ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 96

บทที่ 96 เซียวชูหรันอยากเปลี่ยนบ้าน

เย่เฉินเดินจากไป ภายใต้สายตาเลื่อมใสศรัทธาของทุกคน

ระหว่างทางที่ซ่งหวั่นถิงส่งเขากลับไป ก็อดไม่ได้ที่จะพิจารณามองดูเขา

เย่เฉินในตอนนี้ แต่กลับกลายเป็นบุคคลธรรมดาปกติเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ดูไม่ออกเลยว่าเขาจะเป็นคนที่มีพลังที่แข็งแกร่ง

ในใจของเธอรู้สึกตกตะลึง และก็รู้สึกค่อนข้างแปลกประหลาด

เมื่อกี้ บนร่างกายเย่เฉินเปล่งประกายให้เห็นถึงความมีพลังที่เหนือกว่า ทำให้ผู้คนต่างก็กลัวเกรง

แต่ตอนนี้ ท่าทีแบบนั้นกลับไม่มีแล้ว ดูยังไงก็ไม่แปลกไปจากคนธรรมดาบนท้องถนน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาตั้งใจที่จะปกปิดตนเอง หรือนี่เป็นเพียงความรู้สึกที่คิดไปเอง

ซ่งหวั่นถิงถามขึ้นอย่างอดทนไม่ไหวว่า “เย่เฉิน ฟ้าผ่านั่น.... มาได้เพราะคุณเรียกจริงหรือ?”

เย่เฉินมองดูเธอ อย่างอมยิ้ม

“คุณเดาดูสิ? หากผมบอกว่าเป็นความบังเอิญ คุณจะเชื่อไหม?”

ในหัวสมองของซ่งหวั่นถิง ก็ปรากฏภาพที่เย่เฉินร้องเรียกฟ้าผ่าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

แสงฟ้าแลบในขณะที่ฟ้าผ่า เขายืนอยู่อย่างภาคภูมิใจ ท่าทีเรียบเฉย

จริงๆแล้วผู้ชายแบบนี้ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้เห็น ต่างก็ล้วนชื่นชมหมายปอง

ซ่งหวั่นถิงก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว แต่แล้วเธอก็รีบส่ายหัว

ล้อเล่นอะไรกัน

แม้แต่นักฟิสิกส์ที่เก่งที่สุดในโลก ก็ไม่สามารถควบคุมฟ้าผ่า

หากเย่เฉินสามารถสั่งให้ฟ้าผ่าได้จริง เขายังจะเป็นเหมือนดั่งตอนนี้ ที่เป็นลูกเขยที่น่าสงสารคนหนึ่ง?

หรือว่า ฟ้าที่ผ่าเมื่อกี้เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ?

……

เมื่อเย่เฉินกลับไปถึงหน้าประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงของหม่าหลัน ที่เป็นแม่ยายดังอยู่ในห้อง

“บอกเธอแต่แรกแล้วว่าให้หาสามีที่มีความสามารถ เธอก็ไม่ฟัง เธอดูลูกเขยของหวังลี่เฟินสิ คนอื่นมีความสามารถแค่ไหน ซื้อบ้านสี่ห้องนอนให้เธออยู่ ร้อยแปดสิบกว่าตารางเมตร กว้างขวางแค่ไหน? แล้วดูบ้านเราสิ ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบตารางเมตร อยู่กันอย่างแออัด”

พูดจบ แม่ยายก็พูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจอีกว่า “ลูกเขยคนอื่นต่างก็ฝากความหวังได้ เธอแต่งงานกับเย่เฉิน กลับไม่มีอะไรเลย คาดหวังในตัวเขา ชาตินี้ฉันคงไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่”

น้ำเสียงไม่พอใจของเซียวชูหรันก็ดังขึ้นว่า “แม่ จะไปอิจฉาคนอื่นทำไม อีกอย่างตอนนี้หนูก็ได้ขึ้นตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการแล้ว เราเก็บเงินกันอีกไม่กี่ปี จะไม่สามารถซื้อบ้านหลังใหญ่ได้หรือ?”

เสียงแม่ยายก็ตะคอกพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “รออีกหลายปี? รออีกหลายปีดอกไม้ก็ร่วงเหี่ยวหมดแล้ว ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเย่เฉิน ชีวิตครอบครัวของเราก็ตกต่ำลง เดิมยังสามารถอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเซียว ตอนนี้ล่ะ? ไปอยู่เพียงในบ้านเก่าๆ เพื่อนของฉันพวกนั้น มีใครไม่ได้อยู่ในบ้านที่ดีกว่าฉัน”

เซียวชูหรันพูดว่า “แม่คะ ชอบไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแบบนี้มีประโยชน์อะไรหรือ?”

“ไม่มีประโยชน์" แม่ยายพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เพราะฉันสู้คนอื่นไม่ได้ จึงไม่มีประโยชน์ ไม่มีประโยชน์อย่างที่สุด” ตอนนี้เย่เฉินส่ายหัวอย่างเอือมระอา แล้วก็เปิดประตูเข้าไป

หม่าหลันเห็นเย่เฉินกลับมา ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ยังรู้จักกลับมาอีกหรือ? ยังจะทำกับข้าวอยู่ไหม? พวกเราหิวกันแล้วนะ”

เย่เฉินยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ครับ ผมจะไปทำเดี๋ยวนี้ครับ”

พูดเสร็จแล้วก็เดินตรงไปยังห้องครัว

หม่าหลันเป็นคนนิสัยยังไง เย่เฉินรู้ดีที่สุด เป็นคนขี้อิจฉา ริษยา เห็นคนอื่นเขามีอะไร ในใจก็จากทุกข์ทรมาน

หากเธอรู้ว่า หวังเจิ้งกางจะยกคฤหาสน์หลังหนึ่งให้กับตน เพื่อเป็นการไถ่โทษ เธอจะรีบเปลี่ยนกลายมาเลียแข้งเลียขาตนทันที