เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยทันที: “ถ้าหากคุณพ่อของนายรู้ว่านายช่วยคนนอกนำซื่อฟางเป่าจ้วงส่งออกนอกสหรัฐอเมริกาเพียงเพื่อให้ตนเองได้นั่งตำแหน่งผู้สืบทอดอันดับหนึ่งได้อย่างมั่นคงละก็ จะต้องโมโหเป็นอย่างยิ่งแน่นอนใช่ไหมล่ะ?”
“ไม่เพียงแค่โมโห......” สตีฟกล่าวอย่างทอดถอนใจ: “ผมกลัวว่าเขาจะเอาชีวิตผม! คุณไม่รู้หรอกว่า เขาเห็นซื่อฟางเป่าจ้วงสำคัญมาก ในสายตาเขา สิ่งเดียวบนโลกใบนี้ที่สำคัญยิ่งกว่าซื่อฟางเป่าจ้วง ก็น่าจะเป็นชีวิตของเขาเองแล้ว นอกนั้น ไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าซื่อฟางเป่าจ้วงอีกแล้ว”
เย่เฉินพยักหน้า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาคุยเรื่องความร่วมมือกันเถอะ”
สตีฟรีบกล่าว: “คุณชายเชิญพูด! ขอเพียงแค่อยู่ในขอบเขตความสามารถของผม ผมจะทุ่มเทกำลังอย่างเต็มที่แน่นอน!”
เย่เฉินกล่าว: “ผมสามารถไว้ชีวิตนายกับลูกชายของนายสักครั้ง แต่พวกนายต้องคิดหาหนทางพาฉันกับซื่อฟางเป่าจ้วงส่งออกสหรัฐอเมริกาพร้อมกัน เพื่อเป็นการตอบแทน ผมจะนำซื่อฟางเป่าจ้วงกลับไปที่หัวเซี่ย นำมันมอบคืนให้แก่รัฐบาลหัวเซี่ยในสภาพสมบูรณ์ หากเป็นเช่นนี้ นายเองก็สามารถเป็นผู้สืบทอดอันดับหนึ่งของนายได้อย่างสบายใจไร้กังวลต่อไปได้”
สตีฟกล่าวโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “คุณชาย ความร่วมมือที่คุณพูด ผมไม่มีข้อคิดเห็นใดๆ แน่นอน เพียงแต่ผมกังวลว่าไม่สามารถส่งคุณออกสหรัฐอเมริกาได้ในช่วงระยะอันสั้นนี้ ตอนนี้ทั้งตระกูลเอาแต่พยายามคิดหาหนทางทุกอย่างเพื่อปิดล้อมนครนิวยอร์กเอาไว้จนกลายเป็นถังเหล็ก ถ้าหากคืนนี้เฮลิคอปเตอร์บินออกไปไม่ได้ ผมทำได้แค่เพียงรอโอกาสอื่นเท่านั้น”
ในเวลานี้เอง เสียงคำรามของเฮลิคอปเตอร์ดังลอยมาแต่ไกลๆ ตาของเย่เฉินเปล่งประกายทันที เอ่ยปากกล่าว: “ลูกชายนายกลับมาแล้ว”
สตีฟกล่าวด้วยจิตใต้สำนึก: “แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่เจอเรื่องยุ่งยาก!”
หลังจากผ่านไปหลายนาที แฮงค์กับรอยซ์กลับมาถึงที่ห้องที่เย่เฉินอยู่
ทันทีที่ทั้งสองคนเดินเข้าประตูมา สตีฟก็ถามอย่างอดรนทนไม่ไหว: “เป็นยังบ้าง? มีคนขวางพวกนายไหม?”
“มี......” รอยซ์กล่าวด้วยความคับแค้นใจ: “เรดาร์สภาความมั่นคงแห่งชาติได้ล็อกน่านฟ้าภายในพื้นที่ปิดล้อมเอาไว้แล้ว ทันทีที่เฮลิคอปเตอร์ของพวกเราเข้าไปใกล้บริเวณริมพื้นที่ปิดล้อม พวกเขาก็จะใช้วิทยุสื่อสารเตือนพวกเราว่าน่านฟ้า ณ ตอนนี้เนื่องจากปัญหาความปลอดภัยของประเทศได้ห้ามให้เฮลิคอปเตอร์ที่ไม่ใช่ของภาครัฐขึ้นบินแล้ว ยังไงขอให้พวกเราลงจอดในพื้นที่ที่พวกเขากำหนดเพื่อรับการตรวจสอบ ผมแจ้งตัวตนไป หลังจากที่อีกฝ่ายตรวจสอบความถูกต้อง ถึงไม่ได้พยายามเรียกร้องให้พวกเราลงจอดเพื่อตรวจสอบ และร้องขอให้พวกเราอยู่ห่างจากเขตชายแดนของพื้นที่ปิดล้อม”
เขาย่อมอยากจะนำซื่อฟางเป่าจ้วงออกจากสหรัฐอเมริกาโดยเร็วที่สุด แต่ว่า ต่อให้ตนมีความสามารถมากขนาดไหน แล้วก็ไม่มีทางที่จะบินหรือมุดดินหนีได้ อยากจะออกจากสหรัฐอเมริกา ถ้าไม่นั่งเครื่องบินหรือว่าโดยสารเรือ ก็ต้องนั่งรถไปที่แคนาดาหรือว่าเม็กซิโก
แต่ว่า สิ่งที่ยากที่สุดในตอนนี้ก็คือ ทุกคนที่ตั้งด่าน ต่างก็สวมใส่เครื่องบันทึกที่สามารถซิงโครไนซ์ออนไลน์อยู่ตลอดเวลา ทุกสิ่งที่พวกเขาเห็นจะถูกอัปโหลดไปยังเซิร์ฟเวอร์คลาวด์พร้อมกันทันที ตนฝ่าออกไปนั้นง่ายดายมาก แต่จะต้องเปิดเผยตัวตนอย่างแน่นอน
เพียงอิทธิพลจากรอธไชลด์ที่มีต่อหน่วยงานต่างๆ ของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา ทันทีที่เขาเปิดเผยตัวตน รัฐบาลของสหรัฐอเมริกาก็จะพยายามจับกุมตนเอาไว้ ถึงเวลานั้น เกรงว่าตนจะถูกตำรวจอาชญากรรมนานาชาติของสหรัฐอเมริกาออกหมายจับไปทั่วโลก
นับตั้งแต่วินาทีนั้นที่ถังซื่อไห่ตามหาเย่เฉินอีกครั้งเป็นต้นมา เย่เฉินก็พยายามปิดบังตัวตนของตนเองมาโดยตลอด แม้แต่เซียวชูหรันบัดนี้ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย และรวมทั้งศัตรูผู้ซ่อนเร้นอย่างอู๋เฟยเยี่ยน ตอนนี้ก็ยังไม่รู้ถึงการมีอยู่ของเขา ถ้าหากในเวลานี้พลาดไปเพียงนิด เป็นไปได้สูงที่จะทำให้ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ของตนสูญเปล่า ถึงขนาดเป็นการผลักตนเองและคนรอบตัวลงเหวลึก
ดังนั้น เย่เฉินรู้ดีมากเช่นกันว่า ตนเองไม่สามารถฉกฉวยโอกาส สู้กับโชคชะตา จะต้องตามาหาวิธีการที่เชื่อถือได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...