ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 746

บทที่ 746

หม่าหลันรู้ว่านี่เป็นการข่มขู่ ขอเพียงตนเองกินข้าวแล้ว หรือเพียงแค่ยื่นมือไปหยิบข้าว ก็อาจจะถูกตบได้

ดังนั้นเธอก็เลยร้องไห้ขอร้องว่า “พี่จางคะ เมื่อวานพี่ก็ตบไปแล้ว ด่าไปแล้ว ลงโทษไปแล้ว พี่ก็เมตตาฉันหน่อยแล้วกันนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ........”

จางกุ้ยเฟินก็ยักคิ้ว แล้วถามเอาเรื่องว่า “กูปล่อยมึงไป แล้วใครสามารถทำให้แม่กูที่ตายไป ฟื้นขึ้นมาได้ล่ะ? มึงรู้ไหมว่าแม่กูดื่มยาฆ่าแมลง แล้วสุดท้ายต้องนอนหายใจไม่ออกอยู่บนเตียง สภาพนั้นมันน่าอนาถขนาดไหน? ”

หม่าหลันก็พูดน้ำหูน้ำตาไหลว่า “พี่จางคะ....ฉันรู้ว่าพี่เป็นกตัญญู แต่ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายแม่ของพี่นะ......”

จางกุ้ยเฟินก็ด่าอย่างโมว่า “ยังจะมาพูดมากกับกูอีกรึ? กูจะบอกให้นะ แม่กูต้องทำทำร้าย เพราะลูกสะใภ้ที่อกตัญญูแบบมึง ดังนั้นพอกูเจอคนแบบมึง กูก็รู้สึกรังเกียจ！มึงควรจะดีใจที่ตอนนี้ไม่ใช่สมัยโบราณ ไม่เช่นนั้นกูเอามีดฟันให้ตาย เพื่อทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ไปแล้ว！”

นายหญิงใหญ่เซียวที่อยู่ด้านข้าง ก็ส่งเสียงไม่พอใจอย่างสะใจ แล้วพูดว่า “จางกุ้ยเฟินพูดถูกต้องที่สุด！ผู้หญิงแบบนี้ ในสมัยโบราณ สมควรถูกจับใส่คอกหมูถ่วงน้ำ！คอกหมูไม้ไผ่สานน่ะ เอามันใส่ไว้ข้างใน มัดหินถ่วงไว้หลายๆ ก้อน แล้วโยนลงแม่น้ำไป ให้มันจมน้ำตาย！”

หม่าหลันก็กลัวจนไม่กล้าส่งเสียง และไม่กล้ากินข้าว ได้แต่ก้มหน้าอยู่ตรงหน้าจางกุ้ยเฟิน เหมือนกับเด็กที่ทำผิด

จางกุ้ยเฟินเอาหมั่นโถชิ้นสุดท้ายปาดโจ๊กคำสุดท้ายของตนเอง เพื่อกวาดเอาเศษโจ๊กออกให้หมด แล้วกินมันลงไป

จากนั้น เธอก็พูดอย่างคาใจว่า “เฮ้อ เหมือนจะยังกินไม่อิ่ม”

ในตอนนี้ นักโทษหญิงคนหนึ่งก็ชี้ไปยังลังพลาสติก แล้วพูดว่า “พี่เฟิน ในนั้นยังเหลืออีกชุดไงคะ? พี่ก็กินมันไปให้หมดเลยสิ！”

จางกุ้ยเฟินแกล้งยิ้ม แล้วมองหม่าหลัน พร้อมถามอย่างหัวเราะว่า “เฮ้อหม่าหลัน กูจะกินอาหารเช้าของมึง คงจะไม่ว่าอะไรนะ? ”

“ไม่ว่าค่ะ ไม่ว่า！” หม่าหลันมีหรือจะกล้าพูดคำว่า ไม่? ได้แต่พยักหน้ารัวๆ ไป