ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5927
ชื่อของสำนักว่านหลงนั้น ในแวดวงทหารรับจ้างและแก๊งแทบจะไม่มีใครรู้จัก
อันโตนิโอย่อมรู้ดีเกี่ยวกับองค์กรระดับตำนานนี้ และประสบการณ์ที่เป็นตำนานของว่านพั่วจวิน
แต่เขาไม่คิดเลยว่า ที่เย่เฉินพูด เขาสามารถให้ว่านพั่วจวินมาที่นครนิวยอร์กได้ตลอดเวลา ความรู้สึกนั้น ดูเหมือนว่านพั่วจวินจะเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเขา
และโอมาน ราโมวิช ก็แดไม่ได้ที่จะเริ่มวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของเย่เฉินและสำนักว่านหลงแกครั้ง ข้างในใจ
เมื่อก่อน เขาคิดว่าสำนักว่านหลงยึดทรัพย์สินของตระกูลเย่ไปครึ่งหนึ่ง จึงปกป้องตระกูลเย่
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความแข็งแกร่งของเย่เฉินจะผิดปกติไปอย่างน่าตกใจ และบุคลิกอันแข็งแกร่งแบบนี้ จะยอมจำนนต่อคนอื่นได้อย่างไร？
ดังนั้น สุดท้ายแล้วสำนักว่านหลงยอมตระกูลเย่ หรือเย่เฉินยอมสำนักว่านหลง เรื่องนี้ยังคงเป็นคำถาม
แต่จากการแสดงออกของเย่เฉินแล้ว เหมือนว่าอย่างหลังมีแนวโน้มมากกว่า
เมื่อคิดเช่นนี้ โอมาน ราโมวิชก็ยิ่งกลัว
ถ้าแม้แต่สำนักว่านหลงก็แพ้ให้ลูกน้องเย่เฉิน แล้วตัวเองจะไปสู้อะไรได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา？จะไม่ถูกเขาจัดการโดยสิ้นเชิงหรอกเหรอ？
อันโตนิโอในตอนนี้ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
เพราะเขาฟังออกว่า เย่เฉินจะให้ว่านพั่วจวินมาดูแลตระกูลซาโน่ ถ้า ตระกูลซาโน่ไม่ฟังคำสั่งของเย่เฉินอีก ก็เป็นไปได้สูงที่จะถูกว่านพั่วจวินกำจัด
เขาไม่รู้เลยว่าเย่เฉินมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ และที่นั่นก็มีสงครามตลอดปี คนที่หวงแหนชีวิตแบบนั้น ใครจะยอมไป？
เมื่อคิดได้แบบนี้ เขาจึงขอร้องเย่เฉิน：“คุณเย่ ความผิดพลาดทั้งหมดในวันนี้เกิดจากความสับสน ได้โปรดอย่ามายุ่งกับคนไร้วุฒิภาวะอย่างผมเลย หากคุณยังไม่พอใจ ทำร้ายผม ว่าผมก็ได้ เอาบัญชีมาให้ผม ผมจะโอนเงินให้คุณเอง เอาเท่าไหร่คุณว่ามาเลย ผมแค่ขอให้คนมีเกียรติอย่างคุณ ปล่อยผมไปเถอะ ……”
เย่เฉินมองเขา พูดอย่างเยือดเย็นว่า：“ตอนอยู่ที่ยุโรปเหนือ ผมปล่อยคุณไปแล้ว มิฉะนั้นคุณจะมีโอกาสปรากฏตัวตรงนี้ได้อย่างไร？”
พูดไป เย่เฉินก็ส่ายหน้า ถอดถอนหายใจ：“ผมให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณไม่รับไว้เอง！”
โอมาน ราโมวิชยังอยากอ้อนวอน เย่เฉินก็ขี้เกียจพูดกับเขาเยอะ จึงพูดกับเขาและอันโตนิโออย่างเยือกเย็น：“แจ้งลูกน้องพวกคุณสองทั้งสองให้ถอนออก สิบนาทีต่อมา พวกคุณสองคนตามผมไปไชน่าทาวน์！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...