ไฟดับอย่างกะทันหัน ทำให้ดวงตาทั้งสามคู่ที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิดเปล่งประกายแสงแห่งความสงสัยทันที
ในขณะที่แฮงค์ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงท่ามกลางความมืดมิด ในวิทยุสื่อสารก็มีเสียงที่ชุลมุนวุ่นวายเป็นอย่างยิ่งดังขึ้นทันที
มีคนพูดว่า: “ทำไมถึงได้ไฟดับ?! อุปกรณ์กล้องวงจรปิดของพวกเราเป็นอัมพาตทั้งหมด!”
มีคนกล่าวสมทบ: “อุปกรณ์ตรวจจับทั้งหมดเครื่องค้าง ห้องควบคุมกลางมองไม่เห็นอะไรเลย ระบบจำแนกมิตรศัตรูก็หยุดใช้งาน!”
มีคนพูดว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?! คฤหาสน์หลังนี้ไม่ใช่มีสายจ่ายไฟฟ้าสองเส้นงั้นเหรอ?!”
มีคนตอบ: “สองสายสามสายมีประโยชน์กับผีอะไรละ? ที่สำคัญตอนนี้คือไม่มีไฟฟ้าแล้ว! ผู้รับผิดชอบป้องกันรักษาหลังบ้านละ?! ทำไมถึงไม่จัดเตรียมไฟสำรองฉุกเฉิน?!”
มีคนด่า: “ไม่มีใครบอกว่าต้องเตรียมไฟสำรองฉุกเฉินนี่! ต่อให้เป็นFBIออกไปปฏิบัติภารกิจ ตราบใดที่ไม่ได้ไปตะวันออกกลางหรืออัฟกานิสถาน ทุกครั้งก็ไม่มีทางนำไฟสำรองฉุกเฉินไปด้วยหรอก! อุปกรณ์มากมายขนาดนี้ กำลังไฟมากขนาดนี้ ไฟสำรองฉุกเฉินอันไหนจะตอบสนองได้? ชุดเครื่องกำเนิดไฟฟ้าดีเซลคัมมินส์เหรอ? แบบนั้นฉันต้องเตรียมรถจ่ายไฟฟ้ามาให้แกใช้ที่นี่ไหม?”
“Shit! แกเถียงใช่ไหมวะ?”
“เถียง? แกรู้ไหมว่าแค่ห้องควบคุมกลางกับอุปกรณ์เฝ้าระวังแต่ละเครื่องบนดาดฟ้ามีกำลังไฟเท่าไหร่ไหม? อ้าปากก็พูดจาเหลวไหล! แกนึกอยากจะพูดอะไรก็พูดเหรอไง!”
เนื่องจากไฟดับอย่างกะทันหัน ทีมงานที่เป็นมืออาชีพมาโดยตลอด ในเวลานี้จึงมีความสับสนเล็กน้อย
สำหรับสายจ่ายไฟสองเส้นของพื้นที่คฤหาสน์ ในรอบสิบปีไม่เคยประสบกับไฟดับเลยสักครั้ง
คนที่เคยที่เคยเล่นเกม Red Alertเวอร์ชันนี้ ก็จะมีความตระหนักพื้นฐาน ไม่ว่าคุณจะสร้างปืนใหญ่ หอคอยปริซึม และขีปนาวุธ SAM มากมายขนาดไหน ค่าการป้องกันทางอากาศและภาคพื้นดินจะเต็มเปี่ยมขนาดไหน ขอเพียงแค่ขาดกำลังไฟฟ้า อุปกรณ์ทั้งหมดก็จะสูญเสียประสิทธิภาพไป
ตอนนั้นถ้าหากท่านเอิร์ลเจี้ยนกงเข้าใจเหตุผลข้อนี้ ตัดไฟที่จ่ายให้กับเหมืองทองแดงไซปรัส ต่อให้ว่านพั่วจวินติดตั้งปืนป้องกันระยะใกล้ไว้หนึ่งร้อยกระบอก ก็ไร้ประโยชน์
แต่ว่า ตอนนั้นเขาประมาทเกินไป ไม่ได้ตระหนักถึงวิกฤตแบบนี้โดยสิ้นเชิง
แต่ว่าเย่เฉินแตกต่างออกไป
เขาเข้าใจหลักเหตุผลที่การเดินริมฝั่งแม่น้ำจะไม่ทำให้รองเท้าไม่เปียกได้อย่างไร ดังนั้นขอเพียงแค่ไปถึงริมแม่น้ำแล้ว ก็จะต้องเปลี่ยนเป็นรองเท้ายาง นี่ถึงเรียกว่าการเตรียมความพร้อมล่วงหน้า

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...