ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5549

เมื่อได้ยินว่าจางเอ้อเหมาเรียกตัวเองว่าประธานเซียวอย่างเคารพนับถือ เซียวฉางควนก็พอใจเป็นอย่างมาก เอามือไขว้หลังราวกับผู้นำ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกล่าว : “เอ้อเหมา(เอ้อเหมา) ฉันได้ยินว่านายอยู่กับท่านหงห้า กลายเป็นที่ปรึกษาของท่านหงห้าแล้ว ทำไมกลับมาตลาดของโบราณล่ะ ?”

จางเอ้อเหมาหัวเราะกล่าว : “ประธานเซียวคุณช่างสังเกตและวิเคราะห์รอบด้านจริง ๆ ที่นี่เมืองจินหลิงนี่ ไม่มีอะไรที่รอดพ้นสายตาของคุณได้เลย !”

เซียวฉางควนภาคภูมิใจในตัวเองเพราะคำยกยอ แต่กลับตั้งใจทำใบหน้าเปี่ยมด้วยความสามารถพูด : “เอ้อเหมา นายไม่ต้องประจบประแจงฉันแบบนี้ แต่ที่เมืองจินหลิงเล็ก ๆ แบบนี้ ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่เซียวฉางควนอย่างฉันไม่รู้

จางเอ้อเหมาพยักหน้า กล่าวอย่างกระตือรือร้น : “ประธานเซียว ผมจะบอกคุณให้นะครับ หลังจากที่อยู่กับท่านห้ามาสักพักหนึ่ง ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับผมเท่าไหร่ เพราะงั้นเลยกลับมาทำอาชีพเดิม”

เซียวฉางควนไม่ได้สงสัยอะไร พยักหน้าพูด : “นายน่ะ เกิดมาเพื่อทำเกี่ยวกับของโบราณ และก็ไม่พูดไม่ได้ นายเป็นดาวนำโชคของฉันในอาชีพนี้ ความสะเพร่าใหญ่ครั้งแรกของฉัน คือการคือปล่อยห้าแสนให้กับนาย หลังจากที่นายไม่ทำอาชีพนี้แล้วฉันก็ไม่สะเพร่าครั้งใหญ่อีกเลย”

ระหว่างพูด เซียวฉางควนก็พูดต่อ : “เฮ้ยใช่แล้ว แต่ช่วงก่อนหน้านั้นฉันค่อย ๆ ทยอยเก็บของเล็ก ๆ นิดหน่อย จากประสบการณ์ของฉัน ของทั้งหมดควรที่จะถูกต้อง พอถึงเวลาเอามาให้นายดู ถ้านายให้ราคาที่เหมาะสม ฉันก็คงปล่อยให้นายแล้ว”

จางเอ้อเหมาคิดถือที่ตัวเองจ่ายไปห้าแสน ประสบการณ์อันปวดร้าวที่ซื้อของปลอมมาจากเซียวฉางควน ถ้าไม่ใช่เห็นแก่หน้าของเย่เฉิน เขาจะใช้เงินอย่างไม่ยุติธรรมได้ที่ไหนกัน ?

คิดถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะแหะ ๆ รีบพูด : “อย่า ๆ ๆ ประธานเซียว ผมตอนนี้ ไม่รับของแล้ว”

“ไม่รับแล้ว ?” เซียวฉางควนขมวดคิ้ว ชี้ไปที่ของกองใหญ่บนแผงของเขากล่าวถาม : “นายไม่รับของแล้ว ของพวกนี้ของนายมาจากไหน ? นายคงไม่ได้ประดิษฐ์จากบ้านนายมั้ง ?”

จางเอ้อเหมากล่าว : “จางเอ้อเหมาประธานเซียว พูดแบบไม่ปิดบังนะครับ ตอนนี้ผม กำลังปรับทิศทางธุรกิจ เมื่อก่อน ผมไม่สนใจว่าของจริงของปลอม อะไรก็ซื้อมาขายไปหมด แต่ขอแค่ซื้อขายของจริง ก็มีความเสี่ยงที่จะถูกต้ม ก่อนหน้าผมก็เคยถูกต้มแล้ว จ่ายเงินหลายแสนซื้อของพัง ๆ แต่มูลค่าแค่สิบหยวนก็ไม่ถึง แป๊บเดียวก็ขาดทุนไปกว่ารายได้เกือบครึ่งปีแล้ว...”

ระหว่างพูด เขาก็เหลือบมองเซียวฉางควนอย่างตึงเครียด เห็นว่าเซียวฉางควนไม่ได้ฟังความหมายในคำพูดของตนเอง ก็รีบพูด : “เพราะงั้น ตอนนี้ผมก็เลยเปลี่ยนช่องทาง ผมขาย ก็จะขายแค่ของปลอม ส่วนรับน่ะ ผมก็จะรับแค่ของปลอม...”

เซียวฉางควนขมวดคิ้วกล่าว : “ทำไมล่ะ ? งานประจำเป็นนักต้มตุ๋นชิงทรัพย์เหรอ ?”

จางเอ้อเหมายิ้มเยาะกล่าว : “แหะ ๆ ....คุณจะเห็นแบบนั้นก็ได้...”

เซียวฉางควนพูดอย่างเคร่งขรึม : “นี่เอ้อเหมา ฉันไม่ได้ว่านายนะ ทำในสิ่งที่รักรักในสิ่งที่ทำ นายทำอันนี้ นายก็ต้องมีจรรยาบรรณในวิชาชีพนะ”