ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 54

บทที่ 54 ทำลายมันซะ

สิ้นเสียง ท่านหงห้าก็เข้ามาพร้อมกับเปียวจื่อและอีกหลายสิบคนก็กรูกันเข้ามา

ทันทีที่เข้ามา เขาก็สั่งเปียวจื่อทันที “ล็อกประตู และไม่ต้องให้ใครเข้ามา!”

เปียวจื่อรีบพยักหน้ารับคำสั่งทันที “รับทราบท่านหงห้า!”

พี่เจ็ดมองไปที่ท่านหงห้าอย่างตกตะลึง สมองของเขาเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตอย่างสมบูรณ์

ท่านหงห้า

ราชาของเมืองจินหลิง

พี่เจ็ดเป็นเพียงหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลในเขตท้องถิ่น แต่ท่านหงห้าเป็นราชาของเขตทั้งหมด!

ทุกคนบนท้องถนนต้องมาทำความเคารพท่านหงห้าถึงในเมืองหลัก!

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าเขาที่มาช่วยจ้าวตงจัดการกับเรื่องเล็กน้อยนี่ ไปกระตุกหนวดเสืออย่างท่านหงห้าได้!

จ้าวตงไม่รู้จักท่านหงห้า เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของพี่เจ็ดเขาก็ขมวดคิ้วและถามว่า “พี่เจ็ดเกิดอะไรขึ้น? ตาแก่นี่เป็นใคร”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาพี่เจ็ดก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ

เขาจับผมของจ้าวตงและต่อยไปที่หน้าจ้าวตงอย่างรุนแรง ต่อยจมูกของจ้าวตงและมองดูเลือดที่ไหลออกจากรูจมูกทั้งสองข้างของเขา พี่เจ็ดกัดฟันและสาปแช่ง “ไอ้จ้าว ถ้าแกอยากตายอย่าลากฉันมาตายด้วย! นี่คือท่านหงห้า!”

“อะไรนะ?!” จ้าวตงตกใจในทันใด!

ท่านหงห้า?!

ราชาของเมืองจินหลิง!?

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

ท่านหงห้าในตอนนี้เดินไปด้วยใบหน้าที่มืดมนและเตะเข้าที่เป้ากางเกงของพี่เจ็ด ลูกเตะนั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส เขาคุกเข่าลงบนพื้นทันทีด้วยใบหน้าไร้สีเลือด

ท่านหงห้าจ้องมองเขาและพูดอย่างเย็นชา “แม้แต่นายท่านเย่ยังกล้ายุ่ง แกไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วใช่ไหม?”

พูดจบท่านหงห้าก็หันไปพูดกับเย่เฉินทันทีและพูดอย่างละอายใจ “นายท่านเย่ ผมมาช้าไป ได้โปรดลงโทษผมด้วยครับ”

ท่าทีที่เคารพของท่านหงห้าที่มีต่อเย่เฉินทำให้ทุกคนในที่เกิดเหตุตกใจ

จ้าวตงตระหนักถึงว่าเขาไปยุ่งกับคนที่หาเรื่องด้วยไม่ได้ เขาก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ

เย่เฉินพยักหน้าให้หงห้า ชี้ไปที่พี่เจ็ดและถามว่า “คุณรู้จักไอ้หมอนี่ด้วยเหรอ?”

หงห้า “รู้จักครับ เขาเป็นหนึ่งในลูกน้องของผม แต่ไม่ได้เจตนาที่จะยั่วโมโหนายท่านเย่ หากนายท่านต้องการจะทำอะไร ได้โปรดพูดมาคำเดียว หงห้าจะทำทันที!”

เย่เฉินพยักหน้าและพูด “มันเป็นคนหยิ่งผยองเกินไป มันเข้ามาในห้องเพื่อที่จะฆ่าฉัน คนอย่างมันจะอยู่ในสังคมนี้ก็คงจะเป็นอันตราย ทำลายมันซะ ปล่อยให้ชีวิตของมันหลังจากนี้อยู่ไม่ได้โดยไม่นั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต”

พี่เจ็ดรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด

ลำพังตัวมันเองแค่อาศัยเรื่องต่อยตีเพื่อเลี้ยงตัวเอง ถ้ามันกลายเป็นคนพิการที่ไม่สามารถทำอะไรได้โดยไม่มีรถเข็นจริง ๆ ชีวิตมันหลังจากนี้จะยุ่งเหยิงแค่ไหน? มันจะไม่ซวยไปตลอดชีวิตเลยรึไง!

เขาคุกเข่าลงบนพื้น เดินเข่าไปต่อหน้าเย่เฉินแล้วร้องไห้พลางพูดว่า “นายท่านเย่ เป็นผมที่มันเป็นกบในกะลา ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย หลังจากนี้ผมจะไม่ทำให้นายท่านขุ่นเคืองอีก!”

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันให้โอกาสแกแล้วไง แต่แกไม่รับเอง”

พี่เจ็ดนึกถึงสิ่งที่เย่เฉินพูดกับเขาในเมื่อครู่ คุกเข่าลงและร้องขอชีวิตเหมือนหมาตัวหนึ่ง

เขาในตอนนั้นยังคงคิดว่าเย่เฉินกำลังรนหาที่ตาย แต่ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าไม่ใช่เขา แต่ที่กำลังรนหาที่ตายมันคือตัวเขาเอง! ด้วยความตื่นตระหนก เขาโขกหัวลงกับพื้นร้องไห้ทันทีพลางพูดว่า “นายท่านโปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง และไว้ชีวิตหมาตัวนี้ด้วย!”

เย่เฉินไม่สนใจเขาอีก แต่เขามองไปที่หงห้าและถามว่า “ยังไม่ลงมืออีก มัวรออะไรอยู่?”

หน้าของหงห้าแข็งทื่อและรีบพูดทันที “มานี่! หักขามันเป็นชิ้น ๆ ”

ทันใดนั้นลูกน้องอีกหลายคนก็รีบวิ่งเข้ามาและกดพี่เจ็ดลงกับราบกับพื้นแผ่เป็นรูปอ้าแขนขา