ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 745
บทที่ 745
พอได้ยินพ่อพูดว่าจะให้ตนเองไปพบคนรักเก่าด้วย เซียวชูหรันก็ปฏิเสธไปอย่างไม่คิดว่า “หนูไม่ไปค่ะ！”
เซียวฉางควนก็โบกมือ “งั้นก็อย่ามาห้ามไม่ให้เย่เฉินไปกับพ่อ ถึงอย่างไรแกคนใดคนหนึ่งก็ต้องไปกับพ่อ”
“นี่พ่อ........” เซียวชูหรันโมโหมาก ถามเอาเรื่องว่า “กินข้าวกับเพื่อนมันสำคัญ หรือว่าแม่สำคัญ ในใจพ่อแยกไม่ออกหรือคะ? ”
เซียวฉางควนก็ตอบว่า “แยกออกสิ ก็กินข้าวกับเพื่อนเก่าสำคัญกว่าไงล่ะ！”
“นี่พ่อ.........”
ถึงแม่เซียวชูหรันจะไม่ค่อยโมโห แต่ว่าตอนนี้โมโหจนแทบจะระเบิด
ตอนนี้เซียวฉางควนก็พูดอย่างไม่สนใจอะไรว่า “ชูหรัน แกต้องเข้าใจนะว่า บนโลกนี้ อย่ามัวอะไรก็ตามแม่แก บ้านนี้มี4คน พ่อกับแม่แกมีความต้องการที่ต่างกัน แกจะไปเข้าทางแม่แก แต่จะมาบังคับพ่อไม่ได้ จะมาบังคับเย่เฉินให้เข้าทางแม่แกก็ไม่ได้ พวกเราไม่มีชีวิตของตนเองหรือไง? พวกเราไม่มีความต้องการของตนเองหรือไง? ”
พอพูดถึงตรงนี้ เซียวฉางควนก็พูดอย่างมีอารมณ์ว่า “หรือว่าถ้าแม่แกยังไม่กลับมา พ่อก็จะไม่สามารถไปทำอย่างอื่นได้เลยหรือไง จะต้องไปหาแม่แกเท่านั้นหรือ? งั้นถ้าทั้งชีวิต แม่แกไม่กลับมาล่ะ พ่อก็ไม่ต้องทำอย่างอื่นเลยสิ ตามหาแม่แกไปจนตายเลยรึไง? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ พ่อยอมออกไปจากบ้านนี้เสีย จะต้องมาเสียเวลาแบบนี้ทำไมกัน? ”
เซียวชูหรันก็ใบ้กิน พูดไม่ออก
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าที่พ่อพูดมานั้น เป็นเหตุผลมั่วๆ แต่ก็ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า ในคำพูดนี้ก็มีเหตุผลอยู่บ้าง
พ่อถูกแม่กดขี่มาหลายปี ตอนนี้แม่หายตัวไป สำหรับเขาแล้ว น่าจะเป็นการผ่อนบรรเทาแบบหนึ่ง และเป็นการปลอดปล่อยอีกอย่างหนึ่ง
ภายใต้สถานการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ เธอก็ได้แต่พูดยอมไปว่า “พ่อจะไปสังสรรค์กับเพื่อน หนูไม่ว่าค่ะ แต่ว่าหลังจากเสร็จแล้ว พ่อต้องมาช่วยหนูตามหาแม่ด้วย！”
เมื่อคืนหม่าหลันนอนที่ห้องน้ำทั้งคืน หนาวจนสั่นไปทั้งตัว หิวจนสลบไป ก็หวังว่ามื้อเช้าจะได้กินอะไรเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นคงจะต้องหิวจนเป็นลมไปแน่
คนที่ออกไปรับอาหารทั้งสองคน ไม่นานก็ถือลังพลาสติกกลับเข้ามา ทุกคนก็รีบกันเข้าไปเอาข้าว หม่าหลันไม่กล้าไปเอา แต่มายืนตรงหน้าจางกุ้ยเฟิน แล้วถามอย่างน่าสงสารว่า “พี่จางคะ ให้ฉันกินอะไรหน่อยได้ไหมคะ? ฉันไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว.......”
จางกุ้ยเฟินก็ซดโจ๊กไป กินหมั่นโถวไป คิ้วขมวดไปด้วย แล้วถามว่าเธอว่า “มึงจะกินหรือไม่กิน มันจะเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ? กูไม่ให้มึงกินหรือไง? ”
หม่าหลันก็พูดหน้าเสียว่า “ฉันกลัวกินไปแล้ว พี่จะตบฉันอีก.........”
จางกุ้ยเฟินก็พูดยิ้มเย็นว่า “รู้ตัวก็ดี อยากกินมึงก็กินไป กินอิ่มแล้วจะได้ทนมือทนตีน”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...