ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 80

บทที่ 80 เข้าใจผิดอย่างรุนแรง

ทีแรกเซียวไห่หลงก็ถือโอกาสอยากจะสานความสัมพันธ์ของเป่าฟู่กุ้ย ทว่าต่อให้ฝันไปก็นึกไม่ถึง เป่าฟู่กุ้ยจู่ๆ กลับแตะตัวเองไปไกล

เขากลิ้งไปหลายรอบ นี่ตัวของเขาถึงจะอยู่อย่างมั่นคงไปได้ แล้วนั่งอยู่บนพื้นด้วยมือไม้ที่อยู่วางอย่างประหม่า "เจ้าของร้าน นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไรเข้าใจผิดไปหรือเปล่า......."

คนอื่นที่อยู่ในสถานการณ์ก็มองจนเอ๋อไป

"นี่เป็นคนของตระกูลเซียวใช่ไหม? ทำไมถึงได้สร้างเรื่องบาดหมางกับเจ้าของเป่าล่ะ? "

"เดิมทีตระกูลเซียวก็ไม่มีความสามารถอยู่แล้ว ตอนนี้ไปผิดใจกับเจ้าของร้านเป่า วันข้างหน้าก็คงไม่สามารถอยู่รอดในเมืองจินหลิงแล้วมั้ง? "

ทันใดนั้นผู้คนต่างก็วิพากษ์วิจารณ์

มีคนไม่น้อยมีท่าทีที่อยากจะรอชมเรื่องสนุกๆ แล้วมองเป่าฟู่กุ้ยลงไม้ลงมือกับเซียวไห่หลง

เวลานี้ เป่าฟู่กุ้ยมองเซียวไห่หลงด้วยความโมโห แล้วพึมพำด้วยเสียงเย็นชา "เข้าใจผิด? เข้าใจผิดห่าแม่งหรอ! "

พูดไป ก็ใช้ขาข้างหนึ่งถีบเขาอีกครั้ง แล้วถีบจนเขาต้องร้องโอ้ยๆ

เป่ยฟู่กุ้ยยังไม่หายเกลียด จึงเหยียบอยู่บนอกของเขา แล้วพูดด้วยเสียงเข้ม "ไอ้ชาติมั่ว แกรู้ไหมว่าแกไปผิดใจกับใคร? "

เซียวไห่หลงทำสีหน้าที่งวยงง "ผมก็ไม่ได้ผิดใจกับเจ้าของร้านเป่านี่ นี่มันเข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว......"

เป่าฟู่กุ้ยยกมือแล้วตบหน้าของเขาไปสองที แล้วก่นด่าด้วยความโมโหขีดสุด "ไอ้ชาติหมา คนที่แกผิดใจด้วยสองคน เป็นแขกวีไอพีของคุณหนูซ่ง ฉันฆ่าแกตายก็ยังไม่สามารถทำให้ฉันหายเคียดแค้นได้! "

พูดจบ เขาจึงรีบสั่งการคนที่อยู่ข้างๆ "ลากไอ้สารเลวนี่ออกไปตีสักยกหนึ่ง! อีกอย่าง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นอกจากแขกคนสำคัญสองท่านนั้น พวกเราเจิงเป่าเก๋อห้ามเซียวไห่หลงและคนอื่นๆ ของตระกูลเซียวเหยียบเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ใครกล้าปล่อยพวกเขาเข้ามา ก็ตีขาให้หักทั้งสองข้างเลย! "

จากนั้น เซียวไห่หลงก็ถูกบอดี้การ์ดสองสามคนกระทืบ

พอตีไปสักตั้ง คนพวกนี้จึงลากตัวเขาไป แล้วโยนออกไปข้างนอกเจิงเป่าเก๋อ!

จมูกของเขาทั้งเขียวและบวม เรือนร่างสั่นเทา แล้วรู้สึกตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เขารู้ว่าตัวเองสร้างปัญหาที่ใหญ่หลวง และทำให้ทั้งตระกูลเซียวพลอยซวยไปด้วย!

ทว่าเขาจะไปรู้ได้ยังไง เย่เฉินกลับเป็นแขกที่ซ่งหวั่นถิงเชิญมา?

เขามีสิทธิ์อะไรไปรู้จักกับคุณหนูใหญ่ตระกูลซ่ง!

ไอ้สวะคนนี้ มีสิทธิ์อะไรได้รับความโปรดปรานจากซ่งหวั่นถิง!

.........

หลังจากที่เย่เฉินและพ่อตาออกมา ก็ขับรถไปกลับบ้าน

เซียวฉางควนอยู่บนแล้วถอนหายใจลากยาวบ้างสั้นบ้าง "เย่เฉินหนอ ไม่ใช่ว่าพ่อว่านายนะ ถ้าหาการ์ดเชิญไม่ได้จริงๆ ก็ช่างมันเถอะ ทำไมถึงต้องไปแย่งของคนอื่นด้วย? "

"พ่อ การ์ดเชิญไม่ได้มีปัญหา พวกเขาต่างหากที่ดูถูกคนอื่น......" เย่เฉินอธิบายด้วยความประหม่า

เซียวฉางควนพูดด้วยความโมโห "ถ้านายได้เรื่องหน่อย มีความสามารถหน่อย พวกเขาจะกล้าทำแบบนี้กับพวกเราหรอ? พูดถึงตอนสุดท้าย ก็เพราะว่านายไม่มีความสามารถเกินไป น่าสมเพชเกินไป! "

เย่เฉินส่ายหัว แล้วขี้เกียจไปอธิบายอีก

และในตอนนี้ ด้านหลังมีรถโรลส์รอยซ์ขับมาด้วยความเร็วสูงอยู่หนึ่งคัน หลังจากที่ขับผ่านรถของพวกเขาสองคน ถึงจะลดความเร็วลง แล้วจอดอยู่ข้างถนน

เย่เฉินมองฝ่ายตรงข้ามมาหาตัวเอง จึงได้หยุดรถลง

ขาอันสง่างามสองข้างของซ่งหวั่นถิงก้าวลงมาจากรถ แล้วพูดกับเย่เฉินด้วยความรู้สึกผิด "คุณเย่ เมื่อกี้เรื่องของงานประมูล ต้องขอโทษจริงๆ ฉันเองที่จัดการได้ไม่ดี ได้โปรดอย่าใส่ใจไปเลย"

เย่เฉินส่ายหัว แล้วพูดขึ้น "ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ แค่เจิงเป่าเก๋อต้องดูแลพนักงานดีๆ หน่อย"