ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5704

อู๋เทียนหลินถูกสายตาของอู๋เฟยเยี่ยนทำให้ตกใจกลัวจะตัวสั่นสะท้าน คุกเข่าที่พื้นอย่างรีบร้อน โขกหน้าผากบนพื้นเข้าอย่างจัง แล้วพูดด้วยความหวาดผวาขั้นสุด : “กระผมสมควรตาย ขอให้ผู้มีพระคุณล้างบาปด้วยครับ !”

อู๋เฟยเยี่ยนเค้นเสียงหึ แล้วตำหนิ : “นับจากวันนี้ไป หากว่านายพูดมากอีกประโยค ก็ไสหัวกลับไปตามยถากรรมที่สุสานบรรพบุรุษเหลียวตงเถอะ !”

เหลียวตงภูมิลำเนาเดิมของตระกูลอู๋ สุสานของบรรพบุรุษตระกูลอู๋อยู่ที่นั่น

แต่ว่าสำหรับคนตระกูลอู๋ที่อยู่ในองค์กรพั่วชิงแล้ว เมื่อผู้มีพระคุณให้เขากลับไปเฝ้าสุสานบรรพบุรุษที่เหลียวตง งั้นก็เท่ากับเหมือนราชวงศ์ชิงถูกเนรเทศไปหนิงอัน

เมื่อไปแล้ว ชั่วชีวิตนี้ได้แต่ตายอยู่ที่นั่นแล้ว

อู๋เทียนหลินตื่นตระหนกขั้นสุด ตบปากตัวเองสองทีอย่างโหดเหี้ยม โขกหัวร้องตะโกนไม่หยุด : “กระผมสมควรตาย กระผมสมควรตาย ! ขอขอบพระคุณความเมตตากรุณาของผู้มีพระคุณครับ !”

อู๋เฟยเยี่ยนไม่ได้สนใจเขาอีก พูดราบเรียบ : “ไสหัวไปเถอะ จัดการเรื่องที่ฉันกำชับนายให้เรียบร้อยด้วยล่ะ !”

“กระผมรับทราบครับ !” อู๋เทียนหลินเหมือนยกภูเขาออกจากอก โขกหัวดังสามครั้งอีกที แล้วรีบหนีไปนอกประตูด้วยท่าทีหวาดกลัวจนลุกลี้ลุกลน

จู่ ๆ อู๋เฟยเยี่ยนตะโกน : “หยุด !”

แผ่นหลังของอู๋เทียนหลินเย็นวาบ รีบหันหน้ากลับไป แล้วถามด้วยตัวที่สั่นเทา : “ผู้......ผู้มีพระคุณ......คุณ……คุณยังมีคำสั่งอะไรอีกหรือครับ ?”

อู๋เฟยเยี่ยนถามเขา : “ผู้อาวุโสทั้งสามเป็นยังไงบ้างแล้ว ?”

อู๋เทียนหลินเห็นว่าอู๋เฟยเยี่ยนไม่ได้ซักถามตัวเอง พร้อมกับที่ถอนหายใจนั้น ก็พูดพร้อมกับรีบโค้งตัวลง : “เรียนผู้มีพระคุณ ตอนนี้ผู้อาวุโสทั้งสามต่างคอยอยู่ที่ห้องโถงลับ”

อู๋เฟยเยี่ยนขมวดคิ้ว แล้วถามเขา : “ตอนที่ฉันให้พวกเขากลับ นายได้สังเกตว่าพวกเขาทั้งสามคนมีความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างไหม ?”

“เอ่อ……” อู๋เทียนหลินลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดด้วยความนอบน้อม : “เรียนผู้มีพระคุณ ตอนที่คุณสั่งให้บินกลับ ผู้อาวุโสทั้งสามคนดูไม่ดีใจเท่าไหร่ครับ……”

ห้องโถงใหญ่ยกสูงหกเมตรกว่า ส่องแผนที่โลกที่มีความสูงหกเมตร กว้างสิบสองเมตรที่กำแพงทุกด้าน

เธอดูเมียนมาบนแผนที่ มองเตียนหนานที่ติดกับเมียนมา และมองภูเขาแสนลี้ที่ห่างกับเตียนหนานพันลี้ ความรู้สึกก็ปลิวว่อนในทันที

เธอนึกถึงศิษย์พี่ของตัวเอง และนึกถึงอาจารย์ของตัวเอง

นึกถึงภาพเหมือนของอาจารย์ที่ถูกคนอื่นหยิบออกมาเตือนตัวเองในวันนี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูดคนเดียวเบา ๆ : “อาจารย์ ดูท่าคุณดูถูกฉันกับศิษย์พี่จริง ๆ ก่อนหน้าที่คุณจากไปเป็นฉันกับศิษย์พี่ที่ติดตามอยู่ข้างกาย แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ก็ตาม คุณก็ไม่เคยบอกความลับแห่งอายุวัฒนะให้พวกเรา ถึงขนาดที่ฉันเพิ่งรู้รายละเอียดความลับแห่งอายุวัฒนะจากคนอื่น หลังจากคุณตายไปสามร้อยกว่าปี ฉันอู๋เฟยเยี่ยน เข้าไปสู่ดวงตาธรรมของคุณไม่ได้เช่นนี้เลยงั้นเหรอ ? !”

คิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกของอู๋เฟยเยี่ยนก็ย้อนกลับไปที่ปี 1650 เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อนในชั่วพริบตา