ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 53

บทที่ 53 คุกเข่าลง ร้องขอชีวิตสุนัขของแกซะ

จ้าวตงโทรศัพท์ทันทีและพูดเสียงดัง “พี่เจ็ดตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลชุมชน พี่พาคนมาสักสามสี่คนมาที่นี่หน่อย ฉันอยากฆ่าเด็กเปรตคนหนึ่ง!”

เย่เฉินไม่ได้โทรศัพท์ แต่ส่งข้อความถึงหงห้าโดยตรง “มาที่โรงพยาบาลชุมชนที มีคนต้องการฆ่าฉัน”

ท่านหงห้ารีบโทรกลับมาทันทีและโพล่งถามออกมา “คุณเย่ หมาตัวไหนกันมันไม่แหกตาดูรึไง?”

เย่เฉินพูดเบา ๆ “หยุดพูดไร้สาระ รีบมา"

ท่านหงห้าพูดทันที “คุณเย่วางใจเถอะ ฉันจะรีบไป!”

จ้าวตงเห็นเย่เฉินโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ก็ยิ้มเยาะออกมา “เป็นอะไรไป แกก็โทรเรียกคนมาด้วยงั้นเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มเย็นและพูดว่า “บอกแล้วไง ว่าจะทำให้พวกแกตายอย่างน่าอนาถน่ะ!”

จ้าวตงเหมือนได้ยินเรื่องตลกก็หัวเราะเยาะ “แกเป็นบ้าหรือเปล่า ในจินหลิงคนที่จะสามารถทำให้ฉันตายอย่างอนาถได้ แม่มันยังไม่ได้คลอดออกมาเลย!”

หวังเต้าคุนพยายามที่จะลุกขึ้นนั่งบนเตียงในโรงพยาบาลและพูดอย่างใจจดใจจ่อ “เย่เฉิน นายรีบไปเร็ว อย่าไปมีเรื่องกับผู้ชายคนนี้เลย นายไม่สามารถทำอะไรกับเขาได้

เย่เฉินเดินไปหาเขาแล้วดันเขากลับไปนอนบนเตียงและพูดเบา ๆ ว่า “นอนลงเถอะ”

หวังเต้าคุนกล่าวอย่างร้อนรน “นายไม่รู้ที่มาของจ้าวตงคนนี้ดี ตระกูลของเขามีอำนาจมากในจินหลิง...”

เย่เฉินปอกส้มแล้วยัดเข้าปากพลางพูดว่า “คนที่ฉันไม่สามารถยุ่งได้ เขายังไม่เกิด!”

หลิวลี่ลี่หัวเราะและพูดว่า “แม่เจ้า คุณนี่โม้ได้จริงๆ นั่นแหละ คุณรู้ไหมว่าพี่จ้าวตงที่บ้านเขาทำงานอะไร”

เย่เฉินตอบกลับว่า “ฉันไม่รู้เหรอกว่าครอบครัวของเขาทำอะไร ฉันรู้แค่ว่าเขาจะต้องเป็นคนพิการไปตลอดชีวิต!”

พูดจบเขาก็พูดอีกว่า “อ้ออีกอย่าง เธอเองก็ด้วย!”

ใบหน้าของหลิวลี่ลี่ก็ขรึมลงทันที “ดี ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นแกก็รอความตายเสียเถอะ!”

เย่เฉินถามหวังเต้าคุนในตอนนั้น “เรื่องที่คุณถูกทำร้าย คุณหลิวเย่วเซินพ่อของหลิวลี่ลี่รู้เรื่องหรือยัง?”

“รู้แล้ว”

หวังเต้าคุนพูดว่า “ฉันโทรหาเขาแล้ว”

เย่เฉินพยักหน้าและถามต่อ “เขาพูดว่าอะไรบ้าง?”

หวังเต้าคุนดูโกรธกรุ่นและพูดว่า “เขาบอกว่าเป็นเรื่องของคนหนุ่มสาว เขาไม่สามารถยุ่งได้ ความหมายของเขาก็คือไม่ต้องการให้ฉันไปพบกับเขา!”

เย่เฉินถามอีกว่า “แล้วเรื่องที่คุณลงทุนไป 100,000 หยวน ที่ร้านอาหาร คุณได้ขอเขาไหม?”

“ขอแล้ว!” หวังเต้าคุนแสดงออกถึงความรำคาญมากขึ้นและกัดฟันพูด “ตาแก่นั่นบอกว่าเงิน 100,000 หยวน ของฉันไม่ได้ใช้ลงทุนในร้านอาหาร แต่เป็นการได้รับเกียรติให้เป็นลูกเขยในอนาคต เขายังบอกอีกว่าฉันไม่มีคุณสมบัติที่จะกลับไป และจะไม่คืนเงินให้ฉัน!”

“กล้าดียังไง!” เย่เฉินตะคอกเสียงเย็น “ไม่แปลกใจเลยที่มีลูกสาวต่ำๆเช่นนี้ ที่แท้ก็เป็นคนบัดซบนี่เอง!”

“เย่เฉินนายกำลังพูดเรื่องอะไร?” หลิวลี่ลี่โกรธขึ้นมาทันทีและโพล่งออกมาว่า “กล้าด่าพ่อฉัน ฉันคิดว่าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ?”

พอพูดจบเธอก็เขย่าแขนของจ้าวตงอย่างเร่งเร้าพลางฟ้องว่า “พี่ตงเขากล้าด่าพ่อฉัน พี่ต้องตีเขานะ!”

จ้าวตงเป็นเพียงเพลย์บอย ส่วนสูงก็ไม่ถือว่าสูงมาก และรูปร่างของเขาอยู่ในเกณฑ์ธรรมดา เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเย่เฉินเขาตัวเตี้ยลงครึ่งหนึ่ง

รูปร่างของเย่เฉินนั้นดีมาก หากเขาสู้กับเย่เฉินมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะชนะเย่เฉิน ยิ่งไปกว่านั้นเย่เฉินเรียนมวยหวิงชุนจากพ่อของเขาอีกด้วย เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก หลังจากที่พ่อและแม่ของเขาจากไป เขาก็ไม่เคยล้มเลิกในการฝึกฝนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อาจจะเป็นเพราะเทคนิคการชกมวยที่เย่เฉินเรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก เขาเลยไม่ถูกรังแกในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ดังนั้นหากเขาจะเอาเรื่องจริง ๆ นับประสาอะไรกับจ้าวตง ต่อให้เป็นจ้าวตงสักห้าคน แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินหรอก