ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5838

ถนนเส้นเล็กที่เชิงเขาแบ่งออกเป็นสองสาย ด้านขวาเส้นนั้นมุ่งไปทางที่ลึกยิ่งขึ้น ด้านซ้ายเส้นนั้น ก็มุ่งไปยังยอดเขาอีกลูกหนึ่งที่อยู่ข้างหน้าด้านซ้าย เพียงแต่เมื่อภูเขาลูกนั้นเทียบกับภูเขาลูกนี้ที่เย่เฉินกับหลินหว่านเอ๋อร์กำลังข้ามผ่าน โดยรวมแล้วเตี้ยกว่าไม่น้อย และบนยอดเขาลูกนั้น ยังมีสิ่งก่อสร้างสีแดงเข้มเตี้ยๆผืนเล็กๆ ไม่รู้ว่ามีประโยชน์ใช้สอยอย่างไร

ภูเขาแสนลี้เดิมทีเป็นจุดที่ค่อนต่ำไปทางตะวันตกเฉียงใต้ แม้ว่าจะถึงกลางเทศกาลฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ก็ยังคงอบอุ่นและชื้น ดังนั้นพืชพรรณของที่นี่จึงเติบโตได้เขียวชอุ่มเป็นอย่างมาก เนินเขา ยอดเขา หุบเขา ล้วนเขียวชอุ่มไปทั้งผืน เห็นได้ชัดว่าบริสุทธิ์เป็นอย่างยิ่งเมื่ออยู่ภายใต้แสงแดด ดูไม่ออกว่ามีความเป็นยุคสมัยใหม่เลยสักนิด

หลินหว่านเอ๋อร์เดินตามข้างกายของเย่เฉินไปทีละก้าวช้าๆ มองดูทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะกล่าวชม: “คนโบราณมักกล่าวว่าเส้นทางที่คดเคี้ยวนำไปสู่ความสวยงาม คิดไม่ถึงว่าภูเขาแสนลี้ที่ทำให้คนหวาดกลัวในตอนนั้น ทิวทัศน์ตลอดทางที่เดินผ่านมานี้คาดไม่ถึงว่าจะงดงามและเงียบสงัดแบบนี้ ถ้าหากได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง จะต้องสบายและอิสระมากแน่ๆ!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ในอนาคตตอนที่ไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับองค์กรพั่วชิงอีกต่อไป ผมก็จะซื้อภูเขาที่นี่ให้คุณสักสองสามลูก คุณสามารถเลือกภูเขาสักลูกเพื่อสร้างบ้าน ที่เหลือก็ใช้สำหรับปลูกชา”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้ากล่าว: “อากาศของที่นี่ไม่เหมาะกับการต้นชาผูเอ่อร์ กลับเหมาะกับการปลูกชาเขียวบางชนิด”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำ: “คุณชาย ถึงแม้ว่าข้าน้อยจะชื่นชอบชา แต่ก็ไม่ได้วางแผนว่าจะเป็นชาวไร่ชาที่ทำงานหนักไปตลอดชีวิต ภูเขาเอ้อหลางต้นชามากมายขนาดนั้น ข้าน้อยยังไม่รู้ว่าต่อไปจะปลูกยังไง คุณก็จะซื้อที่ดินที่นี่ให้ข้าน้อยปลูกชาอีกแล้ว ต่อไปข้าน้อยจะต้องไปมาหาสู่กับต้นชาทั้งวันเลยงั้นเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม: “ผมไม่ได้ความแบบนี้ เพียงแต่ผมเห็นว่าคุณชอบที่นี่ ดังนั้นจึงตั้งใจว่าจะซื้อที่นี่เพื่อมอบให้คุณ”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างเขินอายทันที กล่าวเสียงนุ่มนวล: “คุณชายมีน้ำใจเช่นนี้ ข้าน้อยก็พอใจแล้ว”

ในเวลานี้ ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ครึ่งทางของภูเขา สามารถมองเห็นทางภูเขารูปตัวY ทางด้านซ้ายมือ แล้วก็ผู้หญิงหัวโล้นสวมชุดคลุมสีเทาเดินลงมาจากภูเขาเช่นกัน มองดูไปเธออายุประมาณยี่สิบต้นๆ เครื่องหน้าสวยงาม ถึงแม้ว่าจะโกนหัว แต่ยังคงสวยงาม

มือทั้งสองข้างของผู้หญิงคนนั้นถือกะละมังไม้ใบหนึ่งเอาไว้ ในกะละมังเหมือนใส่ด้วยเสื้อผ้าบางส่วน รวมทั้งท่อนไม้แบนๆแผ่นหนึ่ง