จุดหนีว๋าน เป็นสถานที่อยู่ของนพเก้าเต๋าแท้ในระหว่างที่นักลัทธิเต๋าบำเพ็ญตบะ!
มีคนกล่าวว่า จุดหนีว๋านก็คือต่อมไพเนียลที่พูดกันในวิชากายวิภาคศาสตร์ของมนุษย์ สามารถหลั่งสารฮอร์โมนได้หลายชนิด ค่อนข้างมีผลกระทบที่ละเอียดอ่อนลึกซึ้งต่อร่างกายมนุษย์
แต่ตามอายุที่เพิ่มมากขึ้น ประสิทธิภาพของมัน จะค่อยๆเสื่อมลงจนกลายเป็นของประดับ
แต่สำหรับคนที่บำเพ็ญตบะ ถ้าหากสามารถเปิดที่นี่ออกได้อีกครั้ง ก็เหมือนกับว่าได้เปิดโลกใบใหม่ทั้งหมดอีกใบ!
การเปิดจุดหนีว๋าน หมายความว่าก็คือการใช้ปราณทิพย์นำจุดจุดหนีว๋านที่อยู่ตรงกลางสมองเปิดออก
จุดหนีว๋านเรียกอีกอย่างว่าตันเถียนบน โดยทั่วไปกล่าวว่า การเปิดตันเถียนล่างนั้นง่ายดายมาก เมื่อเปิดเส้นลมปราณก็ไม่อยากเช่นกัน แต่ว่า มีเพียงนักบำเพ็ญเพียรที่ความสามารถสูงมากเท่านั้น ถึงจะมีความสามารถที่จะเปิดจุดหนีว๋านได้
แต่ว่า สำหรับนักลัทธิเต๋าแล้ว ที่นี่ กลับเป็นจุดที่อยู่สูงสุดของนพเก้าเต๋าแท้จิตใต้สำนึกของมนุษย์ก็เกิดขึ้นที่นี่
ถ้าหากเปิดจุดหนีว๋าน และใช้วิธีการฝึกฝนที่ถูกต้อง ไม่เพียงสามารถทำให้คนควบคุมพละกำลังได้อย่างแข็งแกร่ง ยิ่งลึกลับมากขึ้น จิตใต้สำนึกของคนก็สามารถแยกออกจากร่างกาย สามารถทำอะไรตามใจชอบได้
เพียงแต่ คำบอกเล่าประเภทนี้ส่วนมากเป็นแค่การจดบันทึกเอาไว้ในตำราลัทธิเต๋าบางส่วนเท่านั้น แต่เคยมีใครสามารถอาศัยความสามารถของตนเองเปิดจุดหนีว๋าน อาจเป็นเรื่องยากที่จะหาคนสักสองสามคน เกรงว่าในคนเจ็ดพันล้านคน
ต่อให้เป็นเย่เฉิน ก็ไม่เข้าใจถึงวิธีการเปิดจุดหนีว๋านเลยสักนิด
ในบันทึก การควบคุมปราณทิพย์ เป็นองค์ประกอบขั้นพื้นฐานอย่างยิ่งสำหรับนักบำเพ็ญเพียร มีเพียงหลังจากเปิดจุดหนีว๋าน ถึงจะถือว่าเป็นนักบำเพ็ญเพียรที่แท้จริง
แต่ว่าใน กลับไม่ได้ทิ้งวิชาที่เกี่ยวข้องกับการเปิดจุดหนีว๋านใดๆเอาไว้
รวมทั้งท่านเอิร์ลฉางเซิ่ง หยุนหรูเกอ ท่านเอิร์ลทั้งสี่อยู่ในนั้นด้วย อันที่จริงต่างก็ยังไม่สามารถเปิดจุดหนีว๋านได้
แต่ว่า เมื่อสามสิบปีก่อน ผู้มีพระคุณเคยใช้พลังวิเศษของตนเอง เคยพยายามทำการเปิดจุดหนีว๋านของท่านเอิร์ลทั้งสี่
ผู้มีพระคุณพยายามเปิดจุดหนีว๋านของพวกเขา กลับไม่ได้มีช่วยอะไรในผลการฝึกฝนของพวกเขา แต่ว่า ผู้มีพระคุณกลับใช้เวลาหลายปี ทิ้งค่ายกลขนาดใหญ่ ไว้ในจุดหนีว๋านของพวกเขาทั้งสี่คนคนละอัน
นอกจากนี้ ผู้มีพระคุณยังถ่ายทอดวิชาหนึ่งให้พวกเขา ในยามคับขัน สามารถท่องในใจเงียบๆเพื่อเคลื่อนย้าย เพื่อเปิดค่ายกลอันนั้นที่อยู่ในจุดหนีว๋าน
ตามคำบอกเล่าของผู้มีพระคุณ พวกเขาทั้งสี่คนถ้าหากตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่ถึงแก่ชีวิต ใช้วิชาเปิดจุดหนีว๋าน เพื่อเปิดใช้ค่ายกลของจุดหนีว๋าน
เพียงแต่ ผ่านไปสามสิบปี ท่านเอิร์ลทั้งสี่ยังไม่มีใครเคยเปิดค่ายกลของจุดหนีว๋านได้อย่างแท้จริง!
เหตุผลส่วนใหญ่เป็นเพราะ ในสามสิบปีที่ผ่านมานี้ของพวกเขา ไม่เคยเจอสถานการณ์อันตรายที่ถึงแก่ชีวิตอะไรเลยสักนิด
ท่านเอิร์ลเจี้ยนกงโอวป๋อจวินอยู่ที่ไซปรัสถึงแม้จะเคยตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่ถึงแก่ชีวิตก็จริง แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นพิเศษ
ระเบิดสามลูกนั้นที่สังหารพวกเขา เร็วเกินไป อานุภาพร้ายแรงเกินไป วิธีการสังหารโหดร้ายเกินไป โอวป๋อจวินสังเกตเห็นว่าอันตรายจนขนาดถึงแก่ชีวิต แต่ว่าก็แค่ในระหว่างชั่วพริบตาเท่านั้น เขาถึงขนาดนึกถึงจุดหนีว๋านที่ผู้มีพระคุณเปิดให้พวกเขาเมื่อสามสิบปีก่อนออก
อีกทั้ง ต่อให้เขานึกขึ้นได้ ก็ไม่มีความหมายเลยแม้แต่น้อย เนื่องจากเขาไม่มีเวลามากพอ ที่จะเปิดค่ายกลในจุดหนีว๋าน!
แต่ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งในตอนนี้ มีโอกาสนี้พอดี!
ทันทีที่คิดถึงตรงนี้ ท่านเอิร์ลฉางเซิ่งจ้องมองเย่เฉินหัวเราะอย่างน่าสมเพชทีหนึ่ง พลางแอบเคลื่อนย้ายวิชาเปิดจุดหนีว๋าน พลางแสยะยิ้มให้เย่เฉินกล่าว: “คนสกุลเย่! ต่อให้แกทำลายร่างกายของฉันแล้วจะทำอะไรได้? อีกไม่กี่ปีหลังจากนี้ ฉันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ถึงเวลานั้น บางทีแกอาจจะถูกผู้มีพระคุณสับจนแหลกเป็นหมื่นชิ้นแล้ว! แต่ว่าถ้าหากแกโชคดีไม่ตายด้วยน้ำมือของผู้มีพระคุณ ถึงเวลานั้นฉันก็อาจจะเปลี่ยนร่างกายใหม่มาฆ่าแกด้วยมือของตัวเอง!”
หยุนหรูเกอที่อยู่ในที่ลับถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดทอดถอนในใจ: “ดูเหมือนว่าชีวิตของท่านเอิร์ลฉางเซิ่งคงไม่สิ้น......”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...