห้ามแต่อย่างใด

เขารู้แก่ใจดี ว่าตัวเองนั้นควรค่ากับการได้รับการคุกเข่าจากหงฉางชิง

การสอนคือการเผยแพร่ปัญญา！

ดังนั้น ในหลักธรรมเนียมปฏิบัติของหัวเซี่ย อาจารย์ผู้สอนก็จึงมีบุญคุณยิ่งใหญ่ดั่งขุนเขา

ก่อนหน้านั้นตัวเองให้โอสถเม็ดหนึ่งกับหงฉางชิงไป ให้เขาก้าวเข้าสู่แดนสว่างชั้นสูงสุด แม้จะมีบุญคุณกับเขาอยู่ แต่นั่นก็ไม่ถือเป็นบุญคุณในการสอน

วันนี้ ตัวเองเอาบทที่สองของ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》ให้เขา นี่คือ พระคุณของการพร่ำสอนจริงๆ

ส่วนหงฉางชิง ก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างเคารพนับถือ แล้วคารวะเย่เฉิน

เย่เฉินรอให้เขาคุกเข่าคารวะเสร็จ ก็จึงยื่นมือไปแล้วประคองเขาขึ้นมา เอ่ยพูดว่า“อาจารย์หงศึกษาวิชาบู๊นี้ไปก่อน ผมไม่รบกวนแล้ว ก่อนที่ผู้เข้าเรียนจะมาถึง ผมจะให้หงห้ามาแจ้งให้คุณทราบ”

หงฉางชิงยกสองมือขึ้น ชูเหนือหัว แล้วพูดอย่างเคารพ“ผมขอน้อมส่งอาจารย์เย่ครับ！”

พูดจบ เขาก็เดินไปส่งเย่เฉินที่หน้าประตูอย่างเคารพนบนอบ

ในตอนนี้เอง จู่ๆเขาก็นึกอะไรได้ขึ้นมา รีบเอ่ยพูดไปว่า“เอ่ออาจารย์เย่ครับ ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะรายงานครับ ！”

เย่เฉินตอบอืมเสียงเบา “พูดมาเถอะ”

หงฉางชิงจึงพูดว่า“เรียนอาจารย์เย่ เช้านี้ซือฉีโทรมาหาผม เธอได้ให้พ่อของเธอซื้อโรงแรมสี่ดาวในเมืองจินหลิง และในสองสามวันนี้จะพาศิษย์สำนักในทั้งหมดของเต๋าไท่เจินเดินทางมาที่เมืองจินหลิงครับ”

หงฉางชิงโค้งคำนับและพูดว่า“ได้ครับอาจารย์เย่ ผมเข้าใจแล้ว！”

เย่เฉินพยักหน้า และออกจากห้องพักไปพร้อมหงห้า

หลังจากที่เดินออกจากบริเวณห้องพักไปแล้ว หงห้าถามอย่างนบนอบว่า“อาจารย์เย่ หลังจากนี้คุณมีแผนการยังไงครับ？”

เย่เฉินกล่าว“ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับเข้าเมืองไปก่อน ตอนค่ำค่อยโทรคุย ”

หงห้าถูมือไปมา ต่อสู้กับตัวเองอยู่เป็นเวลานาน ก็จึงพูดอย่างตะกุกตะกักว่า“เอ่อคือ……อาจารย์เย่……ผมหงห้ามีเรื่องอยากจะขอ……ได้โปรดอย่างถือสาด้วยครับ……”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “หงห้า เรารู้จักกันมานาน กับผมคุณยังต้องอ้ำๆอึ้งๆด้วยเหรอ？มีเรื่องอะไร ก็พูดมาได้เลย”