ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 82

บทที่ 82 วิกฤตตระกูลฉิน

หม่าหลันตื่นเต้นจนแทบแย่!

ของขวัญที่เอามาให้พวกนี้คือเงินทั้งนั้น!

วัตถุโบราณมูลค่าเท่าไรเธอไม่รู้ แต่เหล้าหมาวถายระดับคอลเลคชั่นกล่องนั้นหนึ่งขวดมูลค่าสามสี่แสน กล่องนี้มีอยู่ถึงยี่สิบขวดก็เท่ากับหลายแสน!

ยังมีบุหรี่หวงเห้อโหลวระดับคอลเลคชั่นนั่นอีก หนึ่งมวนราคาห้าพันหยวน หนึ่งกล่องมีห้าสิบมวน สองแสนกว่าหยวน ของสองอย่างนี้รวมกันก็มีมูลค่านับล้านแล้ว!

ให้แล้วก็อย่าเสียของ!

อีกอย่าง ถือบัตรรอยัลวีไอพีสองใบนี้ เธอยังมีหน้ามีตาไปอวดต่อหน้าเหล่าเพื่อนสนิทได้ด้วย!

เซียวชูหรันเห็นท่าทีหลงใหลในความมั่งคั่งของหม่าหลัน ก็พูดอย่างจนปัญญาว่า “แม่คะ.....”

หม่าหลันถลึงตาใส่เธอ “ทำไม? คนให้ของขวัญมาฉันจะรับไว้ไม่ได้เหรอ?”

เซียวชูหรันพูดว่า “ความหมายของหนูคือไม่ควรรับนะคะ ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องอะไรกันแน่ จะรับของขวัญชิ้นใหญ่แบบนี้มาได้ยังไงกัน”

ในตอนนั้นเอง เย่เฉินก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ของขวัญขอโทษพวกนี้ ควรรับไว้”

ชายวัยกลางคนถอนหายใจอย่างโล่งอก

ก่อนจะมา เจ้าสำนักได้กำชับเอาไว้ด้วยตนเองว่าถ้าหากคุณชายเย่ไม่รับของพวกนี้ งั้นเขาก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว

เมื่อเย่เฉินหันมองกลับไป ก็เห็นหม่าหลันขนย้ายเหล้าและบุหรี่เข้าห้องอย่างเบิกบานใจ ก่อนจะทั้งดูทั้งลูบคลำแจกันโบราณนั่นอยู่ใต้โคมไฟ เขาทำได้แค่ส่ายหน้าในใจแล้วพูดกับชายวัยกลางคนว่า “พวกคุณกลับไปก่อนเถอะครับ”

“ก็ได้ครับ กระผมขอไม่รบกวนการพักผ่อนของคุณชายเย่แล้ว”

เย่เฉินปิดประตูแล้วหันหลังกลับ ก่อนจะต้องพูดอย่างอึ้งๆว่า “พวกคุณมองผมทำไมกันครับ”

เขาเห็นคนสามคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับดวงตาหกดวงที่กำลังจ้องเขม็งมาที่เขา

แม่บุญธรรมหม่าหลันไอแห้งๆก่อนแสดงใบหน้าปะรอยยิ้ม แล้วถามขึ้นว่า “เย่เฉิน นายไปผูกมิตรกับสำนักเจินเป่าเก๋อตั้งแต่เมื่อไรกัน? ทำไมพวกเขาต้องวิ่งเอาของขวัญขอโทษมาให้ถึงบ้านเราด้วยล่ะ?”

เย่เฉินส่ายหน้า “แม่เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ผมไม่ได้มีมิตรภาพกับพวกเขาหรอกครับ เหตุผลที่พวกเขามอบของขวัญขอโทษเป็นการชดเชยน่ะ หลักๆคือการให้บริการที่ดีของสำนักเจินเป่าเก๋อ พนักงานของพวกเขาทำผิดพลาด เถ้าแก่เองก็เป็นคนที่ผู้คนสรรเสริญมาก เพราะงั้นถึงได้ชดใช้มามากขนาดนี้....”

หม่าหลันโกรธขึ้นมาอีกในพริบตา เธอตึงหน้าพร้อมพูดว่า “ฉันก็นึกว่าแกจะมีอนาคต ประจบสอพลอคนใหญ่คนโตได้สำเร็จ ไม่คิดเลยว่าที่แท้เป็นพวกเขาบริการดีอยู่แล้ว....”

เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆมีความสงสัยเล็กน้อย ทางนั้นส่งของขวัญราคาแพงหรูหราขนาดนี้มาแค่เพราะมีบริการที่ดีกับต้องการชดเชยให้เย่เฉินจริงๆเหรอ?

แต่ว่า การได้รับของขวัญกองใหญ่นี่มา ก็ทำให้อารมณ์ของหม่าหลันดีขึ้นมาไม่น้อย ในที่สุดก็เลิกเล็งเป้าเล่นงานเย่เฉิน แล้วคิดวิธีการเอาเหล้าบุหรี่ไปขายด้วยความเบิกบาน

หลังจากทานอาหารเสร็จ เย่เฉินที่กำลังเก็บจานและตะเกียบอยู่ในครัว จู่ๆก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

สายนั้นที่โทรมา เป็นคนที่เขาเคยเจอมาแล้วสองครั้ง อีกทั้งยังเคยช่วยเหลือฉินกางไว้

กำไลข้อมือหยกจักรพรรดินั่นก็เป็นของขวัญจากฉินกาง

ในสายโทรศัพท์ ฉินกางพูดอย่างนอบน้อมว่า “ปรมาจารย์เย่!”

เย่เฉินเอ่ยเรียบๆว่า “มีธุระเหรอครับ?”

ฉินกางรีบพูดทันทีว่า “ครั้งก่อนต้องขอบคุณท่านเย่ที่ชี้แนะ สองสามวันนี้ตระกูลฉินดีขึ้นมาก ยังต้องขอบคุณคุณชายเย่จริงๆที่แนะนำทางออกให้ ไม่อย่างนั้นหายนะก็คงจะมาถึงตระกูลฉินของเราแน่”

เย่เฉินพูดเรียบๆว่า “ผมว่าคงไม่ดีขนาดนั้นมั้งครับ? ถ้าดีมากขนาดนั้นจริงๆ เวลานี้คุณจะยังโทรมาหาผมเหรอครับ?”

ฉินกางสำลักแล้วพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “คุณชายเย่นี่เป็นราวกับเทพพยากรณ์จริงๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ปิดบังสายตาของท่านไม่ได้เลยนะครับ”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น