ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5928

อันโตนิโอและโอมาน ราโมวิชในตอนนี้ไม่กล้าไม่เชื่อฟังใด ๆ เย่เฉินอีก

ดังนั้น ทั้งสองจึงทำตามความต้องการของเย่เฉิน ต่างส่งลูกน้องและคนในครอบครัวของตัวเองไป

ไม่ถึงสิบนาที คนพวกนี้ ก็ออกไปจากวิลล่าแห่งตระกูลซาโน่

เย่เฉินปล่อยการสำรวจปราณทิพย์ หลังจากเห็นทั้งวิลล่าไม่มีใครแล้ว จึงพูดกับเฉียงไจ่：“เฉียงไจ่ คุณขับรถไปที่หน้าประตู”

“ครับคุณเย่！”เฉียงไจ่พยักหน้า รีบออกไปจากห้องเก็บไวน์

เย่เฉินมองไปยังอันโตนิโอและโอมาน ราโมวิชอีกครั้ง พูดนิ่ง ๆ ว่า：“พวกคุณสองคน รีบลุกขึ้นไปที่หน้าประตู”

อันโตนิโอมองขาตัวเองที่พิการ ก็พูดอย่างสะอื้น：“คุณเย่ ผม……ผมเดินไม่ได้……”

“ใช่คุณเย่……”โอมาน ราโมวิชพูดด้วยสีหน้าหดหู่：“ผมก็เดินไม่ได้ ขาขวาของผมปวดมาก ยืนไม่ขึ้นแล้ว……”

เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็น：“พวกคุณสองคน คนหนึ่งขาขวาหัก อีกคนขาซ้ายหัก คุณสองคนก็ประคองออกไปด้วยกัน ในเมื่อไม่สามารถเป็นพ่อตาและลูกเขยได้ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนรักช่วยกันประคองออกไป”

จูเลียดูต่อไปไม่ไหว รีบอยากจะประคองพ่อขึ้น แต่เย่เฉินกลับเตือนไปว่า：“คุณอย่าไปยุ่ง”

จูเลียถามอย่างไม่พอใจ：“ทำไมคุณต้องทรมานพวกเขาขนาดนี้？”

เย่เฉินถามย้อนว่า：“นี่น่ะเหรอการทรมาน？”

พูดจบ เขาก็ชี้ไปที่เท่นทรมานสไตล์ยุคกลางที่อยู่ด้านข้าง และถามเธอว่า：“อยากให้พ่อคุณแนะนำให้คุณรู้จักไหมว่าของสิ่งนี้ใช้กันอย่างไร？จากนั้นเอาที่เขาใช้กับคนอื่น มาใช้บนตัวเขาเพื่อให้คุณดู？”

จูเลียยังอยากจะตอบโต้ อันโตนิโอก็ตกใจจนหน้าซีดขาว เขารีบผลักลูกสาวออก แล้วพูดอย่างตื่นตระหนกว่า：“จูเลียลูกไม่ต้องช่วยพ่อ พ่อยืนเองได้……”

พูดจบ เขาก็พยายามยืนด้วยขาข้างหนึ่ง กระโดดไปหาโอมาน ราโมวิชอย่างยากลำบาก