ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 75

บทที่ 75 ผมคือคุณชายตระกูลเย่

ฝ่ามือของป้าหน้าเหลืองตกลงไปบนใบหน้าของเซียวชูหรัน ทันใดนั้นก็ทำให้เซียวชูหรันได้สติกลับมาเล็กน้อย

เธอจับแก้มไว้ แล้วมองผู้หญิงที่ดูร้ายกาจและโหดเหี้ยมตรงหน้า แล้วเอ่ยถามขึ้น "คุณเป็นใคร คุณจะทำอะไร? "

ป้าหน้าเหลืองกัดฟันพูด "ฉันจะทำอะไร? ฉันจะตีนางเมียน้อยอย่างแกให้ตาย! "

พูดจบ เธอก็ตะโกนเรียกบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ "มีดล่ะ? เอามาให้ฉัน! ฉันจะไปกีดหน้าของนางเมียน้อยคนนี้! "

"ครับ คุณหนูใหญ่! "

บอดี้การ์ดคนนั้นควักมีดแหลมออกหนึ่งเล่ม แล้วพูดด้วยความเคารพ "คุณหนูใหญ่ นางผู้หญิงแพศยาแบบนี้ อย่ามาแปดเปื้อนมือของคุณหนูเลย ผมจัดการเองครับ! "

ป้าหน้าเหลืองยกมือแล้วตบหน้าเขาไปหนึ่งที แล้วแย่งมีดมาจากมือของเขา พร้อมก่นด่า "แม่งเอ้ย เวลานี้ยังจะมาพูดมากกับฉันอีก? "

บอดี้การ์ดรีบคุกเข่าลง แล้วพูดด้วยความตกตะลึง "คุณหนูใหญ่ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะ! "

ป้าหน้าเหลืองจึงถีบเขาหนึ่งที แล้วพูดด้วยความโมโห "ไสหัวไปให้พ้น! "

พูดจบ จึงเอามีดและกำลังจะกรีดหน้าของเซียวชูหรันให้เสียโฉม

เซียวชูหรันตกใจจนทั้งร่างสั่นเทา แล้วอยากจะหลุดพ้นจากเธอ ทว่าร่างกายกับถูกบอดี้การ์ดควบคุมไว้ จึงไม่สามารถขยับได้ อีกทั้งร่างกายของเธอยังอ่อนแอมาก จึงไม่สามารถออกแรง

ในเวลาที่สำคัญแบบนี้ จู่ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นเสียงดัง "วางมีดลงเดี๋ยวนี้! "

ป้าหน้าเหลืองจึงหันไปมองทันที ชายหนุ่มคนหนึ่งพาคนเสื้อดำสิบกว่าคนพุ่งเข้ามา!

"แกคือใคร มายุ่งห่าอะไร กล้ายุ่งเรื่องของฉันหรอ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? "

เย่เฉินกัดฟันพูด "กูจะสนใจว่ามึงเป็นใครไปทำไม! "

พูดจบ จึงรีบพุ่งเข้าไป แล้วใช้ขาถีบผู้หญิงคนนั้นออกไปไกลๆ

พอเห็นเย่เฉิน เซียวชูหรันร้องไห้เสียงดัง แล้วตะโกนเสียงดัง "ที่รัก ช่วยฉัน......."

เย่เฉินถ่ายโอนชี่ที่เรียนจากตำราเก้าเสวียนเทียน แล้วรวบรวมพลังเรกิทั้งหมดในร่างกายไปอยู่บนหมัด จู่ๆ ก็ออกหมัดไปยังบอดี้การ์ดสองคนที่จับกุมภรรยาไว้

ปัง!

สองคนนี้จู่ๆ ก็พุ่งไปไกล แล้วกระแทกลงบนผนัง แล้วหมดสติไป!

เซียวชูหรันไม่ถูกคนควบคุมอีกต่อไป ทว่าสองขากลับหมดแรง แล้วล้มลงบนพื้นทันที

เย่เฉินพลันเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วมองใบหน้าของเธอที่มีรอยฝ่ามือประทับอยู่หนึ่งรอบ ภายในใจเหมือนมีเลือดหยดออกมา!

"ชูหรัน คุณวางใจเถอะ! สามีจะต้องแก้แค้นแทนคุณเอง! "

เซียวชูหรันร้องไห้ไม่มีเสียงอย่างทรมาน แล้วรีบกอดเย่เฉินไว้ พร้อมร้องไห้ออกมา "สามี.......สามีคุณพาฉันกลับบ้านหน่อยเถอะ......."

เย่เฉินตบแผ่นหลังเธอเบาๆ แล้วปลอบโยนขึ้น "วางใจเถอะ สามีจะพาภรรยากลับไปเดี๋ยวนี้ ไม่มีใครสามารถทำร้ายภรรยาอีก! "

ขณะที่พูด ในมือจึงแผ่ซ่านชี่ออกมา ทำให้เซียวชูหรันหลับใหลไปอย่างสนิท

เย่เฉินวางเซียวชูหรันไปไว้บนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง แล้วพูดกับเฉินจื๋อข่าย "ปกป้องภรรยาของฉันให้ดี! "

เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม "คุณชายวางใจเถอะ ถ้าภรรยาของคุณชายเกิดบาดเจ็บในมือของผม ผมจะหิ้วหัวกลับมาเจอคุณชายเอง! "

เย่เฉินหันไปมองป้าหน้าเหลืองที่ถูกตัวเองถีบไปไกลๆ จึงจับเธอขึ้นมาจากพื้น แล้วใช้หมัดชกใส่หน้าของเธอแรงๆ "แกตบภรรยาของฉันใช่ไหม? "

ใบหน้าของป้าหน้าเหลืองเต็มไปด้วยเลือดสด แล้วก่นด่าด้วยเสียงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงและแหบแห้ง "แกกล้าต่อยฉันหรอ! แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะฆ่าแก! "

พูดจบ เธอก็หันไปตะโกนใส่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ "ฆ่ามันเดี๋ยว! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้! ใครฆ่ามันได้ ฉันจะให้หนึ่งล้าน! "

บอดี้การ์ดสองสามคนจึงรู้สึกตื่นเต้น แล้วพุ่งเข้าไปทันที

เย่เฉินมองลูกน้องของเฉินจื๋อข่ายด้วยสีหน้าที่แสดงอารมณ์ใดๆ "ลงมือฆ่า! ฆ่าให้สิ้นซาก! "

คนเสื้อดไม่กี่คนรีบควักปืนดำออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วชี้ปากกระบอกไปที่บอดี้การ์ดเหล่านั้น!

บอดี้การ์ดพวกนั้นฝันก็ยังนึกไม่ถึง กลุ่มคนเสื้อดำที่มาพวกนี้ ต่างก็มีปืนพกมาด้วย!

อีกทั้ง ทักษะการใช้ปืนของพวกเขานั้นดีมาก!

ปืนทุกอันยิงเข้าไปในกลางกะโหลกศีรษะของบอดี้การ์ดทั้งหมด!

กลางกะโหลกศีรษะของทุกคนต่างก็ถูกกระสุนยิงจนพุ่งกระฉูด!

ป้าหน้าเหลืองจู่ๆ ก็รู้สึกตกตะลึงไปทันที "พวกแก......พวกแกเป็นใคร? "

เย่เฉินแสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น "ฉันคือสามีของเซียวชูหรัน! "

โจวเทียนเหายืนเอ๋ออยู่ด้านข้างรู้สึกตกใจจนขาทั้งสองข้างสั่นเทา "แก.......แกก็คือลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลฝ่ายหญิง......แก.......ทำไมแก......."

"ปัง! "

คนเสื้อดำหนึ่งคนจึงยกมือยิงปืนอย่างไม่ลังเลใจ

ทันใดนั้น ในกางเกงของโจวเทียนเหาจึงมีเลือดพุ่งกระฉูดออกมา......

อวัยวะของเขา หักแล้ว!

เย่เฉินพูดขึ้นอีกครั้ง "ตีกระดูกสันหลังของเขาให้หัก ฉันจะให้เขาลายเป็นอัมพาต ตลอดชีวิตขยับได้แค่คอ! "

คนเสื้อดำที่เปิดในตระกูลฝึกวิชาการต่อสู้สองคนจึงรีบเดินหน้า แล้วใช้หมัดชกไปยังกระดูกสันหลังของโจวเทียนเหา

ทำให้เกิดเสียแกร่ก!

โจวเทียนเหารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส!

ทว่าความเจ็บอย่างแสนสาหัสนั้นรู้สึกแค่หนึ่งวินาที!

วินาทีต่อไป!

โจวเทียนเหารู้สึกว่าส่วนที่อยู่ถัดจากคอนั้นไม่รู้สึกอะไรอีก!

หรือว่าจะเป็นอันพาตขั้นรุนแรง?

งั้นชาตินี้ตัวเองคงต้องนอนติดเตียงแล้วใช้ชีวิตรอดไปวันๆ ใช่ไหม?! แม้แต่ความสามารถในการพลิกตัวก็ยังไม่มี! แม้กระทั่งจะควบคุมแรงให้ใหญ่และเล็กก็ยังไม่มีความสามารถที่จะทำได้!

คนเสื้อดำมองเย่เฉิน แล้วเอ่ยถาม "เหมือนกัน ป้าหน้าเหลืองนี่จะจัดการยังไง? "

เย่เฉินทำสีหน้าเลือดเย็น "เหมือนเดิม! ให้พวกมันสองผัวเมียกลายเป็นคู่ที่มีชีวิตที่ตายทั้งเป็น! "

เฝิงเสี่ยนรู้สึกตกใจจนเป็นบ้า แล้วจับผมพลางกรีดร้องด้วยเสียงแหลม แล้วตะโกนให้อภัยอย่างเสียงดัง

ทว่าเย่เฉินไม่มีทางให้โอกาสเธอ

กล้าแตะต้องของรักของตนเอง แค่ตายสถานเดียว!

ไม่!

ปืนหนึ่งนัดก็ฆ่าพวกเขาจนตาย นี่มันจะง่ายไปหน่อยไหม!

ทำให้พวกเขาตายทั้งเป็น ถึงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!