ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 677

บทที่ 677

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินและครอบครัวทั้งสี่คนกินอาหารเสร็จ ก็ขับรถตรงไปยังห้างเฟอร์นิเจอร์

หม่าหลันคิดทั้งคืน คิดไม่ได้เลยว่าจะเป็นเงินออกจากบัญชีธนาคารของเซียวฉางควนได้อย่างไร เมื่อเห็นแล้วว่าจะต้องใช้เงินแล้ว ในใจเธอรู้สึกแย่มาก

และในขณะเดียวกัน ครอบครัวใหญ่ของนายหญิงใหญ่เซียว ก็ตื่นกันแต่เช้าด้วย

กินอาหารเช้าเสร็จ รถบรรทุกสินค้าก็มาถึง พวกคนงานย้ายเครื่องเรือนไม้พะยูงไหหลำของตระกูลเซียวขึ้นมาไว้บนรถ ขับรถมุ่งหน้าไปห้างเฟอร์นิเจอร์พร้อมกันกับคนของตระกูลเซียว

ทางตะวันตกของเมืองจินหลิง มีห้างเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง คนขายเฟอร์นิเจอร์เกือบทั้งหมดในเมืองจินหลิงรวมตัวกันอยู่ที่นี่

ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างครบครัน เรียกได้ว่าเป็นแหล่งเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์ที่ดีที่สุด

เซียวฉางควนเองก็ได้รับอิทธิพลมาจากคุณท่านใหญ่เซียวมาโดยตลอด ชอบวัตถุโบราณเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ชอบช้อปปิ้งของเก่าเท่านั้น ยังชอบเฟอร์นิเจอร์เก่าๆอีกด้วย โดยเฉพาะเฟอร์นิเจอร์เก่าที่ทำจากไม้อย่างดี

เฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำในคฤหาสน์ตระกูลเซียวชุดนั้น เขาชอบมากๆมาโดยตลอด น่าเสียดายที่ไม่สามารถเก็บสิ่งนั้นไว้ใช้เองได้ และก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

เพราะชอบเฟอร์นิเจอร์ไม้เก่า ดังนั้นเมื่อเซียวฉางควนมาถึงห้างเฟอร์นิเจอร์ ก็ตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ของที่นี่เลย

เมื่อหม่าหลันเห็นเขาตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ ชักสีหน้าทันทีและโพล่งพูดออกไปว่า: “เซียวฉางควน ไม่อนุญาตให้คุณซื้อเฟอร์นิเจอร์ไม้เน่าๆกลับบ้านนะ! บ้านของเราเป็นคฤหาสน์ใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หากจะซื้อให้ซื้อเฟอร์นิเจอร์หรูหราสไตล์ยุโรป เฟอร์นิเจอร์ไม้ชนิดนั้น ทั้งเชยทั้งแพง นั่งแล้วก็รู้สึกแย่ อย่าซื้อเด็ดขาด!”

“คุณจะไปเข้าใจอะไร?” เซียวฉางควนกล่าวด้วยความเหยียดหยาม: “เฟอร์นิเจอร์สไตล์จีนจะเล่นที่เนื้อไม้และการมีคุณค่าทางศิลปวัฒนธรรม แถมของแบบนี้ยังมีมูลค่าที่เพิ่มขึ้นสูงมาก คนมีการศึกษาเท่านั้นแหละถึงจะเข้าใจได้!”

หม่าหลันโพล่งออกมาว่า: “เราสองคนก็มาจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน คุณคิดว่าคุณมีการศึกษาสูงกว่าฉันงั้นเหรอ?”

เซียวฉางควนโบกมือ: “การศึกษาที่พูดไปหมายถึงความรู้เชิงลึก ผมคุยกับคุณไม่รู้เรื่องหรอก”