ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 73

บทที่ 73 ดื่มด่ำอย่างสุขสบาย

โจวเทียนเหาพาเซียวชูหรันไปออฟฟิศของตน จังหวะที่ปิดประตู นัยน์ตาลุกโชนด้วยไฟร้อนแรง

เขาจึงล็อคประตูด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆ จากนั้นก็เชิญเซียวชูหรันไปนั่งบนโซฟา

เซียวชูหรันรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเอามือประสานกันพร้อมนั่งอยู่ตรงกันข้ามของเขา

โจวเทียนเหาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ท่านประธาน ไม่รู้ว่าครั้งนี้ที่ท่านมา เพื่อที่จะมาเจรจาอะไรกับผมครับ? "

เซียวชูหรันจึงตอบกลับอย่างค่อนข้างละอายใจ "จะไม่ขอปิดบังท่านประธานโจว บริษัทเซียวซื่อของเราประสบกับสภาพคล่องของเงินสดหน่อยในช่วงนี้ ดังนั้นฉันเลยอยากมาถามท่าน ให้เครดิตทางเราเอาวัสดุก่อสร้างไปหนึ่งล็อตก่อนได้ไหมคะ? "

"ให้เครดิต? " โจวเทียนเทาพูดด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ "สถานการณ์บริษัทวัสดุก่อสร้างเทียนเหาของพวกเรา ท่านประธานเซียวก็คงรู้ดี พวกเราไม่มีการให้เครดิตใดๆ และไม่มีการส่งสินค้าก่อน ต้องจ่ายเงินก่อน ถึงจะให้สินค้า......"

"ฉันรู้ค่ะ" เซียวชูหรันพูดอย่างสำนึกผิด "ฉันก็จนปัญญาเหมือนกันค่ะ ทว่าท่านวางใจได้ ธุรกิจทางเราได้ร่วมมือกับตี้เหากรุ๊ปแล้ว ตี้เหากรุ๊ปคือธุรกิจที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจินหลิงของพวกเรา พวกเขาต้องไม่ติดเงินค่าก่อสร้างกับพวกเราแน่นอนค่ะ แค่ถึงเวลาตอนที่คิดค่าก่อสร้าง เราจะรีบจ่ายเงินค่าวัสดุให้ทันทีค่ะ! "

โจวเทียนเหาหัวเราะอย่างร่าเริง แล้วพูดขึ้น "คำพูดก็พูดแบบนี้กันได้ ทว่าท่านประธานเซียว ผมก็ไม่ใช่ว่าจะหาเรื่องคุณ คุณรู้ว่าทำไมผมถึงต้องทำตามกฎที่ไม่ให้เครดิตกับผู้ซื้อ? "

เซียวชูหรันส่ายหัว "ทำไมคะ? "

โจวเทียนเหาพูด "ก่อนหน้านี้ผมก็พูดดีๆ แล้ว ถ้าลูกค้าอยากจะเอาสินค้าก่อน แล้วค่อยคิดเงินทีหลัง เพื่อที่ผมจะขยายธุรกิจ จึงอยากจะรักษาความสัมพันธ์ เลยตอบตกลงไป แขกทั้งหมดต่างก็บอกว่า แค่คู่ค้าของพวกเขาจ่ายเงินมา ก็จะรีบจ่ายเงินให้เรา แต่ว่าสุดท้ายล่ะ? ผมเสียหนี้ไปสามร้อยล้าน จนตอนนี้ยังไม่ได้กลับ"

"มากขนาดนี้? "

เซียวชูหรันก็รู้สึกตกตะลึงในตัวเลขนี้

ทั้งบริษัทเซียวซื่อรวมกัน ก็มีแค่หนึ่งร้อยล้านกว่าเท่านั้น

นึกไม่ถึงว่าโจวเทียนเทาแค่เก็บเงินจากข้างนอกกลับมาไม่ได้ก็มากกว่าสามร้อยล้านแล้ว!

โจวเทียนเหาอุทานขึ้น "ทำอะไรไม่ได้ เพราะฝ่ายที่ทำงานร่วมกันมักจะโกงแล้วไม่จ่าย แล้วยังใช้คำพูดที่เหมือนกัน บอกว่าจะให้ผมเร็วๆ แล้วจะรีบให้ผม แต่ว่าพูดไปๆ ต่างก็ไม่ให้เงินเลย"

พอพูดถึงแบบนี้ โจวเทียนเหาก็ส่ายหัว แล้วอุทานขึ้น "สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ ผมจึงทำได้เพียงหยุดทุกช่องทางในการร่วมมือโดยให้เครดิต ถ้าจะเอาสินค้าน่ะได้ ทางผมสามารถให้สินค้า แต่ต้องจ่ายเงินก่อน"

เซียวชูหรันทำสีหน้าที่ผิดหวัง ว่าไปแล้ว เรื่องนี้คงจะเจรจาไม่สำเร็จแล้ว

ทว่าเธอก็รู้ ไหนๆ คนอื่นมีมาตรการแบบนี้ งั้นตัวเองจะพูดอะไรก็คงไม่สามารถทำให้คนอื่นไม่ทำตามมาตรการ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นแล้วพูด "ต้องขอโทษท่านประธานโจวจริงๆ ฉันกลับไปจะบอกคุณย่า พวกเราจะรีบรวบรวมเงินทุนทั้งหมดแล้วมาร่วมมือกับท่าน"

โจวเทียนเหาเห็นว่าเธอลุกขึ้นแล้วกำลังจะไป จึงรีบพูดขึ้น "โธ่ๆ! ท่านประธานเซียวอย่าใจร้อนมากสิ! "

พูดไป โจวเทียนเหาก็รีบลุกขึ้น แล้วพูดขึ้นต่อ "เมื่อกี้ที่บอก ล้วนเป็นลูกค้าทั่วไป ทว่าสำหรับท่านประธานเซียวแล้ว แน่นอนว่าสามารถคิดต่างหาก! "

เซียวชูหรันเอ่ยถามด้วยความอึดอัดใจเล็กน้อย "ท่านประธานโจว นี่ท่านหมายความเป็นอะไร? "

โจวเทียนเหาหรี่ตาลง แล้วมองเซียวชูหรันด้วยความโลภมาก

พูดความในใจ เซียวชูหรันสวยเกินไปแล้ว!

สวยจนทำให้โจวเทียนเหาหายใจไม่ออก!

หลายปีนี้ โจวเทียนเทาต้องเผชิญกับภรรยาป้าหน้าเหลือง ผู้หญิงคนนั้นทั้งอัปลักษณ์ทั้งเหี่ยว แตกต่างจากเซียวชูหรันแสนแปดพันลี้

เซียวชูหรันมีหน้าตาที่งดงามมาก เรือนร่างก็น่าดึงดูดจริงๆ ผู้หญิงแบบนี้ เป็นของหายากจริงๆ!

ทำไมตัวเองถึงไม่มีวาสนาแบบนี้ ที่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับผู้หญิงหายากแบบนี้?

ทำไมผู้หญิงที่หายากแบบนี้ ถึงได้แต่งงานกับไอ้สวะที่ถูกล่ำลือไปทั่วเมือง?

สามีไอ้สวะคนนั้นของเธอ แกร่งกว่าตัวเองหรอ?