ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 72

บทที่ 72 ไม่มีทางเป็นไปได้

เซียวไห่หลงแค่รู้สึกว่าในสมอง เกิดเสียง “ตูม” ดังขึ้น เหมือนไฟแห่งความอิจฉากำลังพุ่งกระฉูดเข้ามาในหัวสมอง

ตัวเองแม้แต่มือของต่งรั่งหลินยังไม่เคยได้แตะต้อง เธอกลับถูกผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเอาเสื้อตัวใหญ่มาคาดไว้ แล้วยังลูบและจับน่องขาของเธอ ไม่แน่อาจจะสัมผัสกับพื้นที่ส่วนตัวก็ได้!

นี่แม่งจะยอมรับได้ยังไง!

เวลานี้เซียวไห่หลงไม่สนใจว่าต่งรั่งหลินจะรู้สึกผิดหวังกับตัวเองอย่างมาก เขาที่กำลังเผาไหม้ด้วยไฟแห่งความหึงหวง ก็กัดฟันกรอดพูดขึ้น "ผมว่าคนๆ นี้ไม่ได้คิดอยากจะช่วยคุณจริงๆ แค่อยากจะถือโอกาสตีชิงตามไฟ แล้วดำเนินแผนการที่เสียมารยาท! "

เซียวไห่หลงเพิ่งจะพูดจบ คนในตระกูลเซียวทั้งหมดต่างก็จับจ้องไปยังเรือนร่างของต่งรั่งหลิน

ทุกคนต่างก็มีความคิดเดียวกันกับเขา

ผู้หญิงหน้าตาสะสวยน่าดึงดูดคนหนึ่ง แล้วนอนอยู่ตรงหน้าชายแปลกหน้าด้วยสภาพที่ใส่เสื้อไม่เป็นระเบียบ แล้วปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามลูบจับ นี่มันทำให้คนเกิดอารมณ์ที่เคลิบเคลิ้มกันไป

ต่งรั่งหลินเกร็งเครียดจนเรือนร่างสั่นเทา แล้วรู้สึกผิดหวังกับเซียวไห่หลงมาก!

เขาไม่เพียงแต่ชิงหนีก่อน ตอนนี้ยังมาคาดการณ์ตนเองในทางผิดๆ แล้วยังเหยียดหยามเธอต่อหน้าคนมากมาย ไม่เพียงแต่ไม่มีคุณธรรม แต่ยังน่าอับอายอย่างมาก!

ต่งรั่งหลินพูดด้วยเสียงเย็นชา "เซียวไห่หลง คนที่ช่วยฉันไม่ได้กระทำเรื่องน่าสมเพชแบบนี้กับฉัน กางเกงฉันก็เป็นคนถอดเอง! ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ! "

ขณะที่พูด ต่งรั่งหลินกัดฟันกรอดและก่นด่า "กลับเป็นคุณ เซียวไห่หลง คืนนี้ทุกอย่างก็เพราะว่าคุณเป็นคนรนหาเรื่อง สุดท้ายฝ่ายตรงข้ามพาคนมาแก้แค้น คุณกลับหนีไวขนาดนั้น แล้วทิ้งฉันไว้ที่เดิม ทำให้ฉันถูกคนอื่นเอามีดฟัน ตอนนี้คุณยังมาพูดคำพูดแบบนี้อีก? คุณหน้าไม่อายเลยหรือไง? "

เซียวไห่หลงรู้สึกจุก ใบหน้าแดงก่ำจนพูดอะไรไม่ออก

ต่งรั่งหลินไม่ได้มองเขา จึงพลันลุกขึ้นออกจากห้องผู้ป่วย แล้วดักรถแท็กซี่ไว้แล้วกลับไปยังโรงแรมของตัวเอง

คนในตระกูลเซียวก็นิ่งงันไป ใครก็นึกไม่ถึง ที่แท้ความจริงกลับเป็นแบบนี้!

กลับเป็นเซียวไห่หลงที่สร้างเรื่อง แล้วทิ้งต่งรั่งหลินไว้ จึงทำให้ต่งรั่งหลินถูกฟันไปหนึ่งแผล......

ต่งรั่งหลินเดินหน้าและกำลังจะจากไป นายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกเครียดจนตบหน้าเซียวไห่หลง

เซียวไห่หลงถูกตบจนนิ่งงันไป นายหญิงก่นด่าด้วยเสียงเข้ม "ปกติฉันสั่งสอนแกยังไง? ให้ประจบต่งรั่งหลินให้ดีๆ ตอนนี้กลับดี! แกปล่อยต่งรั่งหลินไว้แล้วหนีให้รอดชีวิต แกทำพฤติกรรมที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ เธอจะชอบแกได้ยังไง? "

"คุณย่า ผมผิดไปแล้ว" เซียวไห่หลงจับแก้มที่ร้อนระอุไว้ ทันใดนั้นก็ได้สติกลับมา แล้วรู้สึกเสียใจมาก

เวลานี้เธอเพิ่งจะสัมผัสได้ ตัวเองกับต่งรั่งหลิน ไม่มีทางเป็นไปได้ตลอดไป!

.......

เย่เฉินกลับถึงบ้าน ก็ไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ให้ภรรยาฟัง

ส่วนภรรยาก็ไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ต่งรั่งหลินต้องพบเจอ

ยังไง ทั้งครอบครัวเซียวชูหรัน ถูกนายหญิงใหญ่ต่อต้านมาตลอดเวลา ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิ์อยู่ในวิลล่าตระกูลเซียว เรื่องพวกนี้แน่นอนว่าไม่มีที่ให้รู้ข้อมูลข่าวสารอยู่แล้ว

วันถัดไป เซียวชูหรันเพิ่งจะตื่นขึ้นมา แล้วได้รับสายจากนายหญิงใหญ่

นายหญิงใหญ่บอกกับเธอ "ชูหรัน วันนี้เธอไปบริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหา คิดหาวิธีเจรจากับนายของพวกเขา ให้เครดิตวัสดุก่อสร้างสิบล้านกับพวกเราก่อนได้ไหม รอให้พวกเราได้เงินจากตี้เหากรุ๊ป แล้วค่อยไปโปะให้ทีหลัง"

เซียวชูหรันรีบพูดขึ้น "คุณย่า บริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหาทำธุรกิจใหญ่มาก คำพูดของพวกเขามีอำนาจสูงมาก ที่ผ่านมาไม่มีการให้เครดิตนี่"

นายหญิงใหญ่พูดขึ้น "ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เงินทุนของตระกูลเซียวมีปัญหาหน่อยๆ พวกเรายังจ่ายต้นทุนที่มากขนาดนี้ไม่ได้ ไปกู้ก็ลำบาก ทำได้เพียงคิดหาวิธีจากบริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหาแล้ว"

ขณะที่พูด นายหญิงใหญ่พูดอีกครั้ง "ชูหรัน ตอนนี้ทางตระกูลเกิดปัญหาทั้งภายในและภายนอก พี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องหนูก็ไม่ได้เรื่อง ตอนนี้ก็พึ่งพาได้แค่หนูแล้ว หนูคิดหาวิธีเจรจากับเจ้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหา โจวเทียนเหาดีๆ แค่เขาตอบตกลง พวกเราก็มีโอกาสแล้ว! "

เซียวชูหรันนิ่งงันไปสักพัก แล้วตอบตกลงด้วยความประหม่า "คุณย่า หนูจะลองดูค่ะ"

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ เซียวชูหรันก็ได้นัดหมายกับเจ้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหา โจวเทียนเหาเสร็จ ก็ได้ขับรถไปที่บริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหาตามลำพัง

บริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหานี้ เป็นหนึ่งในบริษัทวัสดุก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่เมืองจินหลิงถึงเจียงหนาน หลักๆ ก็คืออะลูมิเนียมอัลลอยด์ เป็นบริษัทอุปทานที่โปรเจคบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขาดไม่ได้

หลายปีก่อนโจวเทียนเหาเกิดมามีฐานะที่ต่ำต้อย ทว่าเขาถือว่ามีบุญวาสนาที่ไม่เลว ได้สู่ขอภรรยาที่มีตระกูลที่มีความสามารถที่เก่งกาจ ดังนั้นภายใต้การช่วยเหลือจากภรรยา จึงค่อยๆ พัฒนาทีละก้าวมาถึงตอนนี้

ทว่าโจวเทียนเหาเป็นคนหนึ่งๆ ที่ถูกภรรยาควบคุมอย่างเข้มงวด ภรรยาของเขาแม้นจะมีหน้าตาอัปลักษณ์ ทว่าตอนอยู่ข้างนอกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรเรื่อยเปื่อย ดังนั้นโจวเทียนเหาถือว่ามีชื่อเสียงที่ไม่เลวในถิ่นนี้ ทุกคนล้วนบอกว่าเขาคือผู้ชายดีๆ ที่ไม่ลืมภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก

บริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหาตั้งอยู่เขตชานเมือง มีโรงงานของตัวเองเป็นหลายพันหมู่ ขนาดโรงงานใหญ่มาก

เซียวชูหรันขับรถไปถึงบริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหา แล้วมาถึงตรงหน้าตึกออฟฟิศ

พอจอดรถลง โจวเทียนเหากำลังรอเธอไว้ในห้องโถงตึกออฟฟิศมานานแล้ว

พอเห็นเธอมา โจวเทียนเหาก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรทันที แล้วเดินมาตรงหน้าเซียวชูหรัน พร้อมเป็นฝ่ายยื่นมือออกมาก่อน แล้วพูดขึ้น "โธ่ ประธานเซียว วันนี้เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านมา ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ไม่ได้ต้อนรับเป็นอย่างดี ต้องขอโทษจริงๆ ครับ! "

เซียวชูหรันยื่นมือออกไป แล้วจับมือกับเขาตามมารยาท แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ประธานโจวเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ"

พูดจบ ก็อยากจะยื่นมือกลับมา

กลับสังเกตเห็นว่า โจวเทียนเหาจับมือของตัวเองไว้ แล้วยิ่งจับยิ่งแน่น

เซียวชูหรันใช้แรงกระชากมือตัวเองออกมา แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ระมัดระวังตัวหน่อย "ประธานโจว นี่ท่านกำลัง......"

โจวเทียนเหารีบส่ายหัวแล้วยิ้มพูด "โธ่ ขอโทษจริงๆ ครับ ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าประธานเซียวเป็นหญิงสาวงดงามที่ถูกร่ำลือกันทั่วบ้านทั่วเมือง วันนี้ได้มาเจอแล้ว จึงไม่ได้สติกลับมาทันที จึงเป็นการระรานประธานเซียวแล้ว ได้โปรดประธานเซียวยกโทษด้วยครับ! "

เซียวชูหรันเห็นกลับนิ่งเฉย สามารถกล่าวขอโทษโดยตรง ทำให้รู้สึกวางใจหน่อย

เวลานี้ โจวเทียนเหาจึงทำท่าทางว่าเชิญ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านประธานเซียว เชิญเข้าไปคุยในออฟฟิศของผมเถอะ! "