ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5837

คำพูดของหลินหว่านเอ๋อร์ ทำให้เย่เฉินเริ่มครุ่นคิดอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกว่า“เมิ่งฉางเชิงยังมีชีวิตอยู่จริงๆหรือไม่” ทันทีที่ได้ยิน เหมือนกับว่าเป็นคำถามที่เหลวไหลไปนิด

ในตำราเก้าเสวียนเทียน ไม่ได้มีบันทึกเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้คนๆหนึ่งสามารถมีชีวิตอยู่ได้มากกว่าหนึ่งพันปีใดๆ ดังนั้นสิ่งนี้จึงได้แตะจุดบอดความรู้ของเขามาตั้งนานแล้ว

ในความเป็นจริง แม้กระทั่งตำราเก้าเสวียนเทียนก็ไม่มีบันทึกที่เกี่ยวข้องกับยายั้งอายุใดๆ

แม้กระทั่งหลินหว่านเอ๋อร์ก็เป็นจุดบอดทางความรู้ของเย่เฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเมิ่งฉางเชิง

ในปัญหาข้อนี้ ถึงแม้จะไม่มีหลักฐานโดยตรงมาพิสูจน์ความเป็นกับความตายของเมิ่งฉางเชิงในตอนนี้ แต่เย่เฉินก็ไม่กล้าประมาทเลยแม้แต่น้อย ความรอบคอบที่ควรมีก็ไม่สามารถตัดทิ้งได้เลยแม้แต่น้อย จะประมาทเลินเล่อไม่ได้

ดังนั้น เขาจึงกล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์: “ความคิดเห็นที่คุณหลินเอ่ยถึงเมื่อครู่นี้ ผมค่อนข้างที่จะเห็นด้วย เพียงแต่พวกเราได้มาถึงที่นี่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะหัวหดอยู่ในกระดองอีกแล้ว ไม่สู้ทำตามที่คุณหลินกล่าว พวกเราไปค้นหาคำตอบด้วยกัน”

หลินหว่านเอ๋อร์รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เย่เฉินจะยอมแพ้ง่ายๆ ยินยอมพาตนเองไปด้วย ได้เป็นการยอมอ่อนข้อให้มากที่สุดแล้ว ดังนั้นจึงพยักหน้ากล่าวอย่างไม่ลังเล: “ค่ะ! ข้าน้อยไปด้วยกันกับคุณชาย!”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจเบาๆ กล่าว: “ถ้าหากพวกเราสองคนไปด้วยกัน ลงไปจากตรงนี้ก็จะไม่ค่อยสอดคล้องกับความเป็นจริงเท่าไหร่ พวกเราวนกลับไป เข้าไปทางภูเขาที่เมืองเล็กๆนั้นที่อู๋เฟยเยี่ยนปรากฏตัวเถอะ”

“ค่ะ”หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าอย่างว่าง่าย กล่าว: “ขอเพียงคุณชายยินยอมที่จะพาข้าน้อยไปด้วย ข้าน้อยยอมฟังคำสั่งของคุณชายทุกอย่าง”

ทั้งสองคนตกลงกันอย่างเป็นเอกฉันท์แล้ว เย่เฉินก็ไม่ได้โอ้เอ้อีกต่อไป เขาลงจากทางด่วนในช่องทางออกถัดไปแล้ววกกลับมา เมื่อพ้นจากตำแหน่งที่อู๋เฟยเยี่ยนกระโดดลงไป ขับรถมุ่งไปข้างหน้าต่อไปอีกหลายสิบกิโลเมตร ถึงลงจากทางด่วนที่เมืองเล็กๆนั้นที่อู๋เฟยเยี่ยนจากออกมา