ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 79

บทที่ 79 ฉันว่าแกถึงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว

เซียวไห่หลงลงไม้ลงมือได้อย่างว่องไว แล้วเย่เฉินกลับหลบไปด้วยความง่ายดาย

จากนั้น เขาก็พลิกมือของจับข้อมือของเซียวไห่หลงไว้ แล้วสะบัดเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มพูดด้วยความเย็นชา "ทำไม? แผลบนมือของนายหายหรือยัง? พอแผลหายแล้วก็ลืมความเจ็บปวดหรอ? "

ทันใดนั้นเซียวไห่หลงได้ถึงแรงอันใหญ่หลวงถาโถมเข้ามา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถอยไปด้านหลังสองก้าว ภายในใจรู้สึกทั้งเครียดทั้งตกใจ

แรงมือของไอ้หมอนี่ไม่เล็กจริงๆ!

ภายในใจรู้ว่าเย่เฉินต้องไม่ใช่คู่แข่ง เซียวไห่หลงจึงก่นด่าด้วยความเลือดเย็น "แม่งเอ้ย ไอ้สวะแกรอก่อน ตอนนี้จะไปเรียกผู้จัดการมาไล่แกออกไปเดี๋ยวนี้! "

พูดไป เซียวไห่หลงหันไปตะโกนใส่ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ

ไม่นาน ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดสูทอันสง่าสาวเท้ามา ด้านหลังมีบอดี้การ์ดสองคน

ชายวัยกลางคนมีท่าทางที่ไม่เหมือนทั่วไป แล้วคลี่ยิ้มอ่อนๆ พลางพูดกับเซียวไห่หลง "คุณเซียวครับ มีอะไรจะสั่งการครับ? "

"ผู้จัดการ เช็คการ์ดเชิญของพวกเขาสองคนให้ที" เซียวไห่หลงยื่นมือชี้ไปที่เย่เฉิน แล้วพูดด้วยความไม่พอใจ "ผมสงสัยว่าการ์ดเชิญของพวกเขาสองคนเป็นของปลอม"

เพื่อที่จะปิดข้อมูลส่วนตัวของแขก การ์ดเชิญทุกๆ ใบไม่มีชื่อของแขก แค่จะมีหมายเลขเท่านั้น

หลังจากที่ป้อนหมายเลขเข้าไปในแอปมือถือ ก็จะสามารถสืบหารายชื่อของแขกที่มาร่วมงาน

ผู้จัดการเห็นเซียวไห่หลงใส่เสื้อผ้าที่หรูหรา ก็รู้ว่าเขาคือคนของตระกูล จึงหันไปมองเย่เฉิน กลับสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา จึงเผยยิ้มอันเย้ยหยันออกมา แล้วพูดกับเย่เฉิน "ได้โปรดแสดงการ์ดเชิญ ผมจะเช็คดู"

ถึงแม้ท่าทางของเขาจะเกรงอกเกรงใจ ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยการดูหมิ่น

เพราะว่าเย่เฉินสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดา แค่มองจากภายนอก ก็ไม่เหมือนเป็นแขกคนสำคัญที่เข้ามาในเจิงเป่าเก๋อได้

เย่เฉินก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ดูหมิ่นของฝ่ายตรงข้าม แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองใจ จึงได้พูดด้วยความเย็นชา "หากฉันไม่ให้ล่ะ"

ผู้จัดการไอแห้งๆ หนึ่งที นัยน์ตาเย็นชาขึ้น แล้วเอ่ยถามต่อ "งั้นถามได้ไหมว่าคุณเป็นสมาชิกตระกูลใดในเมืองจินหลิง"

เย่เฉินยังไม่ทันพูดออกมา เซียวไห่หลงก็แย่งพูดก่อน "เขาคือคนของตระกูลเซียวของพวกเรา ไม่ใช่ เขาคือลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเซียวของพวกเรา จริงๆ ก็ไม่ถือว่าเป็นคนของตระกูลเซียวหรอก พูดความจริง ก็ถือว่าเป็นหมาตัวหนึ่งของพวกเรา! "

"เขยแต่งเข้า" ประโยคนี้ ทำให้ผู้จัดการเดาออกคร่าวๆ แล้ว

คนที่มีฐานะในเมืองจินหลิง จะเป็นเขยแต่งเข้าได้ไง

ผู้จัดการทำสีหน้าที่หม่นหมอง แล้วพูดขึ้น "พูดมาเถอะ คุณเข้ามาได้ยังไง? "

การต้องเผชิญกับสายตาที่สืบสวนของคนกลุ่มนี้ เย่เฉินรู็สึกไร้ความอดทน การกระทำที่แบ่งแยกแขกของเจิงเป่าเก๋อเป็นหลายระดับ ก็ทำให้เขารู้สึกผิดหวังอย่างมาก

เขาจึงพูดด้วยความเย็นชา "แน่นอนว่าฉันต้องเดินเข้ามาสิ"

ผู้จัดการรู้ถึงฐานะอันต่ำต้อยของเย่เฉิน ก็ไม่ได้ลองเชิงอีก แล้วพูดด้วยความเย็นชา "หากคุณไม่ทำตามกฎระเบียบ แล้วเอาการ์ดเชิญมาให้ผมตรวจเช็ค งั้นผมคงทำได้เพียงเชิญคุณออกไป"

พูดจบ เขาจึงผายมือ บอดี้การ์ดสองคนตอบกลับแล้วเดินหน้ามาทันที จากนั้นก็ล้อมเย่เฉินไว้ด้วยความโหดเหี้ยม

เซียวฉางควนเห็นสถานการณ์แบบนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกกระวนกระวาย

เขากลัวว่าการ์ดเชิญจะมีปัญหาจริงๆ ดังนั้นจึงพูดกับเย่เฉินด้วยความเร่งรีบ "เย่เฉิน ฉันว่าพวกเราอย่าสร้างเรื่องอะไรเลย รีบกลับกันเถอะ"

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยถามด้วยความคาดคิดไม่ถึง "พ่อ พ่อไม่ใช่ว่าจะดูการประมูลหรอ? "

เซียวฉางควนส่ายหัว แล้วพูดขึ้น "ไม่ไปแล้ว สถานที่แบบนี้ทีแรกก็ไม่ใช่ที่ที่พวกเราควรมา เดี๋ยวถูกคนอื่นไล่ออกไป ยิ่งเสียหน้าเข้าไปกันใหญ่......."

เย่เฉินเห็นพ่อตาตัดสินใจแล้ว ก็ไม่พูดไม่จาอีก เลยพยักหน้า แล้วพาเซียวฉางควนเดินออกไปด้านนอก

ก็แค่งานประมูลงานหนึ่งเท่านั้น ไม่มีทางเข้าตาของตัวเองตั้งแต่ตอนแรก ไหนๆ พ่อตาบอกว่าไม่อยากดูแล้ว งั้นตัวเองก็ไม่ต้องอยู่ต่อที่นี่ แล้วถูกคนพวกนี้หาเรื่องหรอก

สำหรับซ่งหวั่นถิง หากเธอถามถึงตัวเอง ตัวเองจะบอกโดยตรงว่างานของตระกูลซ่งของเธอ เกรงว่าผมจะเอื้อมไม่ถึง!

จากนั้น เขากับพ่อตาจึงหันหลังเดินจากไปพร้อมกัน

เซียวไห่หลงที่อยู่ด้านหลังหัวเราะเสียงดัง "ฮ่าๆๆ ไอ้ผู้ชายธรรมดา กลัวแล้วหรอ? ละลายใจใช่ไหม? กลับยังกล้าแอบเข้ามาในงานประมูลตระกูลซ่งอีก รนหาที่ตายจริงๆ! "

เย่เฉินไม่สนใจเขา แล้วสาวเท้าออกไปด้านนอก

หลังจากฟังจบ ซ่งหวั่นถิงขมวดคิ้วขึ้น แล้วมองเป่าฟู่กุ้ยในพริบตาเดียว แล้วพูดขึ้น "เจ้าของร้านไป่ ฉันไปหาคุณเย่ก่อน ที่นี่ปล่อยให้คุณจัดการ เรื่องนี้ หวังว่าคุณจะให้คำตอบที่พอใจให้กับฉัน"

เป่าฟู่กุ้ยพยักหน้าไม่หยุด แล้วมองซ่งหวั่นถิงที่จากไป ใบหน้าเคล้าด้วยความหม่นหมอง แล้วมองผู้จัดการคนนั้น "แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? แม้กระทั่งแขกวีไอพีที่คุณหนูซ่งเชิญมายังกล้าผิดใจด้วย?? "

ขาทั้งสองข้างของผู้จัดการอ่อนแรง แล้วรีบคุกเข่าลง แล้วชี้ไปยังเซียวไห่หลงที่อยู่ไม่ไกลแล้วตะโกนร้องไห้ "เจ้าของร้านเป่า ผมไม่ได้ตั้งใจ เพราะไอ้หมอนั่นมันทำร้ายผม! "

เป่าฟู่กุ้ยถีบลงใบหน้าของผู้จัดการอย่างรุนแรง แล้วทำให้ตัวเขาพลิกคว่ำอยู่บนพื้น แล้วก่นด่า "ยังจะดูถูกคนหนึ่งอีกสิ ตอนนี้รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ฉันเห็นหน้าแกอีก! อีกอย่าง วันนี้ทุกอย่างที่ทำให้เสียดาย ตามเงื่อนไขของสัญญาการว่าจ้าง ให้แกจ่ายค่าเสียหายทั้งหมด ถ้าขาดไปบาทเดียว ฉันจะทำให้แกตาย! "

"เจ้าของร้าน......ยกโทษให้ผมเถอะ......."

ผู้จัดการรู้สึกตกใจจนไม่น้อย นี่เสียหายไปไม่น้อยเลย ถ้าจะให้ชดใช้ทั้งหมด ตัวเองเอาทรัพย์สินทั้งหมดมาใช้คืนก็ยังไม่พอเลย

"ควรจะชดใช้เท่าไหร่ ทหารจะบอกแกเอง" เป่าฟู่กุ้ยพูดด้วยความเย็นชา

ผู้จัดการรู้สึกท้องฟ้าหมุนวนผืนดินพลิกกลับ แล้วคุกเข่าพลางหมอบกราบขอโทษไม่หยุด

เป่าฟู่กุ้ยถีบเขาหนึ่งทีด้วยความเกลียดแค้น แล้วส่งสายตาให้กับบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านซ้ายและด้านขวา แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ "เอาตัวออกไป แล้วตีขาของมันให้หัก! ใครสั่งให้เขาไม่มีตาเอง! "

เขาอยู่ในโลกธุรกิจมาหลายปี โดยธรรมชาติแล้วก็ไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร ต่อหน้าทุกคนอาจจะไม่แสดงออกมา ทว่าถ้าอยู่เป็นการส่วนตัว ก็ไม่เคยอภัยง่ายๆ!

"เจ้าของร้าน ผมผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้อีกสักครั้ง......." ผู้จัดการรู้สึกตกใจจนฉี่ราด แล้วพยายามขอให้อภัย

บอดี้การ์ดทั้งสองพุ่งเข้ามา แล้วจับแขนลากเขาไป

เป่าฟู่กุ้ยถึงจะมองไปยังเซียวไห่หลง แล้วบอกกับคนข้างๆ "ไป ไปลากตัวเซียวไห่หลงมาให้ฉัน! "

เซียวไห่หลงรู้สึกได้ใจในเวลานี้ พอได้ยินว่าเจ้าของร้านเจิงเป่าเก๋อจะมองหน้าตัวเอง สีหน้าจึงรื่นเริงมาก

ใครก็รู้ว่าเจ้าของร้ายเจิงเป่าเก๋อมีภูมิหลังที่ลึกลับ นี่ถ้าสามารถสานความสัมพันธ์และเลียแข้งเลียขาได้ วันข้างหน้าต้องได้ผลประโยชน์แน่นอน!

แล้วเดินไปถึงตรงหน้าของเป่าฟู่กุ้ย เซียวไห่หลงพูดด้วยความเคารพ "อั๊ยโย เจ้าของร้านเป่า สวัสดีครับ! กระผมได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว วันนี้ได้เจอ ช่างเป็นบุรุษที่สูงส่งและโดดเด่นจริงๆ สมดั่งคำร่ำลือจริงๆ! "

เป่าฟู่กุ้ยกัดฟันกรอด แล้วใช้ขาถีบเซียวไห่หลงไปไกลๆ แล้วก่นด่า "แม่งเอ่ย เซียวไห่หลงใช่ไหม แม้กระทั่งแขกของคุณหนูซ่งพวกเราแกยยังกล้าทำผิดด้วย ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม! "