ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5736

เย่เฉินจ้องมองผู้เฒ่าชราผมสีดอกเลาทั้งสามท่านที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะมองหลินหว่านเอ๋อร์ที่ดูเหมือนเด็กที่อยู่ข้างกาย รู้สึกสับสนเล็กน้อยทันที

ผู้อาวุโสทั้งสามแก่ชรามากแล้วจริงๆ อีกทั้งจากการคบค้าสมาคมอย่างจำกัดก็สามารถมองออกว่า ทั้งสามคนนี้ล้วนเป็นคนชราที่ค่อนข้างมีประสบการณ์ มีความเฉลียวฉลาด

แต่ว่า ทั้งสามคนต่อหน้าของหลินหว่านเอ๋อร์ กลับเหมือนเด็กที่ถูกผู้ปกครองให้โอวาทสั่งสอน ทุกคนปฏิบัติตามคำสั่งของเธออย่างเคร่งครัด

แต่ถึงแม้ว่าตัวหลินหว่านเอ๋อร์เองจะมองดูไปเหมือนยังเป็นเด็กอยู่ก็ตาม แต่ท่าทีที่มีต่อผู้อาวุโสทั้งสามคนนี้ กลับยังคงเข้มงวดราวกับปฏิบัติตัวต่อเด็ก ทำให้เขารู้สึกอ่อนไม่เชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง

แต่ว่า เขายังคงนำเรื่องไม่เชื่อฟังแบบนี้โยนทิ้งไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว กล่าวกับทั้งสามคนอย่างมีมารยาทเป็นอย่างยิ่ง: “ทั้งสามท่านรีบลุกขึ้นเถอะครับ”

ทั้งสามคนไม่ได้ลุกขึ้น แต่ว่าเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางหลินหว่านเอ๋อร์อย่างพร้อมเพรียงกัน

หลินหว่านเอ๋อร์ดูเหมือนว่าไม่สงสารผู้อาวุโสที่คุกเข่าอยู่บนพื้นทั้งสามท่านเลยสักนิด พยักหน้าอย่างไม่รีบไม่ร้อน นี่ถึงเอ่ยปากกล่าว: “ในเมื่อคุณชายเย่พูดแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นเถอะ”

ทั้งสามคนถึงได้พยุงกันและกันลุกขึ้นยืน เย่เฉินอยากไปช่วย แต่ได้ยินหลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้างกายกล่าว: “คุณชายไม่ต้องเป็นห่วง พวกเขาจัดการกันเองได้”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างเขินอาย ไม่ได้ยื่นมือออกไปอีก

หลังจากรอให้ทั้งสามคนลุกขึ้น เย่เฉินรีบกล่าวทันที: “คุณตาทั้งสามท่านยังไงก็รีบทานยาอายุวัฒนะลงไปเถอะครับ หลังจากที่ทานลงไปแล้ว ร่างกายจะได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่”

ทั้งสามคนยังคงไม่พูดจา มองไปทางหลินหว่านเอ๋อร์พร้อมกันอีกครั้ง

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อย กล่าว: “คุณชายเย่ให้พวกเธอทาน พวกเธอก็ทานลงไปเถอะ”

พูดไป เธอก็หยิบถ้วยชาสามใบจากด้านล่างโต๊ะน้ำชา พูดกับทั้งสามคนว่า: “คุณชายเย่มอบยาอายุวัฒนะให้พวกเธอทั้งสามคน ฉันก็จะมอบน้ำชาให้พวกเธอหนึ่งถ้วยแล้วกัน”

พูดจบ เธอก็รินน้ำชาที่แดงทองสามถ้วยให้ทั้งสามคน จากในกาที่ต้มชา เอ่ยปากกล่าว: “ชานี้ เป็นชาที่แช่ด้วยชาแผ่นของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ ตั้งแต่พวกเธอยังเด็ก พวกเธออยากได้อะไร ฉันไม่เคยตระหนี่ ยกเว้นชานี้เพียงอย่างเดียว ฉันตัดใจไม่ลงจริงๆ วันนี้ถือว่าเป็นการเพิ่มความสวยงามให้พวกเธอทั้งสามคนก็แล้วกัน”

ทั้งสามคนได้ยินดังนั้น ก็พูดไม่ออกทันที

ใครก็คิดไม่ถึงว่า ในกาใบนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ ที่ต้มอยู่คาดไม่ถึงว่าจะเป็นชาแผ่นของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์

พวกเขาเติบโตอยู่ข้างกายของหลินหว่านเอ๋อร์ รู้ว่าหลินหว่านเอ๋อร์ชื่นชอบการดื่มชาเป็นพิเศษ แล้วก็รู้ด้วยว่า ของล้ำค่าที่สำคัญของหลินหว่านเอ๋อร์ ไม่ใช่เครื่องเคลือบลายครามมูลค่ามหาศาล แล้วก็ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองที่มากมายนับไม่ถ้วน แต่เป็นมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ที่ดื่มอึกน้อยก็น้อยลงอึกหนึ่งนี้

สำหรับหลินหว่านเอ๋อร์แล้ว ชาแผ่นนี้มีความหมายไม่ธรรมดา เป็นสิ่งที่สิ่งใดก็ตามบนโลกใบนี้ล้วนไม่สามารถทดแทนได้

ดังนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยแบ่งมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ให้กับใครก็ตาม เย่เฉินเป็นข้อยกเว้นเพียงข้อเดียว

หลินหว่านเอ๋อร์เห็นท่าทางตกตะลึงเป็นอย่างมากของทั้งสามคน ยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยปากกล่าว: “มัวอึ้งอะไรอยู่? รีบทานโอสถที่คุณชายเย่มอบให้พวกเธอเร็วเข้า แล้วค่อยนั่งลงดื่มชาสักถ้วย รีบกลับไปพักผ่อนให้เร็วหน่อย”

ทันทีที่เหล่าจางทั้งสามคนได้ยินคำพูดประโยคนี้ ก็พยักหน้าหัวเราะเฮอะเฮอะทันที ทั้งสามคนกำลังเตรียมที่จะทานยาอายุวัฒนะลงไป ทันใดนั้นชิวอิงซานก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เอ่ยปากกล่าวถาม: “คุณชายเย่ กระผมมีเรื่องหนึ่งที่บังอาจอยากจะขอคำแนะนำจากคุณ......”

เย่เฉินกล่าว: “คุณตาเชิญพูด”

ชิวอิงซานรีบกล่าว: “เมื่อครู่นี้คุณชายเย่พูดว่า ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดสามารถยืดอายุได้ยี่สิบปี ถ้าครึ่งเม็ดสามารถยืดอายุได้สิบปีได้ไหมครับ?”

เย่เฉินพยักหน้า: “ได้”

ชิวอิงซานดีใจทันที สายตาเหลือบมองมีดแซะชาที่หลินหว่านเอ๋อร์ใช้แซะชาแผ่น กล่าวด้วยความนอบน้อม: “คุณหนู ผมอยากขอยืมมีดแซะชาของท่านสักหน่อยครับ......”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามเขาด้วยความประหลาดใจ: “เธออยากจะแบ่งโอสถให้ภรรยาของเธอครึ่งหนึ่ง?”

“ครับ!”ชิวอิงซานพยักหน้าเอ่ยกล่าว: “เธอกับผมร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเกือบเจ็ดสิบปี ตอนนี้เธอเองก็เป็นไม้ที่ใกล้ฝั่งเช่นกัน คิดว่าเหลือเวลาอีกไม่กี่ปี ผมได้ยืดอายุไปอีกยี่สิบปี ทนมีชีวิตอยู่เพียงลำพังคนเดียวนานขนาดนี้ไม่ไหวจริงๆครับ......”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า: “พวกเธอร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาทั้งชีวิต เธอไม่สามารถสนใจเพียงแค่ตัวเองได้จริงๆ”