ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5537

เมื่อเห็นซ่งหวั่นถิง อานโฉงชิวก็ยิ้มให้อย่างสุภาพและพูดว่า“สวัสดีครับคุณซ่ง เจอกันอีกแล้ว ต้องขอขอบคุณที่สละเวลาเจอผม ”

ซ่งหวั่นถิงพูดด้วยรอยยิ้ม “เกรงใจไปแล้วค่ะ ”

พูดจบ เธอก็เชิญอานโฉงชิวให้นั่งลงที่ตรงโซฟา ส่วนตัวเองนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอานโฉงชิว เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ“ไม่ทราบว่าที่คุณอานมาพบฉันครั้งนี้ มีธุระอะไรคะ？”

อานโฉงชิวรีบพูดตอบ“คืออย่างนี้ครับคุณซ่ง ในงานประมูลยาอายุวัฒนะครั้งก่อน ผมมีความเกินเลยไปจริงๆ ละเมิดกฎการประมูล ดังนั้นก็จึงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ที่มาวันนี้ ก็ อยากจะขอโทษคุณ กับผู้อยู่เบื้องหลังเจ้าของยาอายุวัฒนะคนนั้นครับ ”

ซ่งหวั่นถิงยกยิ้ม และพูดว่า“คุณอานไม่จำเป็นต้องเดินทางมาเพื่อขอโทษกับเรื่องนี้เลย เรื่องราวในครั้งนั้น ทางงานประมูลก็ได้ตำหนิและลงโทษกับพฤติกรรมของคุณไปแล้ว คุณได้ชดใช้ให้กับการกระทำนั้นของคุณแล้ว ดังนั้นก็จึงไม่จำเป็นต้องมาเพื่อขอโทษกับเรื่องนั้นอีก”

อานโฉงชิวแอบตบปากตัวเอง ไม่คิดว่าซ่งหวั่นถิงจะรับมือยากอย่างนี้ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษก็เพื่ออยากจะแสดงให้เห็นว่ายอมที่จะอ่อนข้อให้แล้ว แต่เธอกลับไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองได้ก้มหัวเลย

อันที่จริง ในใจของซ่งหวั่นถิงนั้นก็เคารพนับถืออานโฉงชิวอยู่มาก

ความเคารพนับถือนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับสถานะลูกชายคนโตของตระกูลอานเลยแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเขาเป็นน้าชายใหญ่ของเย่เฉิน

สำหรับเย่เฉิน ซ่งหวั่นถิงรู้สึกไม่มีอะไรจะตอบแทนได้มานานแล้ว กับญาติผู้ใหญ่ของเย่เฉิน ก็ย่อมจะยิ่งต้องเคารพนับถือ

แต่ปัญหาคือ เย่เฉินในตอนนี้ยังไม่คิดจะทำความรู้จักกับคนของตระกูลอาน ดังนั้นซ่งหวั่นถิงก็จึงไม่กล้าที่จะแสดงความนับถือใดๆกับอานโฉงชิว เพราะเรื่องเมื่อครั้งในงานประมูล อานโฉงชิวก็มาหาถึงที่แล้วยังยอมที่จะก้มหัวให้ หากเธอมีท่าทีสุภาพเรียบร้อยกับเขา เขาจะต้องสังเกตเห็นความผิดปกติอย่างแน่นอน

อานโฉงชิวในตอนนี้ก็ไม่กล้าที่จะโมโหหรือไม่พอใจใดๆ ทำเพียงยิ้มกลบเกลื่อน แล้วพูดอย่างระมัดระวัง“คุณซ่ง พูดตามตรง ผมรู้สึกเคารพเลื่อมใส เจ้าของยาอายุวัฒนะเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านั้นที่ในงานประมูลเพราะพ่อของผมป่วยหนัก จึงต้องการยาดีเพื่อมารักษา ดังนั้นเพราะความร้อนใจก็จึงเสียมารยาทไป หวังว่าคุณซ่งจะช่วยผมอธิบายกับเขาได้ เพื่อขอการอภัยจากเขา”

ซ่งหวั่นถิงยิ้มและพูดว่า“คุณอานคิดมากไปแล้ว ในวันนั้นสิ่งที่คุณทำคือผิดกฎของการประมูล กับตัวเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย ตรรกะนี้เป็นเหมือนกับกฎจราจรที่มีฝ่ายควบคุมกำหนด เมื่อคุณขับรถไปชนใครเข้า ก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษฝ่ายควบคุมการจราจร และไม่จำเป็นต้องได้รับการให้อภัยจากฝ่ายควบคุมการจราจร”

อานโฉงชิวรู้สึกเหมือนเป็นถูกบอลที่ถูกเตะกลับเข้าไปที่จุดเดิมซ้ำๆ

และก็เป็นอีกครั้ง ที่เขารวบรวมความกล้า เอ่ยพูดขึ้นว่า“คุณซ่ง ผมขอพูดตามตรงเลยแล้วกัน ผมมีบางเรื่อง ที่อยากได้รับการยืนยันซึ่งๆหน้าจากเจ้าของยาอายุวัฒนะนี้ หวังว่าคุณจะช่วยแนะนำด้วย ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ตระกูลอานก็จะจดจำความมีน้ำใจนี้ของคุณซ่งเอาไว้！”