ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 85
บทที่ 85 ไม่เสนอราคาอีกก็จะแพ้แล้วนะ
สองสามวันมานี้ฉินเอ้าตงใช้ชีวิตอย่างอนาถ
หลังจากที่ไม่กี่วันก่อนสร้างเรื่องหายนะไว้ เขาก็ถูกคุณลุงรองตีอย่างโหดหลายไปหนึ่งรอบ แถมยังต้องเจอกับการถูกกักบริเวณอีกด้วย
แต่ว่า ด้วยความรักในวัตถุโบราณและของจัดแสดงอย่างสุดขีดของเขา แล้วงานประมูลระดับนี้เขาจะพลาดไปได้ยังไง
ด้วยเหตุนี้ วันนี้เขาถึงได้พยายามหนีออกมาร่วมงานประมูล คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอเย่เฉินที่นี่อีก
เขาดูถูกเย่เฉินมาโดยตลอด สำหรับเขาแล้วคุณลุงรองถูกไอ้เด็กนี้หลอกอย่างสมบูรณ์
แต่เขาก็ไม่กล้ายั่วยุเย่เฉินแบบซึ่งหน้า พอเห็นว่าเย่เฉินจะประมูลสร้อยเส้นนี้ เขาก็รีบเสนอราคาต่อในทันที ถึงจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่ทำให้เย่เฉินรู้สึกแย่สักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
เย่เฉินมองเขาเล็กน้อย ก่อนหันกลับไปอย่างไม่แยแส แล้วเสนอราคาต่อ
“เจ็ดแสน!”
ฉินเอ้าตง “แปดแสน!”
เซียวฉางควนนั่งไม่ติด เขารีบร้อนพูดขึ้นว่า “เย่เฉิน เราไม่ประมูลแล้วช่างมันเถอะ อย่าไปแข่ง”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยพร้อมพูดว่า “ดูว่าผมจะเล่นกับเขายังไง”
พูดจบก็ยกมือขึ้น “แปดล้าน”
คนในลานประมูลตะลึงกันหมด
คนอื่นเสนอแปดแสน คุณเสนอแปดล้าน? คุณล้อกันเล่นใช่หรือเปล่า?
ฉินเอ้าตงก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน แม่งเอ้ย นายไม่ออกไพ่ตามอุบายล่ะ! ผมเสนอแปดแสน นายต้องเสนอเก้าแสนสิ มากสุดก็หนึ่งล้าน นายเสนอแปดล้านแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ?
นายมีเงินเหลือใช้ หรือว่าสมองเบลอกันล่ะ?
เย่เฉินหยักคิ้วให้ฉินเอ้าตง ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายฉิน ต่อสิครับ!”
ฉินเอ้าตงส่งเสียงเชอะ “ผมเป็นบ้าเหรอ? ซื้อไอ้ของเล่นขยะนั่นในราคาแปดล้าน? ช่างเถอะ ยกให้นายแล้วกัน”
แม้ว่าสีหน้าของฉินเอ้าตงจะแทบข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะประมูลบนในราคาเริ่มต้นถึงแปดล้านแน่
มูลค่าของไข่มุกนี่เจ็ดแสนก็สูงเฉียดฟ้าแล้ว ตัวเขาจะซื้อมันในราคาแปดล้านกลับบ้านจะไม่โดนตีขาหักเหรอ?
มีเงินก็ไม่ได้ใช้กันแบบนี้นะ!
เย่เฉินมองดูฉินเอ้าตง แล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “คุณชายฉิน เหี่ยวเร็วขนาดนี้เลยเหรอครับ? ดูท่าคุณจะไม่ไหวนะ”
ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะ
ฉินเอ้าตงพูดไปด้วยสีหน้าแดงก่ำ “คุณยั่วยุผมให้มันน้อยๆหน่อยนะ ผมว่าคุณก็ซื้อมันไม่ไหวอยู่ดี เสนอราคามั่วซั่วบัดซบ อยากล่อให้ฉันติดกับเหรอ? ผมจะรอดูหน่อยว่าแกจะเงินแปดล้านยังไง!”
เย่เฉินแบะปาก “คุณเสนอไม่ไหวก็บอกตรงๆว่าไม่ไหว อธิบายมามากขนาดนั้นมีประโยชน์อะไรกันครับ?”
ตอนนั้นเอง ผู้จัดประมูลก็ลงค้อน
“แปดล้าน จบการประมูล ยินดีด้วยครับคุณชายเย่!”
หลังจากนั้น พนักงานหญิงประจำพิธีการก็ถือเครื่องรูดบัตรไร้สายมาที่ด้านหน้าเย่เฉินในทันที “คุณชายเย่ เชิญท่านรูดบัตรค่ะ”
ทุกคนต่างก็กำลังมองจ้องเย่เฉิน ฉินเอ้าตงหัวเราะเยาะพร้อมพูดว่า “เย่เฉิน ผมจะดูหน่อยว่าคุณจะรูดบัตรยังไง! คุณจ่ายแปดล้านไหวด้วยเหรอ?”
คนอื่นก็สงสัยเหมือนกัน ว่าเย่เฉินต่อราคาได้เป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้ จะจ่ายเงินมากขนาดนั้นไหวจริงๆหรือเปล่านะ
เย่เฉินยิ้มเล็กๆขึ้นมาทันที เขาหยิบแบล็กการ์ดของตระกูลฉินขึ้นมา เสียงดังฉึบดังขึ้น บัตรถูกรูดเสร็จแล้ว
แบล็กการ์ดไม่มีรหัส
รูดบัตรสำเร็จ!
พนักงานหญิงประจำพิธีการยื่นใบเสร็จให้เย่เฉิน แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายเย่ สมบัติที่ท่านประมูลแล้วจะถูกส่งมอบให้ท่านก่อนงานจบค่ะ!”
“ครับ!” เย่เฉินพยักหน้า
คนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง!
ดูท่าเขาจะมีเงินจริงๆสินะ!
ดูจากที่ใช้แปดล้านซื้อสร้อยเส้นหนึ่งที่ราคาเจ็ดแสนแล้ว คนคนนี้ช่างมีความกล้าบ้าบิ่นเสียจริง!
ตอนนั้นเอง เย่เฉินมองฉินเอ้าตง ก่อนจะยิ้มพร้อมพูดว่า “คุณชายฉิน ครั้งนี้ยอมรับหรือยังครับ?”
คนรอบพากันหัวเราะ มีคนยั่วเย้าเขาว่า “คุณชายฉิน ล้มละลายแล้วเหรอครับ จ่ายไม่ไหวแล้วเหรอ?”
“ฮ่าๆ ผมว่านายน้อยฉินสังขารไม่ไหว ไปต่อไม่ได้แล้วมั้งครับ!”
“ฮ่าๆๆ”
ฉินเอ้าตงรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนฉ่า
บัดซบ ไอ้เด็กนี่มันจ่ายเงินมากขนาดนั้นไหวจริงๆ!
เสียหน้าครั้งนี้เป็นการเสียหน้าครั้งใหญ่สุดๆ!
ด้วยเหตุนี้ เขากัดฟันพูดว่า “เย่เฉิน อันต่อไปฉันไม่แพ้แกแน่!”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ได้สิครับ ชิ้นต่อไปก็มาลองแข่งกันดู!”
ฉินเอ้าตงไม่รู้ว่าเย่เฉินมีความมั่นใจมากขนาดนี้มาจากไหน ยิ่งไม่รู้ว่าในมือของเย่เฉินมีบัตรของคุณลุงรองของเขาอยู่ใบหนึ่ง....
ผู้คนในงานต่างพากันตกตะลึง!
ฉินเอ้าตงเพิ่มราคาอีกหนึ่งแสน!
นี่คือการรับมือการโจมตีของข้าศึก!
ตอนนั้นเองเย่เฉินก็ยิ้มน้อยๆ แล้วยกมือขึ้นอีกครั้ง “ผมเสนอสามสิบล้าน!”
“แม่เจ้า!!!”
“นี่มันบ้าไปแล้วนะ!!!”
“นายคนนี้ก็แข็งเกินไปแล้ว!!!”
ราคาสองล้านเสนอไปถึงยี่สิบล้าน! ยี่สิบล้านหนึ่งแสนเสนอไปเป็นสามสิบล้าน การประพันธ์ราคานี้ของเย่เฉิน ทำเอาคนในงานตกใจกันไปหมด
ฉินเอ้าตงก็ตกขาดใจแล้ว!
เย่เฉินคนนี้ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่? เขามีเงินขนาดนั้นจริงๆเหรอ? สามสิบล้านนะ! ซื้อหยกแบบนี้ได้ถึงสิบห้าก้อนเลยนะ! ไม่ว่าจะเป็นใครที่ต่อราคานี้มา งั้นก็ต้องเป็นพวกใช้เงินเปล่าประโยชน์สุดๆไปเลย!
ตอนนั้นเอง เย่เฉินก็ถามฉินเอ้าตงขึ้นมาอีกว่า “คุณชายฉิน มาสิครับ ต่อเลย!”
ฉินเอ้าตงรู้สึกกลัว
ซื้อหยกก้อนหนึ่งในราคาสามสิบล้าน ถ้าหากให้ที่บ้านรู้เรื่องนี้ล่ะก็ เขาต้องตายแน่!
กลัวว่าพี่ฉินเอ้าเสวี่ยนคงจะต้องตีตัวเขาจนพิการทั้งร่างไปทั้งชีวิตแน่
แต่ว่า มีคนดูอยู่มากขนาดนี้...
จะทำยังไงดี?
สีหน้าของฉินเอ้าตงทั้งแดงก่ำทั้งขาวซีด
ผู้จัดประมูลเรียกราคา “สามสิบล้านครั้งที่หนึ่ง!”
“สามสิบล้านครั้งที่สอง!”
ผู้คนที่ครึกครื้นกันอยู่ในงานเริ่มตะโกนเสียงดัง “คุณชายฉินเสนอราคามาสิ!”
“คุณชายฉิน คุณต้องสู้ขึ้นมานะ!”
“คุณชายฉิน อย่าให้พวกเราดูถูกคุณสิครับ!”
“คุณชายฉิน หรือคุณจะเกิดขี้ขลาดขึ้นมาจริงๆซะแล้วครับ? เมื่อกี้คุณโม้มาขนาดนั้น ตอนนี้กลัวเหรอครับ?”
เย่เฉินกล่าวพร้อมปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าว่า “คุณชายฉิน ถ้ายังไม่เสนอราคา คุณก็จะแพ้แล้วนะครับ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...