ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 934

สีหน้าของ เฉินจื๋อข่ายตกตะลึงเมื่อได้ยินคนทั้งกลุ่ม แต่เขาไม่คิดว่าวิธีการของคุณชายจะโหดร้ายขนาดนี้

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่คนกลุ่มนี้ทำไปนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่โหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม สำหรับพวกเขาวิธีการตายแบบนี้มันก็ยุติธรรมมากแล้ว

ถ้าในสมัยก่อนคนเลวๆแบบนี้ต้องโดนลงโทษ การแล่เนื้อแบบหลิงฉือ

เขาจึงไม่ลังเล พร้อมพูดกับชายชุดดำสองคนข้างๆ เขาทันทีว่า “พวกแกสองคนไปจัดการ อย่าลืมกรีดแผลมันให้ลึกๆล่ะ! "

ทั้งสองคนนั้นเป็นนักฆ่าชั้นยอดที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ ทั้งสองจึงหยิบมีดออกจากกระเป๋าทันที และเดินไปทางเซวหนานซาน ด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ

เซวหนานซาน ผู้ซึ่งไม่ยอมอ่อนข้อ ในตอนนี้ทั้งตัวสั่นสะท้านด้วยความตกใจ ร้องไห้เสียงดัง: "พี่ใหญ่ผมผิดเอง พี่ใหญ่ผมผิดไปแล้ว

พี่อยากจะให้ผมพูดอะไร ผมจะยอมพูดทุกอย่างที่พี่ต้องการ ผมจะไม่เสแสร้งกับพี่อีกต่อไป ได้โปรดอย่าทรมานผมเลย! "

เย่เฉินหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา“ทำไมล่ะ? ยังไม่เริ่มเฉือนเลยนะ นายก็กลัวซะแล้วเหรอ? แล้วความกล้าในตอนนั้นล่ะ นายคิดว่าคู่ควรกับเหลียงจิ้งหรูเหรอ”

เซวหนานซานพูดด้วยความกลัว : "พี่ใหญ่คุณสามารถทุบตีผมกี่รอบก็ได้ แม้ว่าพี่จะฆ่าผมตอนนี้ก็ยังได้ ผมขอร้องเพียงพี่อย่าทรมานผมเลย

พี่อยากให้ผมพูดอะไรผมก็จะพูด ผมจะให้ความร่วมมือทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม .. … "

เย่เฉินกล่าวว่า “ขอโทษด้วยนะ ผมเพิ่งจะให้โอกาสนายไป แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว”

พูดจบ เย่เฉินก็บอก : “เพิ่งจะคิดแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร แต่นายไม่ต้องกังวลไป ผมจะไม่ปล่อยให้ปลาชอนไชไปถึงกระดูก เดี๋ยวผมจะให้นายทิ้งคำสั่งลาไว้สองสามประโยคให้พี่เขยของนายสักหน่อย

ทันทีที่พูดจบ เย่เฉินก็ออกคำสั่งแก่ชายสองคนในชุดดำ “ก่อนอื่นจัดการขาทั้งสองข้างของมันให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

คนทั้งสองหยิบมีดออกมาทันทีและกรีดไปที่ขากางเกงของเซวหนานซาน เลือดที่ไหลนองจากรอยแผลนับไม่ถ้วนที่น่องและต้นขาของเขา ทำให้เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน