ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 730

บทที่ 730

“ไม่เห็นเลยครับ” เย่เฉินแกล้งถามอย่างตกใจว่า “ทำไมหรือ? แม่ยังไม่กลับมาหรือ?”

“ยังเลย” เซียวชูหรันพูดว่า “ตอนแรกฉันคิดว่าแม่จะไปสังสรรค์กับเพื่อ แต่เมื่อครูเพื่อนเก่าของแม่โทรมาหาฉัน บอกว่าติดต่อกับแม่ไม่ได้แต่บ่าย พวกเธอกำลังรอแม่ว่าจะนัดกินข้าวที่ไหน แต่ก็หาตัวไม่ได้ ฉันถามพ่อ พ่อก็ไม่รู้ว่าไปไหน ก็เลยมาถามคุณนี่แหละ”

เย่เฉินพูดนิ่งๆ ว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะไปที่ไหน เมื่อกลางวันยังมาขอเงินกับผมอยู่เลย บอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน แต่ผมก็คิดว่า ตอนนี้บ้านเราให้พ่อเป็นคนดูแลเรื่องเงินไปแล้ว ดังนั้นผมก็เลยบอกว่าต้องให้พ่อตอบตกลงด้วย พ่อไม่ให้ผมให้ ผมก็ให้ไม่ได้ แม่ยังโมโหอยู่เลย”

เซียวชูหรันก็พยักหน้าคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็บ่นพึมพำว่า “มันก็แปลกๆ อยู่นะ ไม่อยู่บ้าน และก็ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน แล้วจะไปไหนได้นะ.......”

เย่เฉินก็ทำท่าห่อไหล่ พูดว่า “ไม่แน่ว่าอาจจะไปเล่นไพ่นกกระจอกแล้วก็ได้มั้ง?”

เซียวชูหรันพูดว่า “แบบนั้นก็ไม่ต้องถึงขั้นปิดโทรศัพท์หรอก คนอื่นเขาติดต่อไม่ได้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยแบบนี้”

“เผื่อโทรศัพท์แบตหมดล่ะ?” เย่เฉินตอบว่า “อย่าเพิ่งกังวลไป แม่โตแล้ว คงจะดูแลตัวเองได้”

เซียวชูหรันก็ถอนหายใจพูดว่า “ถึงแม่แม้จะโตแล้ว แต่การกระทำของแม่ ยิ่งกว่าเด็กน้อยเสียอีก ฉันกลัวว่าจะไปก่อเรื่องอะไรขึ้น”

ต่งรั่งหลินก็ถามอย่างตกใจว่า “คุณป้าหายไปหรือ?”

“ใช่น่ะสิ” เซียวชูหรันก็ตอบอย่างกังวล “โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ไปหามารอบหนึ่งแล้ว ก็ไม่มีใครเห็นเธอ”

ในตอนนี้เซียวฉางควนก็ยื่นหัวเข้ามา แล้วถามอย่างแปลกใจว่า “ทำไมพวกแกกลับบ้านมา ก็มาเข้าครัวกันหมดเลยล่ะเนี่ย? พ่อบอกว่าให้มานั่งดื่มชาเป็นเพื่อนพ่อ”

เซียวชูหรันถามเขาว่า “พ่อคะ แม่ติดต่อหาพ่อรึยัง? ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก?”

พอเซียวฉางควนได้ยินเธอถามถึงหม่าหลัน ก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วก็พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ใครจะไปรู้ล่ะ อย่าไปสนใจเลย ไม่แน่ว่าอาจจะไปก่อเรื่องให้พวกเราอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้”