ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 87
บทที่87 อาจารย์พ่ายแพ้
วีจิ้งไห่จะเป็นบ้าแล้ว!
เขามีชื่อเสียงทั่วไป คนที่อยู่ในงานไม่มีใครไม่ให้เกียรติเขา แต่เป็นเด็กนี่ที่โอหังไม่หยุด ขัดขวางเขามาสามครั้ง ช่างน่าโมโหจริงๆ!
สิ่งที่เกินไปก็คือ เขายังว่าตนว่าเป็นไอ้บ้าอีก!
นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ!!!
คนที่อยู่ในงานตกใจเป็นอย่างมาก!
เชี้ย ไอ้เด็กนี่มันเป็นใคร! ช่างกล้า? ด่าอาจารย์วีว่าไอ้บ้า? อยากตายมากสินะ?
อาจารย์วีเก่งฮวงจุ้ย สามารถทำให้ตายโดยไร้สาเหตุด้วยนะ!
แต่ แม้อาจารย์วีจะโมโห แต่เพื่อได้หอยวงศ์ย่อยหอยมือเสือในราคาถูก เขาก็ยังคงรักษาหน้าไว้ ยิ้มพลางกล่าว “สหาย เมื่อกี๊ตอนที่อยู่หน้าประตูนั้นเกิดเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อยระหว่างคุณกับฉัน แต่มันก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆพูดให้เข้าใจกันก็จบแล้ว ถ้าเพียงเพราะล้างแค้น แล้วมาแข่งราคากับฉัน ก็ใจแคบเกินไปแล้วเปล่า?”
โดยส่วนตัวอาจารย์วีเตรียมเงินสิบห้าล้านเพื่อมาเอาวงศ์ย่อยหอยมือเสือโดยเฉพาะ ถ้าตัวเองแข่งกับเย่เฉินล่ะก็ ครั้งต่อไปให้ราคาต้องเกินสามสิบล้านแล้ว
เขาไม่ต้องการจ่ายเงินมากขนาดนี้!
ดังนั้น ต้องอดทนอดกลั้น และหวังว่าเย่เฉินจะถอนราคาออก
รอให้ตนเองได้วงศ์ย่อยหอยมือเสือมาในราคาสิบห้าล้านก่อน แล้วค่อยจัดการกับเขาก็ยังทัน!
เย่เฉินรู้ทันเขา จึงกล่าวอย่างเหยียดหยามว่า “หยุดไร้สาระได้ล่ะ ผมก็ชอบวงศ์ย่อยหอยมือเสือนี้เหมือนกัน ถ้าคุณมีปัญญาเสนอราคาก็เสนอมา ถ้าไม่มีปัญญาก็ไปตายซะ!”
หน้างานเต็มไปด้วยความอลหม่าน!
เชี้ย!
ไอ้สหายนี่มันไล่อาจารย์วีให้ไปตายซะ…...
หน้าด้านเกินไปแล้ว?
อาจารย์วีหน้านิ่ง แต่เพื่อประหยัดเงิน จึงพูดต่อว่า “ผมชอบวงศ์ย่อยหอยมือเสือนี่จริงๆ ให้เกียรติผมหน่อยได้ไหม?”
เย่เฉินเหลือบไปมองเขา แล้วกล่าวอย่างสงบว่า “ให้เกียรติคุณ? ผมรู้จักคุณหรอ?”
พูดจบ เย่เฉินก็ถามต่อ “เอ๊ะ คุณพูดมาตรงๆ ว่าคุณไม่มีปัญญาจ่ายเพิ่มแล้วใช่ไหม?”
สีหน้าของอาจารย์วีดูไม่ดีอย่างที่ดี ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้!
และดูอายุของอีกฝั่งก็น่าจะประมาณยี่สิบปี อ่อนวัยก่อนลูกศิษย์หรือหลานศิษย์ของเขาเสียอีก!
ภายใต้ความแค้นเคือง อาจารย์วีก็เบื่อที่จะรักษาภาพพจน์ตัวเองแล้ว จึงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ไม่คาดคิด ว่าเกียรติของวีจิ้งไห่อย่างฉัน จะถูกคนมองข้ามได้ขนาดนี้! ได้! ในเมื่อสู้กันอย่างเป็นธรรม งั้นใครให้ราคาสูงกว่าก็ได้ไป! ฉันก็อยากจะรู้ ว่าแกมีเงินเท่าไหร่ ที่จะมาแย่งวงศ์ย่อยหอยมือเสือกับฉัน!”
พูดจบ เขาก็พูดอย่างฮึกเหิมว่า “ฉันให้ห้าสิบล้าน!!”
เสียงเฮดังลั่น ผู้คนในงานเชียร์กันอีกครั้ง!
งานประมูลเปลี่ยนเป็นการพนัน บรรยากาศในงานครึกครื้นขึ้นมา!
กฏง่ายๆ!
ใครมีเงินมากกว่า!
คนนั้นก็คือราชาในการประมูลครั้งนี้!
อาจารย์วีคิดแบบง่ายๆ ถ้าตนค่อยๆเพิ่มราคาสู้กับเขา เกรงว่าจะต้องเสนอราคาไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น ดังนั้น ตนเองต้องให้ราคาที่ทำให้เขาตะลึง จึงเสนอไปเลยว่าห้าสิบล้าน เขาไม่กล้าตามแน่นอน!
แต่ ไม่มีใครนึกถึง สีหน้าเย่เฉินไม่เปลี่ยนแปลง พูดออกมาสองคำ
“ร้อยล้าน!”
ราคาประมูลเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว!
บรรยากาศในงานครึกครื้น!
เพียงแค่ไม่กี่นาที ราคาของสิ่งนี้ได้สูงขึ้นเป็นสิบเท่าตัว กลายเป็นจุดโฟกัสในประวัติศาสตร์ของการประมูลเลยก็ว่าได้!
ฉินเอ้าตงอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงดังขึ้นมาว่า “เย่เฉิน หยุดโอ้อวดได้ล่ะ แกมีเงินขนาดนั้นหรอ?”
แต่ ร้อยล้านแล้วนะ…..
ใครแม่งจะจ่ายไหว!
สายตาของทุกคน จ้องไปที่อาจารย์วี ดูว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร
อาจารย์วีหน้าซีด แต่เพื่อวงศ์ย่อยหอยมือเสือนั่น เขาต้องอดทนอดกลั้น พูดเสียงดีๆกับเย่เฉิน
“สหาย ถ้าเมื่อกี๊ฉันทำอะไรผิดไป ไม่ได้ตั้งใจ ขอคุณยกโทษให้ด้วย”
“แต่วงศ์ย่อยหอยมือเสือมีประโยชน์ต่อฉันจริงๆ ขอตุณได้โปรดให้การสนับสนุน ถอยให้ฉัน ถือว่าฉันติดหนี้คุณ หนี้ของฉัน มีค่ามากกว่าวงศ์ย่อยหอยมือเสือเสียอีก!”
ตาเขาเป็นประกาย ไอ้เด็กนี่กล้าทำให้เขาเสียหน้า รอให้จบเรื่องนี้ก่อน ตนจะต้องฆ่าเขาให้ตาย!
เยาเฉินกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า “ขอโทษนะ มันก็มีประโยชน์ต่อผมเหมือนกัน ดังนั้นผมให้คุณไม่ได้!”
“แล้ว เมื่อกี๊ผมก็ได้พูดแล้ว ในสายตาผม คุณก็เป็นแค่ไอ้โง่ หนี้ของคุณสำหรับผมแล้ว ไร้ค่า!”
อาจารย์วีจิตใจพังทลาย!
ตอนนี้เขามีแค่ความคิดเดียว รอให้งานประมูลจบ คิดหาวิธีฆ่าเย่เฉินซะ!
ต้องฆ่ามัน!!!
เห็นอาจารย์วีเกรี้ยวกราด ผู้คนในงานก็ไม่กล้าอุทานใดๆ ไม่คาดคิดจริงๆ ว่าวัยรุ่นคนนี้จะสู้ชนฝาจริงๆ แม้แต่อาจารย์วีก็ต้องแพ้ให้กับเขา!
จากนั้นกรรมการประมูลทุบค้อน ราคาสุดท้ายคือร้อยล้านของเย่เฉิน ประมูลของล้ำค่าวงศ์ย่อยหอยมือเสือสำเร็จ
อาจารย์วีโมโหสุดๆ มองเย่เฉินอย่างเกลียดแค้น แล้วออกจากงานประมูลในที่สุด
ตอนนี้เขาอยากฆ่าเย่เฉิน แต่สถานการณ์ไม่ให้ เรื่องนี้ ต้องค่อยๆวางแผน!
ซ่งหวั่นถิงกำลังมองไปยังแผ่นหลังของอาจารย์วี เตือนเย่เฉินว่า “อาจารย์ไม่ใช่คนธรรมดา ฉันว่าเขาไม่จบง่ายๆหรอกนะ จะต้องหาเรื่องแกแน่นอน ช่วงนี้แกต้องระวังให้มากๆนะ”
เยาเฉินยิ้ม แล้วกล่าว “กลัวว่าเขาจะไม่มานะสิ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...