ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 81

บทที่ 81 มาขอโทษถึงที่

เมื่อทั้งสองคนกลับมาถึงบ้าน ผู้หญิงทั้งสองคนของบ้านต่างก็ไม่อยู่

แม่บุญธรรมหม่าหลันไปเล่นไพ่นกกระจอกที่ห้องหมากรุกยังไม่กลับมา ส่วนเซียวชูหรันเองก็ยังไม่เลิกงาน

ด้วยเหตุนี้ เย่เฉินจึงกลับไปที่ห้องนอนก่อน เขาหยิบเอาไม้ฟาดสายฟ้าออกมาจากกล่อง

เรกิที่แข็งแกร่งแผ่ออกมาจากไม้ฟาดสายฟ้า

เย่เฉินนักขัดสมาธิบนพื้น พร้อมกับนำไม้ฟาดสายฟ้าวางไว้บนฝ่ามือ ดวงตาทั้งสองข้างปิดลง ก่อนที่ร่างกายของเขาจะปล่อยพลังภายใน “ตำราเก้าเสวียนเทียน” ออกมา แล้วค่อยๆดูดกลืนเอาเรกิเข้าสู่ร่างกาย

เมื่อเขาลืมตาขึ้น ดวงตาทั้งสองของเขาส่องประกาย พลังที่แผ่ออกมาจากร่างกายก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ไม้ฟาดสายฟ้าเลือดมังกรในมือของเขามืดหม่นลงไปบ้างแล้ว

แต่ต่อให้สูญเสียเรกิไป มันก็ยังมีชี่สายฟ้าที่แรงกล้าเหลือเอาไว้เล็กน้อย ซึ่งยังถือว่าเป็นของล้ำค่า

ถ้าหากได้รับการเกื้อกูลจากของล้ำค่าอื่นๆล่ะก็ ตอนนี้เย่เฉินจะสามารถใช้มันเพื่อกลั่นเครื่องมือทางธรรมง่ายๆบางอย่างได้

ตอนที่ออกมาจากห้องก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

ทันทีที่เขามาถึงห้องนั่งเล่น เย่เฉินก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของแม่บุญธรรมหม่าหลันดังขึ้นว่า “ตอนนี้วางมาดใหญ่โตแล้วสินะ ข้าวปลาถึงได้ไม่รู้จักทำ รอให้ฉันมาปรนนิบัติแกอยู่เหรอไง?”

เย่เฉินยิ้มอย่างบูดเบี้ยวพร้อมอธิบายว่า “ขอโทษครับคุณแม่ พอดีตอนบ่ายผมเหนื่อยมากก็เลยเผลอหลับไปน่ะครับ”

“อ่อ การไปร่วมประมูลหรือการใส่ร้ายเซียวไห่หลงกันล่ะที่ทำเอาแกเหนื่อยจนแทบแย่น่ะ?” หม่าหลันพูดอย่างโมโห

เย่เฉินมึนงงไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ผมไม่ได้ใส่ร้ายเซียวไห่หลงเลยนะครับ แม่ได้ยินข่าวมาจากไหนกัน...”

หม่าหลันพูดอย่างเย็นชาว่า “ก็ต้องเป็นนายหญิงใหญ่โทรมาบอกฉันน่ะสิ แค่แกทำตัวขายขี้หน้าก็มากพอแล้ว ยังเดือดร้อนให้เซียวไห่หลงถูกไล่ตะเพิดออกมาอีก นายหญิงใหญ่โทรมาด่าฉันไปตั้งยกใหญ่! แกบอกหน่อยสิ ว่าคนไร้ประโยชน์อย่างแกน่ะ ช่วยทำให้สบายใจด้วยการหาเรื่องให้คนที่บ้านลดๆลงหน่อยจะได้ไหม?”

เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นทันทีว่า “แม่คะ ที่เซียวไห่หลงถูกไล่ออกมา ต้องเป็นเพราะตัวเขาเองทำผิดอะไรแน่ๆ เกี่ยวอะไรกับเย่เฉินกันคะ เย่เฉินไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง?” หม่าหลันโยนตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างโกรธเกรี้ยว “หลังจากที่เซียวไห่หลงกลับมาก็ฟ้องให้ฟัง ว่าเย่เฉินน่ะได้บัตรเชิญมาด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง พอถูกจับได้ก็ไปยั่วโมโหสำนักเจินเป่าเก๋ออีก เดือดร้อนถึงเขาในฐานะคนตระกูลเซียวก็เลยถูกไล่ออกมาเหมือนกัน เจ้าสำนักเจินเป่าเก๋อยังบอกอีกว่าจากนี้ห้ามคนตระกูลเซียวไป ถ้าไปจะตีให้ขาหัก! ครั้งนี้ตระกูลเซียวขายหน้าเป็นที่สุด!”

ในเวลานี้เองเซียวฉางควนถึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ฮึ! บัตรเชิญนั่นไม่ได้มีปัญหาตั้งแรกอยู่แล้ว ผมว่านะต้องเป็นไอ้เซียวไห่หลงนั่นทำผิดเองแน่ๆ แล้วกลัวโดนแม่ดุ ก็เลยยกความผิดให้เย่เฉิน....”

“คุณยังจะช่วยเด็กไร้ประโยชน์นี่พูดอีก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณอยากไปงานประมูลนั่นจะเกิดเรื่องไหม?” หม่าหลันดุพร้อมกับถลึงตามองเซียวฉางควน

เซียวฉางควนรีบสงบปากสงบคำแล้วทานอาหารต่อโดยไม่พูดอะไรอีก

หม่าหลันพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คนไร้ประโยชน์แบบนั้นจะมีคุณสมบัติอะไรไปได้รับบัตรเชิญ ตอนนี้ก็ทำให้เซียวไห่หลงไม่พอใจไปด้วยแล้ว ดูสิว่ามันจะจัดการยังไง...”

ขณะที่เธอยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ

“ขอโทษครับ คุณชายเย่อยู่บ้านไหมครับ?”

หม่าหลันมีสีหน้าตึงเครียดพร้อมกับถลึงตาใส่เย่เฉินอย่างโมโห “แย่แล้ว ต้องเป็นนายหญิงใหญ่มาสอบสวนแน่ ดูสิแกทำเรื่องงามไส้อะไรไว้!”

“ดูก่อนค่อยว่ากันสิคะ” เซียวชูหรันท่าทางเคร่งขรึม เธอลุกขึ้นเดินไปยังประตู

ห้องนั่งเล่นเงียบสงัด หม่าหลันกับเซียวฉางควนลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับคิดไปด้วยว่าจะรับมือกันอย่างไรดี