ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6090

พูดจบ เย่เฉินจ้องมองเฉินจื้อหมิน ปราณทิพย์จำนวนหนึ่งเข้าไปในหัวสมองของเขา กล่าวเสียงเย็นชา: “เฉินจื้อหมิน นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันถามอะไรนาย นายก็ตามแบบนั้น ห้ามกั๊กเอาไว้แม้แต่หน่อยเดียว ฉันให้นายทำอะไร นายก็ทำแบบนั้น ห้ามไม่เชื่อฟังแม้แต่นิดเดียว! นาย เข้าใจไหม?!”

สายตาของเฉินจื้อหมินใจลอยครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวด้วยสีหน้าพินิจพิเคราะห์: “ผมเข้าใจแล้ว!”

เย่เฉินถามเขา: “ฉันขอถามนาย ทำไมหลังจากที่พ่อกับแม่ของฉันตาย องค์กรพั่วชิงยังไม่เลิกรา ในทางกลับกันนายกับน้าสะใภ้คนนั้นของฉันยังแอบแทรกซึมเข้าไปในครอบครัวของคุณตาฉันอีกด้วย?!”

เฉินจื้อหมินส่ายหน้า: “ผมไม่ทราบ......ผมทราบแค่ว่า ตอนที่พ่อกับแม่ของนายเสียชีวิตปีนั้น พวกเราได้รับภารกิจอบรม มี‘บัณฑิต’ทั้งหมดเกือบหกสิบคนที่เข้าร่วมการอบรม จุดประสงค์ในการอบรม ก็คือเชื่อมสัมพันธ์ในอนาคตกับน้าเล็กรวมทั้งน้าสะใภ้เล็กของเธอให้สำเร็จ แต่ทำไมผู้มีพระคุณถึงต้องทำแบบนี้พวกเราไม่ทราบ......”

เย่เฉินขมวดหว่างคิ้วแน่น ถามอีก: “อู๋เฟยเยี่ยนให้พวกนายซ่อนตัวอยู่ในครอบครัวของคุณตาฉันมานานขนาดนี้ ทำไมอยู่ ๆถึงเปลี่ยนใจ จะฆ่าตระกูลคุณตาทิ้งทั้งหมด?!”

เฉินจื้อหมินกล่าวด้วยสีหน้างงงวย: “เรื่องนี้......ผมเองก็ไม่แน่ใจ......จากที่ผมคาดเดา อาจจะเป็นเพราะอยากให้ผมรับช่วงต่อตระกูลอานได้อย่างราบรื่น ทันทีที่คนตระกูลอานทั้งหมดตาย ผมก็จะรับช่วงต่อทั้งหมดของตระกูลอาน ถ้าแบบนั้นตระกูลอานก็เท่ากับเป็นขององค์กรพั่วชิง”

เย่เฉินส่ายหน้า: “เป็นไปไม่ได้ แม้แต่ฉันเห็นแก่เงิน อู๋เฟยเยี่ยนยิ่งเป็นไปไม่ได้! ที่เธอทำแบบนี้ จะต้องยังมีเหตุผลอื่นแน่!”

เฉินจื้อหมินกล่าว: “เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบแล้ว อันที่จริงข้อมูลที่พวกเราสามารถรับรู้ได้มีจำกัดมาก หลังจากที่องค์กรส่งพวกเราออกมา พวกเราก็ใช้ชีวิตในสังคมมาโดยตลอด การติดต่อกับองค์กรล้วนดำเนินการผ่านช่องทางลับทั้งหมด เริ่มตั้งแต่จากวันนั้นที่เราออกจากองค์กร พวกเราก็ไม่เคยกลับไปอีก ดังนั้นผู้มีพระคุณคิดยังไงกันแน่ ผมเองก็ไม่ชัดเจน......”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย อยากจะทำความเข้าใจว่าทำไมองค์กรพั่วชิงถึงได้ใช้เวลายาวนาน ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อพุ่งเป้าไปที่ครอบครัวของคุณตาเพียงครอบครัวเดียวขนาดนี้ มุ่งหวังกับเฉินจื้อหมินคือหมดหวังแล้ว ทำได้แค่เพียงค่อยหาโอกาสสืบความจริงในอนาคต

วันนี้ เรื่องที่สำคัญที่สุดของตน คือหลังจากที่ตระกูลรอธส์ไชลด์เลิกสืบสาวเอาเรื่องกับโจวเหลียงเวิ่น พาตัวเขาออกจากโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย ในเวลาเดียวกันก็หาโอกาส กำจัดท่านเอิร์ลจงหย่งคนนั้นทิ้งซะ

สำหรับเฉินจื้อหมิน การฆ่าเขาก็เป็นเพียงแค่การวอร์มมือเท่านั้น ไม่มีค่าพอให้เอ่ยถึงด้วยซ้ำ

เรื่องที่เหลือ สามารถวางแผนในระยะยาวได้

ดังนั้น เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แผนหนึ่งได้เกินขึ้นในใจ ดังนั้นเขาจึงกล่าวออกคำสั่งกับเฉินจื้อหมิน: “นายช่วยฉันหาเฮลิคอปเตอร์สักลำ จากนั้นไปแจ้งกับผู้รับผิดชอบของโรงพยาบาลแมนฮัตตัน บอกเขาว่าอีกสองสามชั่วโมง เฮลิคอปเตอร์ของนายจะลงจอดที่ลานจอดชั้นบนสุดของโรงพยาบาลแมนฮัตตันเพื่อรับผู้ป่วยคนหนึ่ง ให้เขาจัดเตรียมให้พร้อม”

เฉินจื้อหมินกล่าวอย่างไม่ลังเล: “ครับผม เรื่องเฮลิคอปเตอร์ง่ายๆ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้”

เย่เฉินกล่าวกำชับ: “ให้เฮลิคอปเตอร์รอฟังคำสั่งก็พอ ที่เหลือก็ฟังคำสั่งจากฉัน”

เฉินจื้อหมินพยักหน้าด้วยจิตใต้สำนึก: “ครับ! ผมจัดการให้”

เย่เฉินถามเขาอีก: “ส่งข้อความหาท่านเอิร์ลจงหย่ง บอกเขาว่าเมื่อครู่นี้นายเพิ่งได้รับข่าววงในที่เชื่อถือได้ อีกสองสามชั่วโมง ศาลอาจจะมีคำสั่งให้ปล่อยตัวนักโทษปีเตอร์ โจว เมื่อถึงเวลานั้นFBIน่าจะถอยทัพ ให้เขาอดทนรอโอกาสนี้ อย่าได้ลงมือโดยพลการ!”

เฉินจื้อหมินรีบทำตามคำสั่ง ส่งข้อความฉบับหนึ่งหาท่านเอิร์ลจงหย่ง

ท่านเอิร์ลจงหย่งที่อยู่ภายในห้องผู้ป่วยเมื่อเห็นข้อความ ก็กล่าวด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง: “จื้อหมิน ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ?”

เฉินจื้อหมินตอบกลับตามคำสั่งของเย่เฉิน: “เป็นความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์! ท่านเอิร์ลจงหย่งอาจจะต้องอย่าเพิ่งใจร้อน รอนานสักหน่อย จะต้องรอโอกาสลงมือที่ดีที่สุด”

“ได้!”ท่านเอิร์ลจงหย่งกล่าวอย่างไม่ลังเล: “ถ้าอย่างนั้นผมก็จะรอหลังจากที่เขาถูกปล่อยตัว ค่อยลงมือกับเขา!”