ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 937

“อะไรนะ？！”

เจี่ยงหมิงอยู่มานานกว่า 20 ปี แต่สิ่งที่เย่เฉินพูดนั้นคือประโยคที่น่าตกใจและเหลือเชื่อที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาทั้งชีวิต

ดวงตาของเขาที่แดงก่ำ เขาจ้องไปที่ใบหน้าของเย่เฉิน และพูดพึมพำ: “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้อย่างไร ผมรู้จักนาย ผมรู้จักนายตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก นายชื่อเย่เฉิน นายเป็นเด็กกำพร้า! นายตอน 8 ขวบ นายถูกนำไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าโดยป้าหลี่ นายก็เป็นเหมือนกับผมในสังคมนี้ที่ไม่มีที่พึ่งพิง นายจะเป็นคุณชายของครอบครัวเย่ได้อย่างไร？”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ผมรู้ มันยากสำหรับนายที่จะเชื่อสิ่งนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริง ไม่อย่างนั้นนายคิดว่าผมจะระดมคนจำนวนมากเพื่อไล่ตามนายได้อย่างไร？ ดูเฮลิคอปเตอร์เหล่านี้สิ ดูชายชุดดำที่พกปืนและกระสุนจริงเหล่านี้สิ ถ้าผมไม่ใช่คุณชายของตระกูลเย่ พวกคุณคิดว่าจะทำสิ่งเหล่านี้สำเร็จได้อย่างไร”

“แต่...แต่...” เจี่ยงหมิงถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง: “ถ้านายเป็นคุณชายของครอบครัวเย่ ทำไมนายถึงเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าล่ะ ทำไมพวกเขาไม่พานายไป ทำไมปล่อยให้คุณชายมาอยู่ในรังหนูเหม็นๆแบบนี้ กับพวกเรามาตั้งแต่เด็ก? "

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: "พวกเขาไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหนในตอนนั้น ก่อนที่พ่อของผมจะเสียชีวิต ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปกปิดตัวตนของนาย แม้ว่าครอบครัวเย่จะตามหาผม แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดเลย ว่าผมจะเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?”

เจี่ยงหมิงถามกลับในทันที: "แต่พวกเขาก็นายพบแล้วในตอนนี้ ？เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่？ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"

เย่เฉินกล่าวว่า “พวกเขามาหาผมเมื่อนานมาแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะพบผม ผมก็เป็นเหมือนนาย ถึงผมอาจจะไม่เก่งเท่านาย เพราะในตอนนั้น ผมไม่เพียงแต่ไม่มีเงินทองเท่านั้น ผมยังเป็นลูกเขยที่อาศัยอยู่บ้านของภรรยา ผมต้องซักเสื้อผ้าและทำอาหารทุกวันและไม่มีความหวังในชีวิต ต่างจากนายอย่างน้อยนายก็สามารถทำงานร่วมกับกรรมการในบริษัทที่หลอกลวงคนอื่นได้ "

เจี่ยงหมิงพูดโพล่งออกมา: “ในเมื่อนายรู้ว่านายเป็นคุณชายของตระกูลเย่แล้ว นายก็อยู่ในชีวิตที่น่าเวทนา ทำไมนายไม่ลองเริ่มที่จะตามหาพวกเขาล่ะ เพียงแค่เริ่มออกตามหาพวกเขา นายก็ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตที่ถูกผู้คนดูถูกดูแคลนแบบนี้ ทำไมไม่ไปล่ะ？”

เย่เฉินยิ้มและตอบ “นี่คือความแตกต่างระหว่างเราสองคน ผมมาจากพื้นเพที่ดี แต่ผมก็ถ่อมตน นายมาจากพื้นเพที่ต่ำต้อย แต่นายไม่ยอมอ่อนน้อมถ่อมตน ถ้านายเป็นเหมือนผม ยอมที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน วันนี้นายจะทำผิดพลาดก่ออาชญากรรมแบบนี้ได้อย่างไร？”

“ผมไม่เข้าใจ!” เจียงหมิงส่ายหัวอย่างหมดหนทาง พูดอย่างไร้เหตุผลเล็กน้อยว่า: “ผมไม่เข้าใจ! ผมไม่เข้าใจจริงๆ! เป็นเพราะนายรู้ว่ามีเงินแล้ว โตมาไม่มีเงินทำไมยังใช้ชีวิตต่อไปได้อีก?"

“บางที” เย่เฉินยิ้มอย่างแผ่วเบาและพูดว่า: “ตอนที่ผมยังเด็กแน่นอนว่าผมต้องรวยมากสวมเสื้อผ้าที่สวยงามและกินอาหารที่แพงชีวิตที่ผมอยู่ในตอนนั้นอาจเป็นสิ่งที่นายไม่สามารถจินตนาการได้ในตอนนี้ แต่แล้วยังไงล่ะ ผมก็ใช้ชีวิตไม่ได้มีความสุขอะไร พ่อแม่ก็ไม่มีความสุขด้วย”

เจี่ยงหมิงถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง : "ถ้าอย่างนั้นนายยินดีที่จะทนทุกข์กับความยากจนนี้อย่างงงั้นเหรอ เมื่อตอนนายเป็นเด็ก นายเห็นได้ชัดว่ามีชีวิตที่ร่ำรวย แต่เมื่อไม่มีอะไร นายคิดถึงชีวิตตอนนั้นไหมล่ะ？"

เย่เฉินถอนหายใจเบา ๆ และพูดอีกครั้ง: “เจียงหมิง นายจริงจังเรื่องเงินเกินไป นายสามารถจริงจังเรื่องเงินได้ แต่นายไม่สามารถจริงจังเรื่องเงินมากเกินไปได้ มีบางสิ่งที่เงินไม่สามารถเทียบได้ เช่น อุดมคติของนาย ความรัก หลักการ และมโนธรรมของนาย เมื่อนายวางตำแหน่งผิด นายจะทำสิ่งที่ผิด บางสิ่งสามารถเปลี่ยนแปลงได้หากผิด และบางสิ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกหากผิด "