ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 677
บทที่ 677
เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินและครอบครัวทั้งสี่คนกินอาหารเสร็จ ก็ขับรถตรงไปยังห้างเฟอร์นิเจอร์
หม่าหลันคิดทั้งคืน คิดไม่ได้เลยว่าจะเป็นเงินออกจากบัญชีธนาคารของเซียวฉางควนได้อย่างไร เมื่อเห็นแล้วว่าจะต้องใช้เงินแล้ว ในใจเธอรู้สึกแย่มาก
และในขณะเดียวกัน ครอบครัวใหญ่ของนายหญิงใหญ่เซียว ก็ตื่นกันแต่เช้าด้วย
กินอาหารเช้าเสร็จ รถบรรทุกสินค้าก็มาถึง พวกคนงานย้ายเครื่องเรือนไม้พะยูงไหหลำของตระกูลเซียวขึ้นมาไว้บนรถ ขับรถมุ่งหน้าไปห้างเฟอร์นิเจอร์พร้อมกันกับคนของตระกูลเซียว
ทางตะวันตกของเมืองจินหลิง มีห้างเฟอร์นิเจอร์ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง คนขายเฟอร์นิเจอร์เกือบทั้งหมดในเมืองจินหลิงรวมตัวกันอยู่ที่นี่
ที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างครบครัน เรียกได้ว่าเป็นแหล่งเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์ที่ดีที่สุด
เซียวฉางควนเองก็ได้รับอิทธิพลมาจากคุณท่านใหญ่เซียวมาโดยตลอด ชอบวัตถุโบราณเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ชอบช้อปปิ้งของเก่าเท่านั้น ยังชอบเฟอร์นิเจอร์เก่าๆอีกด้วย โดยเฉพาะเฟอร์นิเจอร์เก่าที่ทำจากไม้อย่างดี
เฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำในคฤหาสน์ตระกูลเซียวชุดนั้น เขาชอบมากๆมาโดยตลอด น่าเสียดายที่ไม่สามารถเก็บสิ่งนั้นไว้ใช้เองได้ และก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น
เพราะชอบเฟอร์นิเจอร์ไม้เก่า ดังนั้นเมื่อเซียวฉางควนมาถึงห้างเฟอร์นิเจอร์ ก็ตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ของที่นี่เลย
เมื่อหม่าหลันเห็นเขาตรงไปที่โซนเฟอร์นิเจอร์ไม้ ชักสีหน้าทันทีและโพล่งพูดออกไปว่า: “เซียวฉางควน ไม่อนุญาตให้คุณซื้อเฟอร์นิเจอร์ไม้เน่าๆกลับบ้านนะ! บ้านของเราเป็นคฤหาสน์ใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หากจะซื้อให้ซื้อเฟอร์นิเจอร์หรูหราสไตล์ยุโรป เฟอร์นิเจอร์ไม้ชนิดนั้น ทั้งเชยทั้งแพง นั่งแล้วก็รู้สึกแย่ อย่าซื้อเด็ดขาด!”
“คุณจะไปเข้าใจอะไร?” เซียวฉางควนกล่าวด้วยความเหยียดหยาม: “เฟอร์นิเจอร์สไตล์จีนจะเล่นที่เนื้อไม้และการมีคุณค่าทางศิลปวัฒนธรรม แถมของแบบนี้ยังมีมูลค่าที่เพิ่มขึ้นสูงมาก คนมีการศึกษาเท่านั้นแหละถึงจะเข้าใจได้!”
หม่าหลันโพล่งออกมาว่า: “เราสองคนก็มาจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน คุณคิดว่าคุณมีการศึกษาสูงกว่าฉันงั้นเหรอ?”
เซียวฉางควนโบกมือ: “การศึกษาที่พูดไปหมายถึงความรู้เชิงลึก ผมคุยกับคุณไม่รู้เรื่องหรอก”
ในตอนนี้ เซียวฉางควนเดินไปร้านค้าหนึ่งชื่อว่า “ฮัวหลีจือเจีย” ร้านนี้เชี่ยวชาญทางด้านเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองจินหลิง
เมื่อเดินเข้าไป ก็มีพนักงานแนะนำสินค้า ถามอย่างกระตือรือร้นว่า: “พวกคุณจะดูอะไรดีครับ?”
เซียวฉางควนกล่าว: “ผมอยากดูเฟอร์นิเจอร์ไม้พะยูงไหหลำ วางไว้ในห้องนั่งเล่น”
พนักงานแนะนำสินค้ารีบถามต่อว่า: “งั้นขอถามหน่อย ห้องนั่งเล่นคุณใหญ่แค่ไหนครับ?”
เซียวฉางควนกล่าว: “ประมาณร้อยกว่าตารางเมตร!”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...