ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 696

บทที่ 696

เซียวฉางเฉียนยืดอกพูดว่า “แม่ครับ ต่อให้สักวันหนึ่งศาลสั่งจำคุกแม่ ผมและไห่หลงกับเวยเวย มีเงินก้อนนี้ ก็ยังพอประทังชีวิตได้ แต่ถ้าแม่ยังไม่เอาของโบราณพวกนั้นออกมาอีกล่ะก็ ถ้าแม่ติดคุกไป พวกเรา3คนก็หิวตายสิครับ！”

“หิวตายงั้นรึ?” นายหญิงใหญ่เซียวพูดเสียงเย็นว่า “พวกแก3คนมีมือมีเท้า ต่อให้ต้องไปกวาดถนน ก็ไม่ถึงขั้นอดตายหรอก！ฉันจะบอกแกให้นะเซียวฉางเฉียน ของโบราณที่พ่อแกเหลือไว้ให้นั้น เป็นเงินสำหรับช่วยชีวิตฉัน แกอย่าคิดจะมาแตะต้องเงินนี้！”

เซียวฉางเฉียนก็กลั้นความโกรธไม่อยู่ รีบลุกขึ้นพูดว่า “ขอที่พ่อผมเหลือไว้ให้ ก็เพื่อเอาไว้ให้ลูกหลาน แม่มีศิษย์อะไรที่จะเก็บไว้คนเดียว?”

นายหญิงใหญ่เซียวก็พูดเสียงเย็นว่า “ทำไม? แกจะกบฏกับฉันรึไง? หนอย ด่าฉันมาเลยสิ ต่อปากต่อคำมาเลย ฉันตายไป พวกแกก็อย่าหวังจะได้รู้ว่าของโบราณพวกนั้น มันอยู่ที่ไหน พอถึงตอนนั้น พวกแกก็จะไม่ได้อะไรเลย！”

พูดไป นายหญิงใหญ่ก็ส่งเสียงไม่พอใจ พูดเสียงเย็นว่า “ถึงอย่างไรฉันก็เป็นยัยแก่คนหนึ่งเท่านั้น อยู่มานานพอแล้ว ต่อให้ต้องตายไปในตอนนี้ ก็ไม่อาลัยโลก ก่อนฉันตาย จะต้องทิ้งพินัยกรรมไว้เสียหน่อย ให้บริจาคเงินประกันของฉันไปให้หมด ไม่ต้องให้พวกแกสักแดงเดียว！พอถึงตอนนั้น คนที่ลำบากก็คือพวกแก3คน พวกแก3คนไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง ถ้าตระกูลเซียวล้มละลายไป ฉันก็ตายไป พวกแก3คนไม่คู่ควรจะได้เป็นยาจกขอทานตามถนนเสียด้วยซ้ำ ตกไปอยู่ในชั้นล่างสุดของสังคม พอถึงตอนนั้นความลำบากในชีวิตพวกแก มันยังไม่หมดเพียงเท่านั้นหรอก！”

เซียวฉางเฉียนได้ยินดังนั้น ก็ยอมอ่อนข้อขึ้นมาทันที

เขาไม่มีทางอื่นแล้ว

ไม่มีวิธีใดแล้วจริงๆ

ไม่มีเงิน แถมยังไม่มีความสามารถไปหาเงินอีก ก็เหมือนกับปัญหาเดียวกับลูกๆ ทั้งสองคน ถ้านายหญิงใหญ่ตายไปแล้ว เงินประกันก็บริจาค ตนเองก็จะไม่มีความหวังอะไรเลย

ดังนั้น เขาก็เลยเก็บความโกรธ แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “แม่ครับ ผมก็ใจร้อนไปหน่อย อย่าถือโทษโกรธผมเลยนะครับ”

นายหญิงใหญ่เซียวส่งเสียงไม่พอใจ แล้วก็พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “เหอะ ค่อยยังชั่วหน่อย！”