เย่เฉินหันโทรศัพท์มาที่เขาและถามว่า "นายชื่ออะไร ทำอาชีพอะไร?"
เซวหนานซาน พูดอย่างสั่นกลัว: "ผมชื่อ เซวหนานซาน ผมเป็นเจ้าสำนักขอทาน"
เย่เฉินถามอีกครั้ง: “สำนักขอทานของนายทำมาหากินแบบไหน?”
เซวหนานซาน ตอบตามความจริง: "ธุรกิจหลักของสำนักขอทานคือการแสร้งทำเป็นขอทานและขอทานทุกที่”
เย่เฉินถามว่า: “นายเงินทองเต็มตัว ทำไมนายถึงยังแกล้งเป็นขอทานเพื่อขอทานล่ะ?”
เซวหนานซานตอบ "เพราะนี่เป็นวิธีที่หาเงินได้เร็วที่สุด พวกเราก็แค่ส่งคนออกไปนอนและขายของไม่ดีในที่มีผู้คนพลุกพล่าน ก็สามารถหารายได้สูงๆได้"
เย่เฉินถาม: “แล้วทำไมนายถึงลักพาตัวเด็กไปเป็นจำนวนมาก? ”
เซวหนานซานกล่าว: "เพราะตอนขอทาน ถ้ามีเด็กมาด้วย จะได้รับบริจาคเพิ่มเป็นสองเท่า หรือมากกว่านั้น..."
เย่เฉินยังคงถามต่อไปว่า “แล้วทำไมนายถึงทำให้เด็กที่ปกติพิการ?”
เซวหนานซานสั่นและพูดว่า: "เด็กที่พิการสามารถทำให้คนสงสารได้มากกว่า จากประสบการณ์ของเรา การหาเงินกับเด็กพิการเป็นเรื่องง่ายที่สุดในการขอทาน เด็กพิการยิ่งพิการมากยิ่งได้รับเงินมากขึ้น"
เย่เฉินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ถ้าอย่างนั้นจนถึงตอนนี้มีเด็กกี่คนแล้วที่ต้องได้รับบาดเจ็บ? ”
เซวหนานซานพูดด้วยน้ำเสียงที่ประหม่า: "ผมไม่ได้นับ แต่น่าจะมีสามคน"
เย่เฉินถามต่อไปว่า: "ใครอยู่เบื้องหลังนายในการทำเรื่องนี้ ผู้หนุนหลังของนายคือใคร?"
เซวหนานซานบอก "ผู้หนุนหลังของผมคือน้องสาวและพี่เขยของผมเอง"
พวกเขาจะถูกประณามด้วยความโกรธจากชาวเน็ตนับไม่ถ้วนทั่วประเทศ
ในเวลานั้นตระกูลอู๋ ก็จะไม่มีอำนาจและชื่อเสียงได้อีก
สิ่งที่เย่เฉินต้องการคือการทำให้ตระกูลอู๋ ลำบากไปจนตาย!
สำหรับเรื่องนี้ ตระกูลอู๋ เป็นผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลัง!
ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของตระกูลอู๋ ที่ช่วยเหลือเซวหนานซานในเส้นทางนี้ การจัดตั้งสำนักขอทานอีกทั้งพัฒนาจนเติบโตขนาดนี้ เขาก็จะไม่มีโอกาสทำร้ายเด็กจำนวนมากเช่นนี้!
------------

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...