ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 662
บทที่ 662
พูดจบแล้ว ก็พุ่งเข้าไปต่อยเตะคนขับรถคนนั้นเลย！
คนขับรถถูกตีจนร้องเสียงโอดโอยออกมาเลย แต่ก็ไม่กล้าสู้กลับไป ทำได้เพียงยื่นแขนออกมาปกป้องไว้ ป้องกันไว้จนท้ายที่สุด ไม่สามารถทนต่อไปได้แล้วจริงๆ ไม่มีเวลาสนใจว่าล้างก้นแล้วหรือยัง ดึงกางเกงขึ้นมาพร้อมวิ่งออกไปข้างนอกทันที
อู๋ฉีด่าออกไปประโยคนึงว่า : “ไอ้ชาติหมา วันนี้ไม่ว่าแกจะหนีไปไหน ฉันต้องหักขาแกให้ได้！”
พูดจบ เตรียมที่จะวิ่งตามออกไป ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที
ในเวลานี้ อู๋ซินคร่ำครวญในใจ แย่แล้ว……
เขารู้ ว่าอาการของตัวเองกำเริบอีกแล้ว！
ตามมาด้วย อู๋ฉีหมดสติทันที สายตาจับจ้องไปที่สิ่งสกปรกที่คนขับรถคนนั้นทิ้งไว้ในชักโครก สายตาของเขาเปล่งประกาย ไม่พูดพร่ำทำเพลง หมอบลงไปที่พื้นพร้อมเอื้อมมือเข้าไปจับ จับได้แล้วก็ยัดเข้าใส่ปากกินอย่างตะกละตะกลาม……
ส่วนทางด้านนี้เมื่อคนรับใช้สามสี่คนเห็นคนขับรถวิ่งถือกางเกงออกมาจากในห้องน้ำ ก็สงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อไปถึงห้องน้ำก็เห็นอู๋ฉีนั่งยองๆกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่หน้าชักโครก แต่ละคนต่างก็อ้วกออกมา
หนึ่งในนั้นรีบพูดตะโกนออกทันทีว่า : “เร็วเข้าๆ รีบไปหยุดคุณชายสองไว้ ตอนนี้คุณชายสองต้องใช้หม้ออัดแรงดันอุณหภูมิสูงเพื่อฆ่าเชื้อจุลินทรีย์ จะกินของสดๆแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นอาจจะไม่สบายได้！”
คนกลุ่มหนึ่งอ้วกไปพลาง พร้อมทั้งลากอู๋ฉีออกมาจากห้องน้ำพลาง
เวลาที่อาการของอู๋ฉีกำเริบขึ้นมาจะไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ขัดขวางความเพลิดเพลินในการกิน “อาหารรสเลิศ”ของตัวเอง ด่าทอด้วยความโมโหทันทีว่า : “ไอ้พวกระยำ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันฆ่าพวกแกตายแน่！”
เมื่อเปิดปากพูดออกมา ถึงแม้ว่ากลิ่นจะเหม็นอย่างมากก็ช่างเถอะ สิ่งที่สำคัญก็คือพ่นออกมาใส่หน้าของคนกลุ่มนี้จนใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบสกปรก ทำให้คนใช้กลุ่มนี้ขยะแขยงจนแทบอยากจะตายเลยทีเดียว
เมื่อคนอื่นๆเห็นว่าที่นี่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ก็รีบร้อนกันเข้ามา คนใช้คนหนึ่งที่กอดอู๋ซินไว้แน่นพูดตะโกนเสียงดังว่า : “รีบไปเอาถังแรงดันสูงมาฆ่าเชื้อให้คุณชาย！เร็วเข้า！”
“โอเคๆๆ！” คนๆนั้นรีบหันหลังวิ่งกลับไป
คนนั้นพูดจาอย่างเจ็บปวดว่า : “ถ้าหากพวกเขาอยู่ที่บ้าน ตอนนี้คงโดนฆ่าทิ้งแล้ว แล้วกลับไปรายงานการปฏิบัติภารกิจให้ประธานอู๋ แต่เมื่อพวกเขาไม่อยู่บ้าน งั้นก็คงอยู่ที่ไหนสักแห่ง！จินหลิงมีประชากรหลายล้านคน แล้วพวกเรามีแค่ 70 คนจะไปตามหาที่ไหนละ？”
“งั้นจะทำยังไงดี？” อีกฝ่ายถามต่อว่า : “ไม่งั้นลองโทรไปบอกประธานอู๋ก่อนดีไหม？ไม่อย่างนั้นประธานอู๋จะคิดว่าเราทำงานได้ไม่ดี เกิดลงโทษขึ้นมาก็จะยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่！”
“จริงด้วย！” คนนำทีมคนนั้นรีบโทรศัพท์หาอู๋ตงไห่ทันที
อู๋ตงไห่เพิ่งจะรักษาอาการบาดเจ็บที่เข่าของเขา รอกระดูกข้อเข่าเข้าที่แล้ว ถึงค่อยทำการผ่าตัดปลูกถ่าย กดรับสายทันที รีบเอ่ยถามออกไปว่า : “ได้ฆ่าหลิวกว่างหลิวหมิงสองพ่อลูกระยำนี้แล้วยัง？！”
“ประธานอู๋……” ผู้นำทีมพูดอย่างเก้ๆกังๆว่า: “ประธานอู๋ ในบ้านของหลิวกว่างไม่มีคนอยู่เลย มีแต่บ้านที่ว่างเปล่า ผมดูแล้ว น่าจะรีบเก็บข้าวของแล้วหนีไปแล้วครับ น่าจะยังไปได้ไม่นาน ประมาณสองสามชั่วโมงได้”
“แม่ง！” เมื่ออู๋ตงไห่ได้ยินอย่างนี้แล้ว ก็โมโหขึ้นมาทันที โพล่งพูดออกไปว่า : “ไปหาตัวมันให้เจอ！แม้ว่าจะต้องหาจนถึงวันที่โลกสิ้นสุด ก็ต้องลากตัวไอ้ระยำสองคนนี้ออกมาฆ่าทิ้งซะ！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...