ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5706

อู๋เฟยเยี่ยนได้ยินว่าโอสถที่อยู่ตรงหน้าดันเป็นยายั้งอายุที่สามารถอยู่ได้ถึงห้าร้อยปี ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก พูดขอบคุณไปมาว่า：“เฟยเยี่ยนขอบคุณอาจารย์！อาจารย์ไม่ต้องห่วง เฟยเยี่ยนจะต้องไล่ฮ่องเต้ราชวงศ์แมนจูและชิงกลับหอค่อยหนิงกู่แน่นอน！”

หลินจู๋ว์หลูมองโอสถสองเม็ดนั้น เมื่อมองขึ้นไปที่เมิ่งฉางเชิงอีกครั้ง ก็ถามอย่างประหม่าว่า：“อาจารย์ ทำไมวันนี้ท่านถึงมอบโอสถอันล้ำค่าแบบนี้แก่ศิษย์？”

เมิ่งฉางเชิงพูดอย่างนิ่งเฉยว่า：“หนึ่งพันปี อาจดูเหมือนนาน แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น สิ่งที่เรียกว่าอายุยืนยาว ดูเหมือนว่าตอนนี้ จะเป็นเพียงการบังคับยืดชีวิตจากเดิม ก็เหมือนกับทองคำแท่ง แม้ว่าจะยืดเป็นแผ่นทองที่ยาวมากได้ แต่แก่นแท้ของมัน ก็ยังเป็นทองคำแท่งนั้นอยู่”

หลินจู๋ว์หลูพูดอย่างนิ่งเฉยว่า：“อาจารย์ ศิษย์ช่างโง่เขลา ไม่เข้าใจความหมายของท่าน หวังว่าอาจารย์จะชี้แนะ……”

เมิ่งฉางเชิงพูดนิ่ง ๆ ว่า：“จู๋ว์หลู อาจารย์มาเป็นอาจารย์ในวัยกลางคน แม้ว่าจนตอนนี้จะมีชีวิตอยู่ถึงพันปี แต่เวลากว่าเก้าร้อยปี ก็ใช้ในการทำสมาธิและฝึกฝน ถ้าไม่ได้พบคุณ อาจารย์คงไม่รู้ว่าโลกภายนอกเปลี่ยนไป มากแค่ไหน ตอนนี้มาคิดดูแล้ว แม้ว่าจะอยู่เป็นพันปี แต่ชีวิตที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ นั้น อยู่เพียงไม่กี่ทศวรรษหรอก เก้าร้อยปีที่เหลือช่างน่าเบื่อ พอมาคิดดูแล้ว ตอนนั้นคงจะดีกว่าถ้าไม่เข้าถึงเต๋า เป็นอาจารย์ก็มีความสุขในครอบครัว มีลูกหลานด้วยเช่นกัน ……”

หลินจู๋ว์หลูยิ่งไม่เข้าใจ โพล่งออกไปว่า：“อาจารย์ ท่านฝึกฝนมานับพันปี เพื่อเปลี่ยนชะตาฟ้าดิน หากวันหนึ่งท่านประสบความสำเร็จในการขึ้นสู่สวรรค์ จะไม่ขอให้อายุยืนยาวจริง ๆ เหรอ？”

เมิ่งฉางเชิงยิ้มอย่างน่าสมเพช โอดครวญไปว่า：“เปลี่ยนชะตาฟ้าดิน……เปลี่ยนชะตาฟ้าดินมันมีที่ไหนกัน ก็แค่ความฝันที่ว่างเปล่า ความฝันที่ว่างเปล่าของคนอื่น ตื่นจากความฝันชั่วข้ามคืน แต่อาจารย์ตื่นจากความฝันพันปี ความฝันกว่าพันปี ความฝันหนึ่งพันปี ช่างโง่เขลาเสียจริง！”

หลินจู๋ว์หลูตระหนักได้ว่าอาจารย์มีอารมณ์ต่างออกไปจากในตอนแรก รีบถามอย่างเป็นห่วงว่า：“อาจารย์ วันนี้อาจารย์เป็นอะไรไป？คิดถึงเรื่องเศร้าจนรู้สึกโกรธเหรอ？”

เมิ่งฉางเชิงโบกมือ พูดอย่างนิ่ง ๆ ว่า：“อาจารย์ไม่มีเรื่องน่าเศร้าหรอก เพียงแต่ว่าความตายใกล้เข้ามา ก็รู้สึกไม่อยากนัก”

“ความตาย？！”หลินจู๋ว์หลูและอู๋เฟยเยี่ยนหน้าซีดด้วยความตกใจ