ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 86

บทที่86 วันนี้ฉันจะแย่งให้ได้

ขณะนี้ฉินเอ้าตงถูกผู้คนเฝ้ามอง ลังเลอยู่สักพัก ยังไงใช้สติก็ยังคงดีกว่าวู่วาม

เขากล่าวอย่างโมโหว่า “ฉันยอมแพ้!”

“ชิ!”

“ไอ้ขี้ขลาดตาขาว!”

“ช่างน่าอายจริงๆ!”

“แม่งขายขี้หน้าวะ!”

ตอนนี้คำพูดด่าทอประชดประชัน ทำให้ฉินเอ้าตงเสียหน้า

เขาเสียใจที่วันนี้ออกมา ไม่งั้น ก็คงไม่เสียหน้าขนาดนี้

ขายหน้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ฉินเอ้าตงรู้สึกโมโหสุดๆ หันหน้าไปมองเย่เฉินยิ่งทำให้โมโหมากขึ้นไปอีก

เขาอดกลั้นไม่ไหวจนต้องออกจากห้องรับรองไป เดินไปที่เย่เฉินแล้วถาม

“ไอ้แซ่เย่ แกตั้งใจทำร้ายฉันใช่ไหม?”

เย่เฉินถือชาหอยทากมรกตฤดูใบไม้ผอย่างเชื่องช้าลิ ดื่มไป แล้วกล่าว “ไม่มีใครบังคับให้แกประมูลนะ แกเองต่างหากที่อยากแข่งกับฉัน แพ้แล้วพาลนี่หว่า?”

ซ่งหวั่นถิงที่อยู่ข้างๆกล่าวอย่างสงบว่า “คุณชายฉิน กฎของการประมูลก็เป็นแบบนี้ ต้องการที่จะเดิมพัน สู้ไม่ได้ ก็อย่ามา”

ฉินเอ้าตงโมโหจนต้องกัดฟันไว้ แต่ เขาก็ไม่กล้าทำผิดต่อซ่งหวั่นถิง

“ฝากไว้ก่อน!” ฉินเอ้าตงใช้มือชี้ไปที่เย่เฉินอย่างโมโห แล้วเดินกลับห้องรับรองอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า มีลูกสิ้นเปลืองอย่างฉินเอ้าตง ตระกูลฉินอยากมีความสุข ก็น่าจะยาก…...

ทุกคนกำลังมอง เย่เฉินรูดบัตรดำนั้นต่อไป

ยังไงก็เป็นเงินของฉินกาง ตัวเองใช้เองก็ไม่รู้สึกอะไร

พูดกลับกัน

ถ้าฉินกางรู้ ว่าตนใช้เงินไปมากขนาดนี้ เพราะฉินเอ้าตงใช้เงินสิ้นเปลืองของตระกูลฉิน เขาจะรู้สึกอย่างไรกันนะ?

เกรงว่าต้องฆ่าฉินเอ้าตงให้ตายก่อนถึงจะหายแค้น?

น่าสนใจจริงๆ…...

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป การประมูลกำลังจะถึงช่วงสุดท้าย

ช่วงเวลานี้ ฉินเอ้าตงไม่ได้เสนอราคา อาจเพราะถูกเย่เฉินทำให้กลัวไปแล้ว

ในขณะเดียวกันนี้ พนักงานหลายคนใช้กำลังเข็นรถขึ้นบนเวที บนรถวางของใหญ่มากไว้

เย่เฉินหยุดหายใจกะทันหัน แล้วมองไปบนเวที

เขารับรู้ได้ถึงจิตวิญญาณ!!

และในเวลาเดียวกันนี้ อาจารย์วีห้องรับรองข้างๆก็ตกใจ ตาสองข้างจ้องไปที่สิ่งนั้น

คือสิ่งที่ล้ำค่า!

แต่ เมื่อเปิดสิ่งของที่วางไว้หลังม่านแล้วนั้น ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ผิดหวัง

เพราะในรถเข็น เป็นหินยักษ์ที่โสโครก บนหินเต็มไปด้วยสาหร่ายและหอยแห้งเต็มไปหมด!!

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างถกเถียงกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเจินเป่าเก๋อนำหินโสโครกมาเป็นสิ่งของล้ำค่า

ขณะนี้ เป่าฟู่กุ้ยจึงเริ่มอธิบาย

“ขอทุกท่านอย่าเพิ่งหุนหัน สิ่งล้ำค่านี้คือวงศ์ย่อยหอยมือเสือ!”

“วงศ์ย่อยหอยมือเสือนี้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติในทะเลน้ำลึก รับรองแล้ว ว่ามีอายุกว่าร้อยปี แต่หมดอายุไขก็ได้แช่อยู่อีกพันกว่าปี บนเปลือกเป็นอักษร “สวัสติกะ” ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มั่นใจว่าเป็นสิ่งล่ำค่าหนึ่งเดียวเท่านั้น”

พูดจบ เขาสั่งให้ผู้หญิงเช็ดออก ให้ทุกคนเห็น

ที่แท้ จะเห็นเป็นรอยมือ มีสีแดงทองอำพันปรากฏอยู่ แล้วยังมีตัวอักษร“สวัสติกะ”แอบไว้ งดงามอลังการ

นี่ทำให้ในงานลุกฮือขึ้นมา

ราคาระดับโลกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ จากสามหมื่นถึงห้าหมื่น แล้วอายุของหอยเพียงยี่สิบถึงร้อยปี แต่วงศ์ย่อยหอยมือเสืออายุครบร้อยปี ไม่ง่าย เป็นของที่ล้ำค่าอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้นคือมันได้หลับอยู่ในน้ำทะเลลึกกว่าพันปี มีสีแดงทองอร่าม แล้วยังมีตัวอักษรที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติอีกด้วย ด้วยความหมายที่แฝงอยู่ ว่าเป็นหอยที่ล้ำค่าที่สุดของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ