ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 741
บทที่ 741
ต่งรั่งหลินก็สัมผัสกับความอบอุ่นที่เย่เฉินมาเช็ดน้ำตาให้ พร้อมกับฟังคำสารภาพรักอันหนักแน่นที่เขามีต่อเซียวชูหรัน ในใจก็เจ็บปวดอย่างมาก
เธอพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “เย่เฉิน ถ้าชูหรันรักคุณจริงล่ะก็ ฉันก็จะไม่มากวนใจคุณอีก แต่ว่าคุณก็รู้ดีว่าเธอทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับปู่ของเธอ ถึงได้มาอยู่กับคุณ คุณคิดว่าความรักแบบนี้ คุณหนักแน่นอยู่ฝ่ายเดียวมันคุ้มค่าหรือ? ทำไมไม่เลือกทางเดินให้ตัวเองล่ะ แล้วก็ให้ชูหรันเลือกทางเดินตนเองด้วย? ”
พูดจบ เธอก็สะอื้นไห้ออกมา แล้วถามเขาว่า “ฉันมีตรงไหนสู้ชูหรันไม่ได้? คุณบอกฉันมาสิ ฉันจะพยายามทำให้ได้เท่าเธอ คุณอย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันแบบนี้ ให้โอกาสฉันได้ไหม? ”
เย่เฉินลุกขึ้น แล้วส่ายหัวพูดว่า “รั่งหลิน ความคิดของผู้ชายนั้น บางครั้งคุณก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้หรอก ชูหรันมีบุญคุณกับผม ก็เหมือนกับที่คุณรู้สึกว่าผมมีบุญคุณต่อคุณนั่นแหละ แค่จุดนี้ ก็เพียงพอที่จะให้ผมอยู่ข้างกายเธอแล้ว ส่วนเธอจะรักผมหรือไม่นั้น เรื่องนี้ผมไม่อยากรีบคิดอะไรให้มันชัดเจน ผมยังมีเวลาอีกมาก สามารถค่อยๆ ทำความเข้าใจไป เพื่อค้นหาหรือเปลี่ยนแปลงมัน ก็เหมือนที่คุณทำกับผม ต่อให้ผมบอกคุณไปหลายครั้งแล้ว ว่าผมแต่งงานแล้ว และไม่สนใจผู้หญิงที่นอกเหนือจากชูหรัน คุณก็ยังมาสารภาพรักกับผมอีกไม่ใช่หรือ? ”
ต่งรั่งหลินก็เริ่มเข้าใจขึ้นได้
จริงๆ แล้ว ที่เย่เฉินรู้สึกกับเซียวชูหรัน ก็เหมือนกับที่ตนเองรู้สึกกับเย่เฉินนั่นเอง
ถ้าพูดแบบนี้ เธอก็กระจ่างขึ้นมาทันที
แต่ทว่า หลังจากที่กระจ่างใจแล้ว ในใจเธอก็เจ็บปวดเหมือนกัน
ไม่ว่าอย่างไรเย่เฉินก็ไม่ยอมปล่อยชูหรันไป และไม่ว่าอย่างไรต่งรั่งหลินก็ไม่ยอมปล่อยเย่เฉินไปเหมือนกัน
ดังนั้น เธอก็เลยเช็ดน้ำตา แล้วมองเย่เฉิน พร้อมกับพูดอย่างตั้งมั่นว่า “คุณไม่ยอมปล่อยชูหรัน ฉันก็ไม่ยอมปล่อยคุณไปเหมือนกัน ในเมื่อคุณสามารถรอชูหรันได้ ฉันก็รอคุณได้เหมือนกัน！จะต้องรอนานเท่าไรก็ไม่เป็นไร ฉันจะรอต่อไป！”
เย่เฉินก็ถอนหายใจ “งั้นก็ได้ ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว ผมก็จะเคารพการตัดสินใจของคุณ”
พูดจบ เย่เฉินก็ดูเวลา แล้วพูดว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”
ต่งรั่งหลินพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะนั่งอยู่ที่นี่สักหน่อย”
เย่เฉินก็ส่งเสียงตอบไป แล้วก็เดินขึ้นชั้นบนไป
หลังจากเย่เฉินไปแล้ว ต่งรั่งหลินก็นั่งที่โซฟา ในใจก็หลากหลายความรู้สึก
มีทั้งรู้สึกน้อยใจ ไม่สบายใจ ปวดใจ หลงรัก หลากหลายความรู้สึกผสมปนเปอยู่ในหัว ทำให้เธอสับสนวุ่นวายไม่สิ้น
แน่นอนว่า เซียวชูหรันเป็นผู้หญิงที่กตัญญูแบบโง่ๆ แต่ก็ด้วยความโง่ของเธอนั้น ถึงทำให้เธอไม่ยอมที่หย่าร้างกับตนเอง
เธอนั้น กตัญญูต่อหม่าหลันแบบโง่ๆ ส่วนกับตนเองนั้น เธอซื่อสัตย์แบบโง่ๆ
ปีนั้น ทั้งสองเพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน คุณท่านใหญ่เซียวก็จากไป
ตอนนั้น ทั้งตระกูลเซียวก็บอกให้เธอหย่ากับตนเองเสีย
เพราะถึงอย่างไรเสีย ที่เซียวชูหรันแต่งงานกับตนเองนั้น ก็เพราะเป็นคำสั่งของคุณท่านใหญ่ คนอื่นๆ ก็คัดค้านกันหมด
ดังนั้น คนพวกนั้นก็รอคอยให้เธอหย่ากับผม แล้วไปแต่งงานกับคุณชายตระกูลใหญ่ๆ รวยๆ เพื่อมาเปลี่ยนชะตากรรมของตระกูลเซียว
แต่ว่า เธอรู้สึกว่า ในเมื่อแต่งงานกับตนเองไปแล้ว พอแต่งกับใคร ก็ต้องติดตามไปอยู่กับคนนั้น พอเพียงตนเองไม่หย่ากับเธอ เธอก็จะไม่หย่ากับตนเองแน่นอน นี่เป็นความซื่อสัตย์ต่อชีวิตคู่ของเธอ ซื่อสัตย์ต่อสามีตามกฎหมายของเธอ
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...