ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 92

บทที่92 อยากตาย

หลี่ไท่กลายเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตา ถูกคำพูดของไว่จิ้งไห่ ทำให้โมโห พูดจบ “แกหมายความว่าไง?”

“ประธานหลี่ ผมจัดการเขาเอง！”

กัวหมิงที่อยู่ข้างๆ เดินมาด้านหน้า “ถ้ายังกล้าขวางทาง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

เห็นกัวหมิงลงมือ ทุกคนเริ่มส่งเสียงดัง

“อาจารย์กัว ให้นักพรตเต๋าเมืองกางนี้ ลิ้มลองความเก่งกาจอาจารย์ภาคใต้ของเรา”

“คนนอกพื้นที่ อยากจะรวบรวมซวนซวนเข้าด้วยกัน ฝันไปเถอะ

“จัดการมัน ภาคใต้ไม่ใช่ใครคิดจะทำอะไรก็ได้”

วีจิ้งไห่ยิ้ม แล้วกล่าว “ถ้าคุณไม่พอใจ ลองดูได้นะ!”

กัวหมิงโมโหจนควบคุมไม่อยู่ ต่อยไปที่วีจิ้งไห่ หมัดนี้ใช้พลังมหาศาล ให้ได้ชัดว่ากัวหมิงก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

“อย่างแก?” ทุกคนรู้สึกตาลาย วีจิ้งไห่ได้ไปอยู่ตรงหน้าของกัวหมิง ยื่นมือตบไป “เพี่ยะ” แล้วติดยันต์ไว้บนหัวของเขา

“ปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างรวดเร็ว” ซ่งหวั่นถิงกล่าวอย่างตกใจ

กัวหมิงราวกับถูกสตาฟไว้อย่างนั้น ร่างกายแข็งทื่อ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ขยับไปมา แสดงออกถึงความหวาดผวา

วีจิ้งไห่สงบนิ่ง ยิ้มเบาๆ ด่าออกมา

“หมอบ!”

“ตูม!”

กัวหมิงเหมือนได้ยินคำสั่ง แล้วตัวก็หมอบลงทันใด

“อาจารย์กัว！”หลี่ไท่หลายสูดหายใจลึกๆ ร้อนรน

ทุกคนต่างมองหน้ากัน ล้วนรู้สึกตะลึง

เมื่อเป็นแบบนี้ กัวหมิงไม่มีแม้แต่ทางที่จะต่อต้านได้เลย ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!

กัวหมิงหมอบลงกับพื้น โมโหสุดขีด แต่ร่างกายก็ไม่ทำตาม และด่าในใจว่า “ไอ้ไม้แก่! นี่มันวิชาอะไรกัน”

“คนไร้ความสามารถอย่างแก ยังมีหน้ามาท้าทายฉันอีก?” อาจารย์วีดูแคลนอย่างประชดประชัน จากนั้นก็กล่าวทันใดว่า “เห่าให้ฉันฟัง!”

กัวหมิงตกใจ อยากหลับตาทันใด

แต่ปากของเขาไม่ทำตาม แม้แต่เสียงก็ควบคุมไม่ได้ ออกจากปากดัง “ฮ่อง ฮ่อง” หลี่ไท่หลายหน้าถอดสี ร่างเกือบจะล้ม

กัวหมิงอายุมากกว่าหกสิบปี แต่ตอนนี้หมอบลงกับพื้นเหมือนหมาต่อหน้าอาจารย์วี ในปากก็ร้องเสียงเหมือนหมา

ความจริงมันน่าตลก แต่ในใจกัลบเงียบงัน

ทุกคนมองอย่างตะลึง และผวาในเวลาเดียวกัน

วีจิ้งไห่ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ก็ชนะอาจารย์ได้ถึงสองคน นี่ยอดเยี่ยม?

“วิชาหุ่นเชิด นี่คือวิชาหุ่นเชิดเซียงซีที่หายไปนานแล้ว!” เป่าฟู่กุ้ยพึมพำ สีหน้าตะลึง

เมื่อเขาพูดจบ ในงานก็มีเสียงดังขึ้น

วิชาหุ่นเชิดแยกมาจากเซียงซี ความจริงเอาไว้เชิดศพ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว