ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 645

บทที่ 645

อู๋ตงไห่รู้สึกว่าชีวิตแทบจะพังทลาย!

ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์ก็อยู่เหนือศีรษะตนเองแล้ว ขอแค่มันจอด คนข้างในก็จะพาตนเองกับลูกและสุนัขรับใช้ทั้งห้าคนนี้ขึ้นไป ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็สามารถบินขึ้น ตนเองก็สามารถพาลูกชายกลับบ้านได้แล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะขอร้อง “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน คุณก็เห็นว่าเราสองคนพ่อลูกเจ็บมากแล้ว ได้โปรดเข้าใจและสนับสนุน ให้พวกเราขึ้นเครื่องบินกลับซูหางเถอะ บุญคุณยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ฉันอู๋ตงไห่จะจดจำไว้ตลอดชีวิต!”

เฉินจื๋อข่ายตะคอกอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับฉัน ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตนเองว่า คู่ควรไหม?”

หลังจากพูดจบ เฉินจื๋อข่ายโบกมือ แล้วกล่าวว่า “ฉันได้พูดจบแล้ว ขอแค่เครื่องบินลงจอด ฉันจะให้คนลากนักบินดึงลงมาแล้วหักขามันเสีย อย่าหวังว่าเครื่องบินจะได้บินขึ้นไปอีก แล้วขาอีกข้างของคุณกับลูกชายก็ต้องหักเหมือนกัน!”

อู๋ตงไห่รู้สึกสิ้นหวัง

เขารู้ดี ท่าทีของเฉินจื๋อข่ายนั้นแน่วแน่ ไม่ไว้หน้าตนเองอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงได้แต่ถอนหายใจ และกล่าวด้วยน้ำตานองหน้าว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน รอสักครู่ ฉันจะโทรศัพท์หานักบิน .......”

ในขณะที่พูด เขาเดินโซซัดโซเซไปด้านข้าง และขอข้อมูลการติดต่อของนักบินจากบริษัทการบิน แล้วโทรศัพท์ไปหานักบิน

เมื่อนักบินรับสาย รีบกล่าวว่า “สวัสดีครับประธานอู๋ ฉันกำลังเตรียมตัวจะจอดแล้ว! ขอให้คุณโปรดรอสักครู่!”

อู่ตงไห่รีบตอบไปว่า “ห้ามลงจอดเด็ดขาด โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงไม่ให้เฮลิคอปเตอร์ลงจอด!”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบถามต่อไปว่า “ใกล้ ๆแถวนี้ยังมีที่ไหนบ้างที่จะสามารถลงจอดได้บ้าง? ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เพราะขาของฉันกับลูกชายบาดเจ็บเดินทางไม่สะดวก!”

“โอ้ย....” นักบินกล่าวอย่างอึดอัดว่า “ประธานอู๋ ที่นี่เป็นเขตเมือง นอกจากลานกว้างของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงที่สามารถลงจอดได้ ก็มีแค่ดาดฟ้าของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเท่านั้นที่จอดลงได้อีก”