ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 663

บทที่ 663

70 คนที่มาจากซูหาง เริ่มแยกย้ายกันไปค้นหาในจินหลิงกันทุกซอกทุกมุม

แต่ว่า พวกเขากลับไม่พบเบาะแสใดๆเกี่ยวกับหลิวกว่างและหลิวหมิงเลย

จริงๆแล้วตอนนี้ครอบครัวหลิวกว่าง ขับรถออกจากจินหลิงไปตั้งนานแล้ว กำลังขับรถด้วยความเร็วมุ่งตรงไปทางเหนือในช่วงเวลากลางคืน

หากจะหาใครสักคนในพื้นที่เล็กๆมันก็เป็นเรื่องที่ง่าย แต่ถ้าจะหาคนสักคนในที่อันกว้างใหญ่ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เป็นเรื่องที่ยากมากเลยจริงๆ！

ช่วงเวลากลางคืน หลิวหมิงกำลังขับ รถเบนซ์คันหรูที่วิ่งอย่างรวดเร็วตลอดเส้นทาง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของหลิวกว่างก็ดังขึ้นมาทันที

คนที่โทรศัพท์มา ก็คือเพื่อนบ้านของหลิวกว่าง ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่เลวเลย มักจะไปกินดื่มสังสรรค์ด้วยกัน

ก่อนที่หลิวกว่างจะไป ได้โทรศัพท์ไปหาเขา ให้เขาช่วยจับตาดูที่บ้านของตัวเองให้หน่อย ดังนั้นในตอนนี้จู่ๆเขาก็โทรศัพท์มา หลิวกว่างคาดเดาว่าที่บ้านน่าจะเกิดอะไรขึ้นแน่

เป็นอย่างที่คิดไว้ เขาเพิ่งจะรับโทรศัพท์ อีกฝ่ายก็พูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำว่า : “เหล่าหลิว เมื่อกี้มีคนกว่าหลายสิบคนมาล้อมบ้านของนายไว้ แถมคนกลุ่มนั้นยังค่อยๆเข้าไปอย่างเงียบๆ！”

“หลายสิบคนเลยเหรอ？！” หลิวกว่างร้องอุทานอย่างตกใจ โพล่งพูดออกไปว่า : “แล้วตอนนี้ละ？”

“เพิ่งจะออกกัน ไปแล้ว” อีกฝ่ายพูดว่า: “ดูแล้วเหมือนว่าจะไม่ยอมวางมือง่ายๆนะ……”

หลิวกว่างพูดเสียงอืมออกมา พร้อมพูดว่า ： “ฉันเข้าใจแล้วเหล่าจาง ขอบคุณนายนะ！”

“นายจะมาเกรงใจอะไรกับฉันละ！”

วางสายไปแล้ว หลิวกว่างพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า : “ตระกูลอู๋ส่งคนไปฆ่าพวกเราจริงๆด้วย！ว่ากันว่าส่งมากว่าหลายสิบคนเลย แม่งเอ้ย โหดเหี้ยมจริงๆ！”

หลิวหมิงโพล่งพูดออกไปว่า : “พวกเขาไม่น่าจะหาตัวพวกเราเจอหรอกมั้ง？”