ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 88

บทที่88 อาจารย์วีมาถึงที่

ร้อยล้านถูกจ่ายไป แลกมากับวงศ์ย่อยหอยมือเสือ

ทุกคนล้วนคิดว่าเย่เฉินเป็นบ้าไปแล้ว แต่เย่เฉินไม่ใส่ใจมันเลย

ในตอนขากลับ เย่เฉินอธิบายเรื่องในงานประมูลให้เซียวฉางควนฟัง ว่าร้อยล้านนั้นตระกูลฉินเป็นผู้จ่ายเงิน พ่อตาจะได้ไม่ต้องคิดว่าจ่ายไม่ได้

หลังจากที่ถึงบ้านแล้ว เย่เฉินฉวยโอกาสตอนที่เซียวชูหลันยังไม่เลิกงาน มาวิจัยวงศ์ย่อยหอยมือเสือนั่น

วงศ์ย่อยหอยมือเสือใหญ่เท่ากับยางรถยนต์ ได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ขีดอย่างง่ายๆแล้ว เปลือกหอยก็มีสีทองแดงอร่าม

เย่เฉินออกแรงนิดนึง มันก็แยกออกเป็นชิ้นๆ

เขาหยิบขึ่นมาดูหนึ่งชิ้น

เป็นไปตามที่คิดไว้ ในเปลือกที่หนามีมุกขาวนวลสามเม็ดปรากฏอยู่

นี่คือแก่นแท้ของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ลูกปัดไห่หลิง

ความจริงวงศ์ย่อยหอยมือเสือเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งของพุทธศาสนา และไข่มุกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือ นี่แหละเรกิของมัน

และมีแค่หอยที่อายุยืนร้อยปีขึ้นไป และจะมีก็แต่สัตว์ประเภทที่มีเปล่อกแข็งเท่านั้นที่จะมีได้ ก็เป็นเพราะพวกมันซึมซับแก่นแท้ของมหาสมุทร

ลูกปัดไห่หลิงเป็นสิ่งล้ำค่าของผู้สร้าง สามารถพอเจอได้แต่เรียกร้องให้มันมาไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเย่เฉินถึงได้ยอมเสียเงินเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อให้ได้มันมา

เย่เฉินเจอลูกปัดไห่หลิงทั้งหมดสามเม็ดจากวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ก็พอใจอย่างมากแล้ว

จากนั้น เย่เฉินหยิบไม้เลือดมังกร ตามตำราเก้าเสวียนเทียน ใช้เรกิปั๊มลายมือลงไป

เมื่อลายนิ้วมือได้ลงไป ก็เกิดเป็นรอยสายฟ้าขึ้นมา

เมื่อลูกปัดไห่หลิงพบกับรอยสายฟ้า ก็เริ่มส่องแสงทองเจิดจรัส ไม่นานก็มีลมออกมา

เย่เฉินหยิบลูกปัดไห่หลิง ลูกปัดไห่หลิงเมื่อยู่ในมือก็ค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง

เขาได้หยิบสร้อยมุกที่วันนี้ได้ประมูลจากงานประมูลออกมา ดึงไข่มุกออกจากสร้อย รวมกันกับลูกปัดไห่หลิง สุดท้ายเป็นสร้อยข้อมือ

เปลือกหอยของวงศ์ย่อยหอยมือเสือที่เหลือก็เอามาทำเป็นสิ่งของ

เขาหยิบหนึ่งในนั้นออกมา ทำเป็นยันต์จิงซ่า วางแผนว่าจะมอบให้กับฉินกาง

ใช้เปลือกของวงศ์ย่อยหอยมือเสือทำเป็นยันต์จิงซ่า รวมกับลอยสายฟ้านั่น ก็พอที่จะต่อกรกับตระกูลฉินได้แล้ว

รอให้ทำพวกนี้เสร็จแล้ว เย่เฉินเห็นวงศ์ย่อยหอยมือเสือยังมีเศษเล็กเศษน้อยเหลืออยู่ เห็นยังมีเวลาอีกเยอะ จึงได้นำวงศ์ย่อยหอยมือเสือ ลองมาทำเป็นยันต์ฟ้าร้อง

ตามบันทึกของตำราเก้าเสวียนเทียน ยันต์ฟ้าร้องเป็นอาวุธขั้นต่ำ ใช้เพื่อเรียกฟ้าฝน

แต่เขาได้เพิ่มพลังสายผ่าในไม้เลือดมังกร และไม่เพิ่มพลังอีกเท่าตัวให้กับตัวช่วยอื่น ใช้ขับไล่ภูตผีปีศาจ และโจมตีได้ด้วย

เขาเพิ่งปลุกเสกยันต์ฟ้าร้อง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านล่าง

ภรรยาหลับมาแล้วหรอ

เย่เฉินรีบเก็บวงศ์ย่อยหอยมือเสือที่เหลือไว้ใต้เตียง หยิบลูกปัดไห่หลิงที่เพิ่งปลุกเสกเสร็จติดออกมานอกห้องด้วย

เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเซียวซูหรันยืนอยู่ในห้องรับแขก พูดกับแม่ยายหม่าหลันอย่างเบื่อหน่าย

เยาเฉินเดินเข้าไป เห็นเพียงหม่าหลันเขย่าข้อมือ บนข้อมือ เป็นกำไลหยกที่ฉินกางให้ตนไว้ในตอนแรก

หม่าหลันกล่าวอย่างชอบใจว่า “หยกนี่ไม่เลวจริงๆ ฉันใส่มัน ทุกคนล้วนบอกว่าเป็นของดี มีหน้าจัง!

เซียวซูหรันกล่าวอย่างเบื่อหน่ายว่า “แม่ กำไลหยกนี่เป็นที่เย่เฉินวางไว้เมื่อหลายวันก่อนไม่ใช่หรอ? ทำไมแม่เอาไปใส่ไม่บอกสักคำ หนูคิดว่าหายไปแล้วเสียอีก”

หม่าหลันชักตา แล้วกล่าว “ฉันแม่แกนะ ใส่สักหน่อยจะทำไม! ให้ฉันใส่สักกี่วัน ให้ฉันได้เชยชมสักหน่อย!”

เห็นแม่ลูกสองคนทะเลาะกัน เย่เฉินเดินเข้าไป ขัดจังหวะว่า “ถ้าแม่ชอบก็ให้แม่ไปเถอะ ผมเพิ่งซื้อสร้อยข้อมือมาใหม่ คิดว่าจะให้คุณ”

“สร้อยข้อมืออะไร?” หม่าหลันราวกับเก็บของมีค่า แล้วขโมยไปได้อย่างไรอย่างนั้น