ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 730
บทที่ 730
“ไม่เห็นเลยครับ” เย่เฉินแกล้งถามอย่างตกใจว่า “ทำไมหรือ? แม่ยังไม่กลับมาหรือ?”
“ยังเลย” เซียวชูหรันพูดว่า “ตอนแรกฉันคิดว่าแม่จะไปสังสรรค์กับเพื่อ แต่เมื่อครูเพื่อนเก่าของแม่โทรมาหาฉัน บอกว่าติดต่อกับแม่ไม่ได้แต่บ่าย พวกเธอกำลังรอแม่ว่าจะนัดกินข้าวที่ไหน แต่ก็หาตัวไม่ได้ ฉันถามพ่อ พ่อก็ไม่รู้ว่าไปไหน ก็เลยมาถามคุณนี่แหละ”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ ว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่จะไปที่ไหน เมื่อกลางวันยังมาขอเงินกับผมอยู่เลย บอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน แต่ผมก็คิดว่า ตอนนี้บ้านเราให้พ่อเป็นคนดูแลเรื่องเงินไปแล้ว ดังนั้นผมก็เลยบอกว่าต้องให้พ่อตอบตกลงด้วย พ่อไม่ให้ผมให้ ผมก็ให้ไม่ได้ แม่ยังโมโหอยู่เลย”
เซียวชูหรันก็พยักหน้าคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็บ่นพึมพำว่า “มันก็แปลกๆ อยู่นะ ไม่อยู่บ้าน และก็ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน แล้วจะไปไหนได้นะ.......”
เย่เฉินก็ทำท่าห่อไหล่ พูดว่า “ไม่แน่ว่าอาจจะไปเล่นไพ่นกกระจอกแล้วก็ได้มั้ง?”
เซียวชูหรันพูดว่า “แบบนั้นก็ไม่ต้องถึงขั้นปิดโทรศัพท์หรอก คนอื่นเขาติดต่อไม่ได้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยแบบนี้”
“เผื่อโทรศัพท์แบตหมดล่ะ?” เย่เฉินตอบว่า “อย่าเพิ่งกังวลไป แม่โตแล้ว คงจะดูแลตัวเองได้”
เซียวชูหรันก็ถอนหายใจพูดว่า “ถึงแม่แม้จะโตแล้ว แต่การกระทำของแม่ ยิ่งกว่าเด็กน้อยเสียอีก ฉันกลัวว่าจะไปก่อเรื่องอะไรขึ้น”
ต่งรั่งหลินก็ถามอย่างตกใจว่า “คุณป้าหายไปหรือ?”
“ใช่น่ะสิ” เซียวชูหรันก็ตอบอย่างกังวล “โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ไปหามารอบหนึ่งแล้ว ก็ไม่มีใครเห็นเธอ”
ในตอนนี้เซียวฉางควนก็ยื่นหัวเข้ามา แล้วถามอย่างแปลกใจว่า “ทำไมพวกแกกลับบ้านมา ก็มาเข้าครัวกันหมดเลยล่ะเนี่ย? พ่อบอกว่าให้มานั่งดื่มชาเป็นเพื่อนพ่อ”
เซียวชูหรันถามเขาว่า “พ่อคะ แม่ติดต่อหาพ่อรึยัง? ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก?”
พอเซียวฉางควนได้ยินเธอถามถึงหม่าหลัน ก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วก็พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “ใครจะไปรู้ล่ะ อย่าไปสนใจเลย ไม่แน่ว่าอาจจะไปก่อเรื่องให้พวกเราอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้”
เซียวชูหรันก็ถอนหายใจยาวๆ ลังเลไปมา แล้วก็พูดกับเย่เฉินว่า “เย่เฉิน คุณรู้จักคนไม่น้อยในจินหลิง ท่านหงห้าก็เหมือนจะสนิทกับคุณ คุณให้เขาไปสืบหน่อยได้ไหม? ว่ามีใครเห็นแม่ฉันไหม”
เย่เฉินตอบ “คุณภรรยาครับ เด็กออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ก็ต้องมีกลับดึกบ้าง แม่เพิ่งออกไปเมื่อบ่าย มีอะไรให้รีบร้อนครับ? เมื่อก่อนแม่เล่นไพ่นกกระจอก นั่งหน้าโต๊ะ ไม่ได้เล่น8รอบไม่ยอมลุกขึ้น ไม่น่าว่าอาจจะไปเล่นไพ่บ้านใครสักคนแล้ว ต่อให้ต้องพลิกเมืองจินหลิงตามหา ก็ไม่แน่ว่าจะตามหาพบ！”
เซียวชูหรันก็เม้มปากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “งั้นก็ได้ งั้นก็รอหน่อยแล้วกัน ถ้า4ทุ่มแล้วยังไม่กลับ ฉันจะไปแจ้งความ”
“แจ้งความหรือ?” เย่เฉินพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง? ตำรวจเขาก็ยุ่งมากอยู่นะ เรื่องนี้ไม่ต้องไปรบกวนพวกเขาหรอก”
“ได้ที่ไหนกันล่ะ” เซียวชูหรันตั้งใจพูดว่า “ป้าใหญ่หายตัวไป ทุกวันนี้ยังหาตัวไม่พบเลย ถ้าแม่ของฉันเป็นแบบป้าขึ้นมาจะทำอย่างไร！ถ้า4ทุ่มยังไม่เห็นแม่ หรือยังติดต่อไม่ได้ ฉันจะไปสถานีตำรวจเสียหน่อย！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...