ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 722

บทที่ 722

แต่ว่า ตำรวจบอกไว้ ตนเองนั้นไปพัวพันกับคดีใหญ่ ก่อนที่จะมีการตัดสินคดี ตนเองไม่สามารถพบหน้ากับคนในครอบครัว ไม่สามารถติดต่อ และไม่สามารถจ้างทนายได้

ในใจหม่าหลันก็แค้นเข้ากระดูกดำ แต่ก็ไม่สามารถระบายออกมาได้

เข้าไปยังกำแพงของเรือนจำ ตำรวจก็รีบนำตัวเธอไปทำเรื่องเข้าเรือนจำ

ขั้นตอนมันซับซ้อนมาก ไม่เพียงต้องถ่ายรูป ตรวจร่างกาย แล้วยังจะต้องถอดเสื้อผ้าของตนเองทั้งหมด ให้กับเรือนจำไป จากนั้นก็สวมชุดของเรือนจำและใช้ของใช้ประจำวันที่เป็นแบบเดียวกัน

พอหม่าหลันเปลี่ยนเป็นชุดนักโทษแล้ว ตำรวจ2นายที่นำตัวเธอมาส่ง ก็กลับไปแล้ว แต่นี้เป็นต้นไป ทุกอย่างของเธอก็ถูกควบคุมโดยเรือนจำ

ผู้คุมผู้หญิงก็นำตัวเธอเข้าแดนนักโทษไป เดินไป แล้วก็พูดตามระเบียบ แนะนำเธอไปว่า “นี่เป็นห้องขังที่มีจำนวน20คน ตื่น6โมงเช้าทุกวัน ปิดไฟตอน4ทุ่ม ข้าววันละ3มื้อ กินในห้องขังนั่นแหละ”

พูดจบ เธอก็เหลือบมองหม่าหลัน แล้วก็พูดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ว่า “แต่ว่าอาหารนั้นจะจำกัดจำนวน รูปร่างอย่างคุณไม่น่าจะกินอิ่ม ถ้าคุณยังต้องการอะไรกินเพิ่มหรือสิ่งของจำเป็นอื่นๆ ก็สามารถให้ญาติคุณส่งเงินมาในภายใต้ชื่อคุณ จากนั้นก็จะสามารถซื้อของในร้านค้าด้านในได้”

“อย่างนั้นก็ดีเลย！” หม่าหลันรีบถามว่า “แล้วฉันจะติดต่อกับญาติฉันอย่างไร？！”

ผู้คุมหญิงก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่ตำรวจที่มาส่งหม่าหลัน สั่งเกี่ยวกับเรื่องของเธอเอาไว้ ดังนั้นก็เลยพูดหน้านิ่งตอบไปว่า “เกือบลืมไปเลย คุณเป็นผู้ต้องหาที่พัวพันคดีใหญ่ ยังไม่สามารถติดต่อกับภายนอกได้ชั่วคราว ดังนั้น ถ้าหากว่ารู้สึกกินไม่อิ่มล่ะก็ ก็ให้ถือว่าเป็นการลดอาหารก็แล้วกัน！”

หม่าหลันได้ยินดังนั้น ในใจก็รู้สึกสิ้นหวัง

ตอนนี้เธอก็คิดขึ้นได้ว่า นายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยสองย่าหลาน ก็ถูกขังอยู่ที่เรือนจำเหมือนกัน ตนเองคงจะไม่เจอกับพวกเธอหลอกมั้ง?

พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็เริ่มกังวลเหมือนกัน

แต่ความกังวลมันก็หายไปในบัดดล