ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 78

บทที่ 78 งานประมูลเจิงเป่าเก๋อ

หม่าหลันได้ยินว่าให้กำไล มีมูลค่าห้าหกร้อยล้าน ทันใดนั้นนัยน์ตาเปล่งประกายแสง!

"กำไล? อยู่ไหน? ให้ฉันดูหน่อย! "

ภายในใจลึกๆ ของเย่เฉินระมัดระวังมาก ปากพูดขึ้น "พ่อ กำไลนั้นอยู่ในห้องนอน แต่ว่านี่ผมกำลังคิดว่าจะคืนกลับไป"

"คืนกลับไป? " หม่าหลันอดขมวดคิ้วไม่ได้ "สมองของแกป่วยหรือไง? ของห้าหกล้านแล้วยังจะคืนงั้นหรอ? "

เย่เฉินพูด "ผมแค่ช่วยคนอื่นเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น คนอื่นให้ของอันล้ำค่าขนาดนี้นี้ คงจะไม่เหมาะสม"

"มีอะไรเหมาะสมไม่เหมาะสมเล่า! " หม่าหลันพูดขึ้น "เขากล้าให้เราก็ต้องกล้ารับ! กำไลล่ะ? ถ้าแกไม่กล้าเอา ฉันเอาเอง! "

เย่เฉินรู้ว่าแม่ยายคนนี้ต้องไม่ได้คิดเรื่องดีอะไรแน่นอน กำไลนั้นจริงๆ ตัวเองเตรียมไว้เพื่อให้เซียวชูหรัน แค่ไม่ได้มีโอกาสเหมาะสมให้เธอสักพัก ดังนั้นจึงได้เก็บไว้

นึกไม่ถึง พ่อตากลับปากไวมากจริงๆ แปบเดียวก็พูดทุกอย่างออกมา

กลับไม่ใช่เพราะว่าเย่เฉินเสียดายกำไลหลายล้านอันหนึ่ง ยังไงในบัตรของเขาก็มีเงินเกือบหมื่นล้าน กำไลอะไรพวกนี้จะไม่มีปัญญาซื้อหรือไง?

ทว่าที่สำคัญคือ เขารู้สึกว่าแม่ยายคนนี้ของตัวเอง ไม่สมควรที่จะใส่ของแพงขนาดนั้น นิสัยที่ปากร้าย แล้วยังชอบเอาเปรียบชาวบ้านจนๆ แค่ให้เธอใส่กำไลไม่กี่หมื่นก็ถือว่าดีต่อเธอแล้ว

ทว่า เวลานี้แม่ยายหม่าหลันกลับไม่ยอมพลาดโอกาสแบบนี้ไป

กำไลห้าหกล้าน ใส่ออกไปจะมีหน้ามีตาแค่ไหน?

ดังนั้นเธอเลยเร่งเร้าขึ้นไม่หยุด "กำไลล่ะ? เอาออกมาดูหน่อยสิ! "

เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆ ก็รู้ กำไลนี้ถ้าเอาออกมาจริงๆ แล้วถึงในมือของแม่ ก็คงไม่สามารถเอากลับมาได้แล้ว

ดังนั้นเธอจึงพูด "แม่ ไหนๆ ก็เตรียมตัวคืนเตรียมตัวคืนให้คนอื่นแล้ว เราก็อย่าเอามาดูเลย ไม่งั้นเกิดเอาออกมากระแทกโดน คงไม่รู้ว่าจะบอกคนอื่นยังไง"

"จะคืนให้จริงหรอ? " หม่าหลันรู้สึกกระวนกระวาย แล้วเตรียมตัวลุกขึ้นมาสั่งสอน "สมองของพวกแกนี่มันมีแต่ขี้เลื่อยใช่ไหม? "

เซียวชูหรันรู้ แมต้องอยากจะโวยวายไม่ว่าด้วยเหตุผลแน่นอน ดังนั้นจึงพูดอย่างยืนหยัด "แม่ แม่อย่าพูดเลย หนูได้ปรึกษาหารือกับเย่เฉินแล้ว เรื่องนี้ให้เป็นไปตามนี้เถอะ"

หม่าหลันก็รู้นิสัยของเซียวชูหรัน ถ้าเธอยังคงดื้อดึงว่าจะคืนสินค้า ตัวเองไม่สามารถขัดขวางได้หรอก

พอนึกถึงของล้ำค่าหลายล้านออกไปต้องถูกคืนกลับไป เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจจนน้ำตาไหล แล้วร้องไห้พูดขึ้น ""ลูกเขยคนนี้ไม่ได้เรื่องก็ช่างมันเถอะ ลูกสาวกับฉันไม่ได้มีใจดวงเดียวกันอีก งั้นฉันยอมตายไปดีกว่า! "

เซียวชูหรันคีบเนื้อให้แม่ แล้วพูด "พอเถอะแม่ วันข้างหน้าฉันจะซื้อกำไลให้แม่เอง"

"นี่แกพูดเองนะ! "

.......

งานประมูลคนวันนี้

เย่เฉินจึงออกจากห้อ แล้วมาถึงห้องรับแขก เซียวฉางควนรู้สึกรอไม่ไหวแล้ว พอเห็นเขาเข้ามาต้อนรับด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

"เย่เฉิน พวกเราไปกันเถอะ อย่าไปถึงสายล่ะ"

พอรู้ว่าจะได้ไปงานประมูล เซียวฉางควนหลับไม่ได้ทั้งคืน และรอเย่เฉินอยู่ตรงโน่น พอเห็นเย่เฉินออกมา จึงรีบลากเขาเดินไป

เจิงเป่าเก๋อเป็นกลุ่มคนหนึ่งที่ชื่นชอบในการเล่นวัตถุโบราณ จึงได้สร้างสมาคมเล่นวัตถุโบราณ ค่ายหลักๆ ของมันจึงอยู่ที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งที่มีทิวทัศน์เป็นเขตชานเมือง

นายกสมาคมมีที่มาใหญ่ ได้ยินว่าเป็นเจ้าของกิจการอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ของจังหวัด ชื่นชอบในวัตถุโบราณ จึงลงต้นเงินหนึ่งร้อยล้าน แล้วรวบรวมบุคคลในโลกธุรกิจที่ชื่นชอบในการเล่นวัตถุโบราณ แล้วจึงก่อตั้งเป็น "เจิงไป๋เก๋อ"

เย่เฉินและเซียวฉางควนถึงประตูคฤหาสน์ของเจิงเป่าเก๋อ พอจอดรถเสร็จ ก็ลงจากรถ แล้วเงยหน้ามองไปทั่วทุกทิศ

ทิวทัศน์รอบข้างสงบดั่งที่คาดไว้จริงๆ แล้วเคล้าด้วยความหรูหรา อีกทั้งรถที่จอดไว้นอกประตูต่างก็มีรถหรูจอดอยู่ รถที่ถูกที่สุดก็เป็นพอร์เชอ

ส่วนเย่เฉินขับรถบีเอ็มดับเบิลยูซีรีส์ 5 มา เหมือนไก่เขาที่เข้าไปในคอกหงส์ ทำให้เป็นที่ดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ