ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 55

บทที่ 55 ชดใช้ด้วยความเจ็บปวด

หลิวเยว่เซินไม่คาดคิดว่าถึงเขาจะยอมรับผิดเย่เฉินก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยเขาไป!

เขาทำให้คนทั้งหมดกลัว ไม่นานก็หมดสติไป

แต่ท่อนเหล็กของเปียวจื่อก็ทำให้เขาตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในชั่วพริบตา

“อ้าก!!!”

หลิวเยว่เซินอยู่มาเกือบทั้งชีวิต เขาต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาน้ำตาไหลตลอด ร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “นายท่านเย่ ฉันรู้ว่าฉันผิดแล้วจริง ๆ และฉันจะลงโทษเจ้าเด็กนี่ที่มันไม่ซื่อสัตย์คนนี้อย่างเคร่งครัด และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำเรื่องที่น่าอับอายแบบนี้อีก”

เย่เฉินกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม “แกหลีกเลี่ยงที่จะรับผิดชอบ!”

กล่าวเพียงคำเดียวหลิวเยว่เซินก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที!

เย่เฉินถามอย่างจริงจัง “ไอ้คนแซ่หลิว ฉันขอถามแก เพื่อนของฉันลงทุนไป 100,000 หยวนในร้านอาหารของแก ทำไมแกถึงไม่คืนเงินเขา ทำไมแกถึงบอกว่าเพื่อนของฉันต้องให้เกียรติแก?”

หน้าของหลิวเยว่เซินซีดและรีบพูดว่า “ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง! ฉันโลภและไร้ยางอาย ฉันรู้แล้วว่าฉันผิดจริง ๆ !"

หลังจากพูดจบเขามองไปที่หวังเต้าคุนที่กำลังโกรธอยู่บนเตียงและโพล่งออกมาและวิงวอน “เต้าคุน ฉันเองที่เสียสติไป ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะจ่ายเงินคืนให้ 100,000 หยวนพร้อมดอกเบี้ย แต่ได้โปรดช่วยฉันพูดกับนายท่านเย่ คนแก่อย่างฉันทนไม่ไหวจริง ๆ ... "

เย่เฉินมองไปที่หวังเต้าคุนและถามว่า “นายจะรับคำขอของมันไหม?”

หวังเต้าคุนส่ายหัวอย่างแน่วแน่และโพล่งออกมา “ไม่! ฉันไม่รับคำขอร้องจากใครทั้งนั้น!”

“ดี!” เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “นายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่!”

หลังจากพูดจบเขาก็หันหน้ามาและพูดกับหลิวเยว่เซินที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “แกไม่เพียงแต่ไม่รู้วิธี แต่ยังไม่มีทางสอนลูกชายของแกได้ แกยังพยายามยักยอกเงินออมของเพื่อนฉันไปทั้งหมดในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา แกกับโจรมันต่างกันตรงไหน?”

หลิวเยว่เซินตัวสั่นด้วยความตกใจร้องไห้และคร่ำครวญ “นายท่านเย่ ผมมันโง่เอง ผมมันไม่ใช่คน ผมสมควรตาย คุณยกโทษให้ผมแล้ว คุณยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม ผมขอร้องคุณล่ะ หลังจากนี้ผมจะเป็นวัวและม้าให้คุณ จากนี้ไปฉันจะเรียกคุณว่านายท่าน นายท่านเย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

เย่เฉินยิ้มหยัน “ยกโทษให้แก ดูไปดูมาแม้ว่าแกจะน่าเกลียด แต่แกก็ยังโลกสวย!”

เมื่อพูดอย่างนั้นเขาก็หันไปพูดกับเปียวจื่อ “ทำลายมือขวาของมันซะ! ฉันคิดว่าเขาจะไม่กล้าที่จะฉกฉวยสิ่งของของคนอื่นในอนาคตอีก!”

หลิวเยว่เซินร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง “ไม่นะ นายท่านเย่ ไม่...”

เปียวจื่อทุบอย่างแรง...

“อ้าก มือฉัน... มือฉัน...”

เย่เฉินพูดกับเปียวจื่อว่า “ปิดปากมัน แล้วลากมันไป!”

“ครับ!”

เปียวจื่อปิดปากเขาทันทีและโยนเขาไปรวมกับพี่เจ็ด

หลิวลี่ลี่กลัวมากจนเธอจะเป็นบ้า

จ้าวตงก็เหมือนกัน

จ้าวไห่เหิงพ่อของจ้าวตงก็เหมือนกัน!

เขามองไปที่จ้าวตง ตบหน้าด้วยความโกรธและสาปแช่ง “ไอ้เดนมนุษย์! ใครให้แกไปสร้างความวุ่นวายอยู่ข้างนอก! แกจะฆ่าฉันหรือยังไง!”

เย่เฉินมองไปที่จ้าวไห่เหิงด้วยรอยยิ้มและถามว่า “เป็นยังไงล่ะ ลูกชายของแกไปอยู่กับเมียเพื่อนฉันทั้งที่เขายังไม่ทันได้แต่งงานกัน ทรยศเพื่อนของฉัน แกนี่มันเป็นพ่อประสาอะไร?”

จ้าวไห่เหิงกลัวมากจนร้องไห้ออกมา

เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง

เพราะบทเรียนของหลิวเยว่เซิเมื่อสักครู่ก็มีอยู่ให้เห็น

ถ้าเขาบอกว่าเขารู้ ขาขวาของเขาก็จะถูกหัก