ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 95

บทที่95 สั่งการผู้คน

เมื่อกี๊ทุกคนเป็นกังวลเรื่องความเป็นความตายอยู่ แต่ตอนนี้กลับหวังให้เย่เฉินสั่งการทั้งเมืองจินหลิง จนกระทั่งซวนซวนทั้งภาคใต้ด้วย ไม่มีใครคิดต่าง ล้วนนับถือเยาเฉินทั้งหมด

พวกเขาไม่เคยเจอคนแบบเย่เฉินมาก่อน คนที่พูดแค่คำเดียวก็พาสายฟ้ามาได้

นี่คือความอัศจรรย์ของซวนซวน พลังวิเศษที่ไม่มีใครจินตนาการได้

มองไปยังวีจิ้งไห่ที่ถูกฟ้าผ่านอนลงกับพื้น ก็จะรู้ถึงความสามารถของเย่เฉิน ว่ายากเกินกว่าจะคาดเดาได้ ให้คนแบบนี้บัญชาการ ทุกคนไม่เพียงเลื่อมใส และ พวกเขายังหวังว่าจะได้รับการชี้แนะจากเย่เฉิน

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าวต่อทุกคนว่า “ผมไม่ใช่ซวนซวน ปกติก็ไม่ค่อยได้ศึกษาเรื่องฮวงจุ้ยสักเท่าไหร่ และก็ไม่ได้ชอบซวนซวนด้วย ต่อไปเรื่องของพวกคุณ ให้เป่าฟู่กุ้ยเป็นตัวแทนล่ะกัน”

สิ้นสุดคำพูดของเขา ทุกคนก็ตกใจอ้าปากค้าง

ฟ้าผ่าเมื่อกี๊ได้ทำให้ทุกคนช็อก อาจารย์เย่ยังบอกว่าตัวเองไม่ชอบเรื่องฮวงจุ้ย? แล้วยังบอกว่าไม่ใช่ซวนซวน?

หรือนี่เป็นเพียงความชอบชั่วขณะเท่านั้น สามารถเรียกฟ้าเรียกฝนมาได้ตลอด?

นับถือ!

นับถือตัวโตๆ!

ทุกคนนิ่งสงัด ต่างคนต่างดูกันและกัน

เป่าฟู่กุ้ยดูเย่เฉินอย่างลังเล แล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ได้รับใช้อาจารย์เย่ นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง! จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ เรื่องเล็กผมจัดการเอง แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ค่อยไปขอคำปรึกษาจากอาจารย์เย่”

บรรยากาศที่อึดอัดผ่อนคลายลงมาก เศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองไห่หลี่ไท่หลายรีบเดินไป แล้วกล่าวอย่างชื่นชมว่า “ผมหลี่ขอบคุณอาจารย์เย่ที่ออกโรง เช็คแปดสิบล้าน แสดงถึงความเลื่อมใส!”

กัวหมิงก็เดินมาด้านหน้า จับมือแล้วกล่าว “ขอบคุณอาจารย์เย่! จากนี้ไปผมหมิงยินดีรับคำสั่งทุกอย่างจากผู้นำภาคใต้!”

“น้อมรับคำสั่ง!”

ทุกคนเห็นสองคนนี้เข้าไปตีสนิท ก็ไม่รอช้า รีบยินดีกับเย่เฉิน บางคนอยากเลี้ยงข้าว บางคนแสดงความภักดี บางคนมอบของขวัญให้ ล้อมจนไม่มีทางออก

เป่าฟู่กุ้ยพูดอีกว่า “งานเลี้ยงวันนี้ ตระกูลหวังให้หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน ความจริงจัดไว้เป็นรางวัลให้กับผู้ชนะทุกคน แต่ตอนนี้อาจารย์เย่ครองอันดับหนึ่ง เงินรางวัลนี้ก็ต้องมอบให้อาจารย์เย่”

หวังเจิ้งกางยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นไม่กล้ายืนขึ้น คำนับจนหน้าผากแตก รีบกล่าวอย่างเอาใจว่า “อาจารย์เย่ ผมมีตาแต่หามีแววไม่ เกือบทำลายนักรบของภาคใต้แล้ว ขออาจารย์เย่ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

เย่เฉินขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “หวังเจิ้งกาง เมื่อก่อนคุณค่อนข้างเชื่อถือวีจิ้งไห่ไม่ใช่หรอ?”

หวังเจิ้งกางคำนับอย่างผวาแล้วกล่าว “อาจารย์เย่ ข้าน้อยถูกวีจิ้งไห่ตบตา! ตอนนี้เพิ่งจะรู้ ต่อหน้าอาจารย์เย่ เขาก็เป็นแค่หนอนเน่าเท่านั้น ต่อไปข้าน้อยจะดูให้ดีๆ และชาตินี้จะนับถือแค่อาจารย์เย่ตลอดไป!”

พูดไป หวังเจิ้งกางได้พูดต่ออีกว่า “อาจารย์เย่ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่ข้าน้อยได้ทำไว้ ผมจะมอบคฤหาสน์ให้อาจารย์เย่หนึ่งหลัง รอให้ผมจัดคนไปทำความสะอาดเสร็จแล้ว ก็จะมอบกุญแจให้คุณ ขออาจารย์เย่ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

คฤหาสน์?

เย่เฉินขมวดคิ้ว

ด้วยตัวเขาเอง แค่คฤหาสน์หลังเดียวไม่พอ

แต่ ถ้าตัวเองไปซื้อเอง แต่นั่นก็ไม่เหมาะสม เพราะไม่รู้ว่าจะบอกกับภรรยาว่าไงดี

แต่ถ้ามีคนอยากมอบให้เขา แล้วจะเกรงใจเขาทำไม?

เพราะปัจจุบันนี้ครอบครัวยังอยู่ในบ้านหลังเก่าๆ จำเป็นต้องเปลี่ยนบรรยากาศบ้างแล้วจริงๆ

แม้หวังเจิ้งกาง จะร้ายกาจไปบ้าง แต่จากที่เขายอมรับผิด ก็ไม่ถึงขั้นต้องฆ่ากันให้ตาย

ทั้งสามคนของตระกูลฉินเมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็ผ่อนคลายขึ้น คำนับด้วยความขอบคุณ

ซ่งหวั่นถิงยืนอยู่รอบนอก เห็นเหตุการณ์นี้ พรั่งพรูด้วยความรู้สึก ที่ประดังเข้ามาพร้อมๆกัน

ก่อนหน้าวันนี้ เธอคิดมาเสมอว่าเย่เฉินแตกฉานในวัตถุโบราณ แต่เบื้องหลังนั้นธรรมดา ครอบครัวก็ธรรมดา ไม่ถือเป็นบุคคลสำคัญใดๆ

แต่ไม่คาดคิด ว่าเขาได้แอบซ่อนความสามารถไว้

เหตุการณ์ในวันนี้ ทำเอาซ่งหวั่นถิงตะลึงจนพูดไม่ออก เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อนในชีวิต

ในขณะนี้ เย่เฉินได้ก้าวไปข้างหน้า มองไปยังทุกคนที่อยู่ในงาน แล้วกล่าว “พวกคุณฟังให้ดี!”

เมื่อสิ้นสุดคำพูดนี้ ทุกคนก็เงยหน้ามองเย่เฉิน ด้วยความเคารพอย่างมาก ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

เย่เฉินมองไปรอบๆ แล้วกล่าว “เหตุการณ์วันนี้ นอกจากที่นี่ ห้ามใครปริปากพูดเรื่องวันนี้เด็ดขาด มิเช่นนั้น ผมจะให้เขาลิ้มลองจุดจบแบบวีจิ้งไห่!”

ท่าทีทุกคนหวาดกลัว ดูๆแล้วอาจารย์เย่ไม่อยากให้โลกภายนอกรักรู้ถึงความสามารถที่แท้จริงของเขา!

ที่แท้ก็เป็นอาจารย์ที่ถ่อมตัวสุดๆ!

ไม่เหมือนชื่อเสียงจอมปลอมอย่างวีจิ้งไห่ มีวิชาเด็กๆทั่วไป ยังกล้ายโสโอหังต่อสาธารณะอีก

เมื่อเทียบกับอาจารย์เย่แล้ว เขาเทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย! ถึงตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำลงไป!

จากนั้น ทุกคนก็ยกมือเคารพ “ขออาจารย์เย่สั่งการ!”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วกล่าว “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นวันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน!”