ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 52

บทที่ 52 แกตายอย่างน่าอนาถแน่

โรงพยาบาลชุมชน

หวังเต้าคุนนอนอยู่บนเตียงในแผนกฉุกเฉิน

เขาได้รับบาดเจ็บทุกที่ ขาขวาของเขาถูกเข้าเฝือกไว้ด้วย ดูน่าสงสารมาก

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะเห็นใจ เป็นผู้ชายแท้ แต่ให้ผู้หญิงสวมเขา สุดท้ายไม่ใช่แค่หัวใจของเขาที่แตกสลาย แต่ร่างกายของเขาก็ถูกทุบตีเช่นนี้

เมื่อหวังเต้าคุนเห็นเขาเข้ามา น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาที่บวมเปล่งดั่งไข่ของเขา

“เย่เฉิน...” หวังเต้าคุนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ทันทีที่เขาเปิดปาก

เย่เฉินเดินไปด้านหน้าและพูดเบา ๆ “พอแล้ว แค่ผู้หญิงเลวคนหนึ่ง มันไม่คุ้มกับความเศร้าของนายหรอก”

หวังเต้าคุนร้องไห้และพูดว่า “ฉันเทียวไล้เทียวขื่อเธอมาสามปี ในช่วงหลายปีที่ผ่านเพื่อเธอแล้ว ฉันยอมที่จะละทิ้งศักดิ์ศรี ฉันกลายเป็นหมาขี้ประจบโดยสมบูรณ์ เดิมทีคิดว่าในที่สุดฉันก็มีทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่ได้คาดว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่เหลืออะไร ... "

หวังเต้าคุนร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออกและพูดว่า “ยัยบ้านั่นไม่เพียงแต่อยากเลิกกับฉัน แต่ยังอยากให้ฉันออกจากบ้านด้วย! เงินส่วนใหญ่ที่ฉันหามาได้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาถูกเธอผลาญไป เงินมัดจำหนึ่งแสนก็ลงทุนในโรงแรม แต่เธอไม่อยากจ่ายคืนให้ฉันด้วยซ้ำ ฉันตาบอดขนาดกับหลงรักผู้หญิงจิตใจอำมหิตแบบนี้ได้ยังไง”

เย่เฉินเกลี้ยกล่อมเขา “เต้าคุณ ผู้ชายสามารถล้มลงได้ เขาก็สามารถลุกขึ้นได้อีกครั้ง! แล้วภาพวาดที่ฉันให้คุณล่ะ ภาพวาดนั้นขายได้อย่างน้อย 200,000 หยวน เพียงพอที่จะให้คุณเริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กได้”

หวังเต้าคุนพยักหน้าและพูดว่า “ภาพวาดอยู่ในอ้อมแขนของฉัน ยังโชคดีที่นายเตือนฉันว่าให้ฉันเอาภาพวาดไป ไม่อย่างนั้นเธอก็ต้องเอาภาพนั้นไปด้วยแน่ๆ!"

เย่เฉินกล่าวว่า “ภาพวาดยังอยู่ก็ดีแล้ว นายนอนลงและสงบสติอารมณ์ซะ ฉันจะไปซื้อผลไม้ให้นาย และจ่ายค่ารักษาในโรงพยาบาลให้”

หวังเต้าคุนน้ำตาไหล “เย่เฉินเพื่อนรัก ขอบคุณมาก ๆ ...ไม่ต้องกังวลฉันจะคืนเงินให้นายในอนาคตนี้แน่ ๆ !”

เย่เฉินกล่าวเบา ๆ “โอเค เราต่างเป็นเพื่อนกันอย่าพูดอะไรมากเลย”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็ออกจากห้องพักไป

เมื่อครู่รีบไปเลยไม่ได้สนใจเรื่องของเยี่ยม เมื่อเห็นหวังเต้าคุนน่าสงสาร เย่เฉินก็ทนไม่ได้เขาจึงไปซื้อผลไม้มาไว้ให้และรูดบัตรของเขาเพื่อจ่ายค่ารักษาล่วงหน้าหนึ่งแสนหยวน

เมื่อกลับไปที่ห้องพัก เย่เฉินก็เห็นว่าประตูของห้องเปิดอยู่

เมื่อเขาเดินไปด้านหน้า ก็เจอกับหลิวลี่ลี่ยืนอยู่หน้าเตียงของหวังเต้าคุนโดยมีจ้าวตงที่หลิวลี่ลี่โอบเอวอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้ามาหวังเต้าคุนก็ถามเสียงดัง “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่? มาหัวเราะเยาะฉันรึไง?”

หลิวลี่ลี่ยิ้มเย้ยหยัน “ใครเขาอยากเห็นหน้าโง่ๆอย่างคุณกัน!"

หลังจากพูดจบก็ไม่ลืมที่จะถ่มน้ำลายลงบนพื้นแล้วพูดว่า “ฉันมาที่นี่ เพื่อมาเอาภาพวาดจากคุณ! คุณซ่อนมันไว้ที่ไหน?”

หวังเต้าคุนพูดอย่างโกรธ“ หลิวลี่ลี่ ภาพวาดนั้นเพื่อนรักฉันให้ฉันมา เธอจะเอามันไปได้ยังไง”

“ให้คุณ?” หลิวลี่ลี่ตะคอกอย่างเย็นชา “แม่งฉิบแกช่วยกระจ่างหน่อย ทำไมเย่เฉินถึงให้ภาพวาดนั้น? ก็เพราะว่าเป็นของขวัญเปิดร้านอาหารไง! และก็ร้านอาหารนั่นเป็นของใคร? ก็เป็นของพ่อฉันยังไงล่ะ!”